Enkele reis Ketambe - Kuala Lumpur

Vandaag is onze laatste dag in Indonesie. We staan om 7:00 op en bestellen eerst ons ontbijt. Het lekkere van een vakantie als deze is, dat je je totaal niet druk hoeft te maken over hoe je er uit ziet. Scheren? Net zolang wachten tot je denkt dat je scheerapparaat het niet meer trekt om door je baard heen te komen. Make up? Nergens voor nodig. Je steekt gewoon je hoofd onder de kraan, trekt iets aan wat nog enigszins schoon is en klaar..... Hooguit 5 minuten werk. Ja, ook voor Kim. Haha.
Terwijl ons ontbijt in elkaar wordt gedraaid pakken wij de laatste spullen bij elkaar. Alles moet weer goed zijn opgeborgen, omdat we met het vliegtuig gaan. Dat is weer net even wat meer werk, dan wanneer je alleen met een auto gaat. Dan gooi je ook gewoon wat losse spullen achterin. Nu moet echt alles weer een plekje vinden.
Om die reden hebben we ook alle vuile kleding gisteren laten wassen, zodat er zoveel mogelijk schoon mee kan en we niet allemaal stinkende kleding met de schone spullen hoeven inpakken.
Uiteindelijk zijn we lekker bijtijds klaar, maar het eten staat er pas om 7:45. Een nieuw record. Maar geen snelheidsrecord.....Haha. Nu moeten we alnog opschieten met het opeten van het ontbijt, want ons vliegtuig gaat om 9:45 en het is ruim een uur rijden, terug naar Kutacane.
Om 8:20 rijden we pas weg, dus het wordt nog even spannend.
OK, het is geen westers druk vliegveld, waar de incheckbalie 45 minuten voor de vlucht sluit. Onze vlucht is weer de enige vlucht van vandaag, dus druk zal het niet zijn. Misschien zijn we wel weer de enige passagiers?

Onze chauffeur is zich bewust van de situatie en heeft er flink de vaart in. Er is sowieso maar weinig verkeer op de weg en dat schiet gelukkig lekker op.
Alleen in Kutacane is het druk. Vandaag is het onafhankelijkheidsdag in Indonesie. Op 17 augustus 1945 heeft Nederland het land terug gegeven aan de Indonesiers. En dat wordt hier ieder jaar gevierd als een nationale feestdag. Overal hangen vlaggen en we zien al grote groepen mensen samen staan. Jammer dat we precies vandaag het land verlaten. Net als in Singapore. Ook daar gingen we precies op onafhankelijkheidsdag weg. Ik had het in allebei de landen graag mee willen maken.
Maar het heeft ook wel iets symbolisch. In 1945 verlieten de Nederlanders op deze dag Indonesie en nu doen wij dat 68 jaar later ook.

In Kutacane pin ik voor de laatste keer wat Rupiah. Ik had net niet genoeg geld om het guesthouse te betalen en we moeten straks op het vliegveld in Medan ongetwijfeld nog wat departure tax betalen en uiteraard willen we nog wat kunnen eten en drinken.
Je kan tegenwoordig bijna overal in de wereld wel pinnen. Wat is dat toch makkelijk! Vroeger moest vantevoren heel goed bedenken hoeveel geld je nodig had en kocht je Dollars of nam je een berg traveller's cheques mee, die je dan maar ergens moest zien in te wisselen, tegen een vorstelijke commissie. Pinnen is misschien minder avontuurlijk, maar wel erg prettig.

Twintig minuten voordat de vlucht vertrekt rijden wij de parkeerplaats van het vliegveldje op. Zoals we al dachten is het erg rustig. Het vliegtuigje staat er al wel, dus we hebben in ieder geval niet het probleem dat we niet in Medan terug kunnen komen. Deze vlucht is voor ons erg belangrijk, omdat we een paar uur later van Medan naar Kuala Lumpur vliegen. Als we die vlucht missen, dan wordt het lastig om op Redang te komen. Ik zou de teleurstelling bij Kim en Joa niet mee willen maken, als ik zou moeten meedelen, dat er een kink in de kabel is gekomen voor de strandvakantie.
Maar dat is dus niet nodig. We geven de bagage af, krijgen een briefje, wat voor boarding card moet doorgaan en kunnen gelijk doorlopen naar het vliegtuig.
Onze piloten zijn dezelfde als 2 dagen hiervoor. Het enige verschil is dat er nog 1 andere passagier is. Geen privé vlucht dus vandaag.

We worden weer in 30 minuten van Kutacane naar Medan gevlogen. Het blijft prachtig, vliegen in zo'n klein toestel. Alles meekrijgen vanuit de cockpit, alle bewegingen voelen en het fantastische uitzicht als je zo laag vliegt.
We zien ook de vulkaan weer. Vandaag komt er een rookpluim uit, die hoog in de lucht wordt geblazen. Het is dus geen fabeltje dat Sumatra zeer vulkanisch actief is, zien we nu met onze eigen ogen.

Op het vliegveld van Medan pikken we onze bagage op en gaan gelijk weer naar de incheckbalies in de vertrekhal. Jammer genoeg is onze vlucht nog niet open voor check in en we moeten nog ruim een uur wachten in de vertrekhal.
Het vliegveld heeft gelukkig overal gratis wifi en dat geeft mij de kans om wat van het verhaal en de foto's online te zetten en Joa kan even met zijn vader skypen.

Om 12:15 kunnen we inchecken en dat doen we ook maar gelijk. Nu hoeven we ons dus ook niet meer te bekommeren om de bagage en dat beweegt net wat makkelijker.
Als we vervolgens langs de winkels bij de gates rondkijken, lopen we heel toevallig Nils en zijn vader weer tegen het lijf. We hebben hen in Tangkahan leren kennen en zij gaan nu naar Bandah Aceh voor een paar dagen op het eilandje Pulau Weh.
Wat een toeval, dat je elkaar dan precies vandaag op dat moment weer tegen het lijf loopt.

Omdat het rond lunchtijd is eten we nog wat en uiteindelijk gaan we precies op tijd weg. Om 14:30 hangen we weer in de lucht. Vlucht nummer 5 van deze vakantie, deze keer met Firefly.
Ook nu is het weer een vlucht van niets. Binnen 50 minuten zijn we de Straat van Malacca overgestoken en staan we in Kuala Lumpur aan de grond.
Tegelijk moeten onze klokken weer een uur naar voren. We zitten weer op +6 uur ten opzichte van Nederland.
Jammer genoeg moeten we wel lang op onze bagage wachten en ook het pinnen gaat hier niet vanzelf. We hebben alle passen zo'n beetje geprobeerd en het is compleet onduidelijk welke het zou moeten doen of wat het maximale bedrag is. En we hebben toch op zijn minst wat cash nodig om naar het hotel te komen. Gelukkig vinden we uiteindelijk de juiste combinatie van credit card en bedrag en er komt geld uit de automaat. Dan maar gelijk even flink inslaan, want ik weet ook niet of we op Redang de credit card kunnen gebruiken. Een pinautomaat staat er in ieder geval niet.

Vannacht zitten we 1 nacht in het Holiday Inn. Het blijkt een erg luxe hotel te zijn en zo zijn we weer in een dag tijd van 0 sterren naar 5 sterren gegaan. Nou, maar even van genieten dan. Alhoewel het toch al wat later is dan we hadden gehoopt, ga ik nog even zwemmen met Joa. Kim pakt de kans met beide handen aan, om even lekker van de warme douche te genieten en de jungle van zich af te spoelen. Even wat groot onderhoud zullen we maar zeggen.

Als we alle drie ons ding hebben gedaan, gaan we Japans eten. Ook dat hoort erbij om jezelf even te verwennen op momenten dat dat kan.
Ook ik moet na het eten wat groot onderhoud doen. De tondeuse gaat over mijn hoofd en mijn scheerapparaat heeft de grootste moeite om de baard van bijna 10 dagen te lijf te gaan. Ik zie er gewoon helemaal anders uit, als alle apparaten hun werk hebben gedaan.

De luxe in Kuala Lumpur is maar van korte duur, want we zijn op doorreis. Het is een soort noodzakelijke tussenstop op weg naar Redang. Morgen de laatste vlucht en dan 6 nachten op het paradijselijke Redang.