Ongerept regenwoud

De wekker gaat om 08:00. Wat elke ochtend, en niet alleen hier, het meeste tijd kost is het ontbijt. Volgens mij worden de geroosterde boterhammen, de gebakken eitjes en de pannenkoeken maar op 1 gaspitje klaargemaakt. Je zit soms gerust 30 minuten te wachten voordat je eten er is. Omdat we dat ondertussen weten, bestellen we vaak eerst wat en gaan we daarna weer terug naar de kamer, om wat dan ook te doen.
Vooral op dagen dat je weer verder reist en dus vaak op tijd op pad gaat, terwijl je ook alle tassen weer moet inpakken, is dat een heel effectieve strategie.
Deze ochtend ook, maar dan om Joa zo lang mogelijk te laten slapen. We gaan vandaag een jungle trek van een hele dag maken en goed uitgeslapen houdt hij het vast langer vol.

Uiteindelijk gaan we net voor 9:00 op pad. Naast makkelijke kleding (in ieder geval een lange broek) hebben we ook bloedzuigersokken aan. Dikke linnen 'zakken' die over je sokken heen gaan en waarmee je in je schoenen moet stappen. Ze sluiten net onder je knie. Daardoor komen er geen insecten in je sokken als je loopt, of in je broekspijp. En het belangrijkste, ze houden bloedzuigers buiten. OK, de fashion award gaan we er niet mee winnen, maar ze werken wel weet ik uit ervaring.

De eerste kilometer volgen we de weg en vlak na het bord 'Gunung Leuser National Park, gaan we rechtsaf het bos in. Gunung betekent berg in het Indonesisch en het nationale park is genoemd naar de hoogste piek in dit bergachtige nationale park van zo'n 100 bij 200 kilometer.
We zitten nu zo'n beetje in het hart van dat gebied. Bergen links en rechts van ons. Ketambe ligt in een dal/vallei, waar het water uit de bergen met donderend geraas door de rivier stroomt. Als ik zo om me heen kijk, dan vermoed ik al dat we weinig vlakken stukken gaan tegenkomen.
Wel is het hier wat aangenamer van temperatuur. Dat hadden we gisteren al gemerkt. Ketambe ligt op zo'n 1000 meter hoogte en daardoor is het een paar graden koeler.
Al snel merken we dat dat met het trekken niet heel veel uitmaakt. Zodra we de verharde weg af zijn gelopen, worden we opgeslokt door zeer dichtbegroeide jungle. In het begin moeten we klimmen en klauteren over grote stenen, omgevallen bomen en boomwortels. En het eerste uur lijkt alles inderdaad alleen maar bergop te gaan. De luchtvochtigheid komt onder dit dichte bladerdek weer aardig dicht bij de 100%. Na een paar minuten gutst heet zweet weer aan alle kanten langs onze lichamen. Alle kleding doorweekt. Die paar graden temperatuurverschil maken het dus niet minder zwaar.

De ochtendzon staat nog niet loodrecht boven het woud. De mist trekt langzaam op. Echt een magisch gezicht om de zonnestralen door de bladeren te zien priemen. Het is haast niet in woorden uit te drukken of op foto vast te leggen.

Het meest indrukwekkend van primair tropisch regenwoud zijn toch wel de enorme bomen en de kakofonie van geluiden. Sowieso is lopen in ongerepte natuur mooi en het kan ook echt indrukwekkend zijn. Maar een regenwoud is iets speciaals. Het zijn de longen van de wereld zoals ze dat zo mooi noemen. Maar het heeft dus ook iets ontzagwekkends en overweldigends. Bomen van honderden jaren oud, boomstammen met een diameter van meer dan 10 meter, tientallen meters hoog. Lianen waar Tarzan opgewonden van zou worden, meer insecten dan je lief is en je hebt geen idee wat er zich onder je voeten afspeelt. Er ligt overal een dikke laag afgevallen bladeren op de grond en misschien is het wel prima om niet precies te weten wat daar doorheen scharrelt. Maar wat maakt het nou zo overweldigend? Misschien de wetenschap dat je in een ecosysteem van honderden miljoenen jaren oud loopt. Een gebied wat beschermd moet worden omdat het in een allermerend tempo omgekapt wordt en het daarom de poster boy is voor allerlei milieuorganisaties. Omdat het het thuis is van de sumatraanse orang utans en de Thomas leave monkeys.

Het is een pittige tocht en na het eerste stuk volledig heuvel op, gaat het daarna op en af. Er zijn geen mooi uitgesleten paden, zoals in Bukit Lawang, maar het is ook nog net niet nodig om je met een kapmes een weg te banen.
Niemand van ons klaagt over de hitte, het zweet of de inspanning, want ik geloof dat we alle drie wel onder de indruk zijn van de plek waar we nu zijn.
Eerlijk toegegeven, in Bukit Lawang is het makkelijker om dieren te spotten, maar daar zijn de de dieren die er nog zitten ook gewoon meer gewend aan toeristen. Toch zien we eerst een flinke groep Thomas leave monkeys (de funky monkeys) in de bomen spelen. En kort daarna ziet de gids hoog in de boom een orang utans vrouwtje met jong zitten. Daar voelen we ons wel weer heel gelukkig over. Als er maar zo weinig jongen worden geboren in het wild is het toch wel bijzonder om er nu al 2 gezien te hebben. Hopelijk vooral ook een goed teken voor de orang utans.
Dit is voor mij nu de vierde vakantie dat ik de kans heb gehad om orang utans te zien en daar ben ik altijd heel trots op geweest. Het zijn zulke mooie beesten. Het magische uurtje met de berggorilla's in Rwanda staat nog wel op nummer 1 in mijn persoonlijke ranglijst van mooie momenten in de natuur, maar de orang utans zijn een heel goede tweede. Het is toch wel een beetje een droom geweest om dat ook met Kim samen te doen en de kans om het aan Joa te laten zien. Wie weet is dit zo iets bijzonders dat hij het straks als hij volwassen is niet eens meer kan doen. En nu staan we hier met z'n drieen naar boven in de boom te turen. Te kijken wat onze rode harige vrienden doen. Het is mooi en vertederend tegelijk en ik heb even een geluksmomentje als ik naar Kim en Joa kijk.
Kim had niet gelijk staan springen bij de gedachte aan regenwoud, insecten, hitte en erg simpele onderkomens. Haar focus was meer gericht op het laatste hoofdstuk vn deze reis, het eiland Redang. Maar volgens mij is het 100% meegevallen en zie ik nu iemand ook heel erg genieten van deze bijzondere plek en de ontmoeting met onze naaste familieleden.

Vanaf hier is het nog een klein stuk naar de rivier en de waterval. We horen het water al door de bomen heen ruisen. We hebben speciaal gevraagd of we halverwege de dag een zwemmoment in konden lassen. Voor Joa, zo is de dag ook wat gevarieerder en ook dat helpt goed om het vol te houden. Maar zo warm als we het zelf hebben, is de rivier ook voor ons een welkome afwisseling. We weten niet hoe snel we het water in moeten springen.
Er zijn ook nog een paar andere toeristen bij de rivier. Kennelijk is dit voor meer mensen een fijne stop om te lunchen en af te koelen. En hoe vreemd is het dan om toch ook weer Nederlands te horen. Het blijkt een Nederlands gezin te zijn met 2 tienerdochters en ze wonen ook echt nog eens op een steenworp afstand van ons vandaan in Nederland. Daar zit je dan, aan de andere kant van de wereld, met je gat in de rivier, Nederlands te praten over dingen in Barendrecht, die je allemaal kent. Normaal hou ik er niet zo van om andere Nederlanders tegen te komen als je net naar een enorm afgelegen plek bent gereisd en een flinke inspanning hebt moeten leveren om daar langs zo'n rivier te staan. Maar dit heeft wel iets surrealistisch, erg grappig.

De rivier en de waterval zijn trouwens heerlijk. Niet te koud, maar koud genoeg om af te koelen. En de waterval leuk genoeg om Joa lekker bezig te houden.
Kim en ik zitten even lekker samen te genieten van de plek waar we nu zijn.Soms, als je om je heen kijkt op zo'n open plek, realiseer je je ineens waar je eigenlijk bent.
Dat zijn de moment waarom ik altijd zeg 'reizen is een voorrecht'. Dan ben je blij dat je uit Nederland komt. Dat we het als Nederlanders goed genoeg hebben om een ticket te kopen en op reis te gaan en het sinds de gouden eeuw ook nog eens in onze genen zit, om het ook gewoon te doen.
Als we uitgezwommen zijn, staat de jungle lunch al voor ons klaar. Die energie kunnen we ook goed gebruiken voor het tweede stuk van onze trek.
Na het eten moeten de kleren weer aan. Die zijn inmiddels lekker gedroogd in de felle zon. Maar we moeten we alles even uitkloppen en binnenstebuiten keren om te checken of we geen ongewenste passagiers meenemen. De mieren zijn ook hier zo groot als een halve vinger en de mannetjes kunnen lelijk bijten. Ze zijn zo groot, dat je de kaken op hun kop kan zien zitten. Die wil je niet in je sok hebben.

De weg terug is minder zwaar. Een groot deel gaat vlak en het laatste deel heuvel af. We komen nog boven op de berg de jungle uit en kijken vanaf dat punt over de hele vallei uit. Het is een mooie tractatie, richting het einde van de tocht.

Om 16:00 zijn we terug bij ons guest house. Onze gids, Putra, was ontzettend lief voor Joa en hij heeft er echt wat leuks van gemaakt. Joa heeft het toch mooi 7 uur volgehouden.

De rest van de middag doen we lekker rustig aan. Kim neemt een hele lange koude douche (een warme douche is er ook niet, dus dat is makkelijk), Joa pakt zijn iPad en legt Putra FIFA13 uit en ik schrijf een stuk voor de website.
Uiteindelijk eten we ook op tijd en ruimen we de tassen alvast zover mogelijk in. Morgen gaan we weer op tijd op pad, om ons vliegtuig te halen, terug naar de beschaving van een grote stad.