Laatste dag in het paradijs

Aan alle mooie dingen komt een einde. Vandaag is onze laatste volle dag op deze mooie plek. Ik maak ook mijn laatste 2 duiken jammer genoeg. En dat kan alleen 's ochtends omdat er voor de veiligheid 24 uur moet zitten tussen duiken en vliegen.
Vandaar dat ik twee ochtendduiken maak, om 8:30 en 10:30.

Ik ga vroeger mijn bed uit dan Kim en Joa en doe zo zachtjes mogelijk, om ze niet wakker te maken. Mijn spullen liggen allemaal al klaar en binnen een paar minuten ben ik de kamer uit geslopen.
Ik was al voor de wekker wakker geworden. Dat gebeurt me thuis nooit, maar kennelijk heb ik de afgelopen weken wat slaap ingehaald en ik word al bijna een week uit mezelf wakker. Eigenlijk slapen Kim en Joa dan steeds nog en dan lees ik een boek op mijn tablet. Tot nu toe heb ik al bijna 1500 pagina's achter mijn kiezen, in verschillende boeken. Dat is iets waar ik thuis ook nooit de tijd voor neem....lezen. Wel een tijdschrift of zo, maar echt zitten met een boek eigenlijk nooit. Daar heb ik niet de rust voor. Op vakantie wel. De rust en de tijd.

Doordat ik ga duiken ontbijt ik ook weer alleen. Het is om deze tijd ook heerlijk rustig in het restaurant. Ook is het bewolkt, dus het ziet er wat somber uit. Ach, het zonnetje schijnt ook in het paradijs niet elke dag.

De eerste duik is een relatief diepe, naar ongeveer 35 meter diepte. Omdat ik er twee wil maken en voldoende tijd op diepte wil hebben, duik ik met Nitrox. Dat is een luchtmengsel met meer zuurstof. In normale lucht, die we allemaal inademen en die je normaal gezien ook in je fles hebt zitten, zit 21% zuurstof. Bij Nitrox ligt dat op zo'n 32%. Het voordeel is dat je met Nitrox minder snel stikstofverzadiging in je bloed krijgt en daardoor dus langer diep kan blijven en sneller je volgende duik kan maken, met ook dan weer een fatsoenlijke hoeveelheid tijd dat je op diepte kan blijven, zonder problemen te krijgen stikstof.
Ooit heb ik geleerd om dat soort dingen allemaal zelf te berekenen en dan met tabellen van PADI te werken. Nu neemt de duikcomputer dat allemaal netjes van je over. Ik vertrouw daar volledig op als ik duik. In dit geval stel ik het zuurstofpercentage in mijn Nitrox-mengsel in en de computer doet de rest.
Ik zie weer diverse haaien en grote roggen en erg mooi koraal. Wel staat er een heel sterke stroming en is er een enorme 'thermocline'. Een thermocline is als twee waterlagen van een verschillende temperatuur bij elkaar komen. Soms is dat maar een paar graden verschil. Mijn computer geeft aan dat het nu 6 graden is. 30 graden waar ik het water in ga en op een diepte van 17 meter is het ineens 24 graden. Dat is nog best fris, met een dunnen wetsuit aan. Het zicht is ook slecht bij een thermocline, waar de lagen elkaar raken. Net alsof je door troebel glas kijkt. Het koude water komt met de sterke stroming mee omhoog.
Met zo'n sterke stroming moet je je duik ook goed plannen, want er tegenin zwemmen is haast niet mogelijk. In zo'n geval duik je met de stroom mee.
Maar nu kost het heel veel moeite om langs het rif terug omhoog te komen en dan gaat het snel met de ademhaling en dus met je luchtvoorraad. De duik duurt dan ook maar 40 minuten.

Tussen de 2 duiken zit een uur en ik loop terug naar het zwembad om die tijd met Kim en Joa te zijn, in plaats van rond te hangen bij de duikshop.
En om 10:30 ga ik weer.
De tweede duik is een heel stuk makkelijker, zonder sterke stroming en grote temperatuurverschillen. Weer een heel mooie plek en ik geniet van elke minuut, omdat ik weet dat het de laatste duik is en ik waarschijnlijk weer een jaar moet wachten voordat ik weer ga......

Rond 12:00 loop ik weer terug richting het resort en ik ben benieuwd waar ik Kim en Joa ga vinden, in het zwembad of in de zee. Ze liggen nog bij het zwembad en zijn de hele ochtend geweest. Toen ik voor mijn tweede duik onder ging, was het nog bewolkt en toen ik boven kwam scheen de zon en waren nagenoeg alle wolken verdwenen. Gelukkig toch nog een mooie dag.

Na de lunch gaan we naar het strand. Er staan hoge golven en dat is leuk speelgoed. Joa ligt op zijn luchtbed en als we hem precies op het goede moment, met een hoge golf een zetje geven, dan wordt hij als op een surfplank meegenomen en op het strand gekwakt.
Snorkelen wil hij niet meer. Gisteren zijn we met een zak brood gaan snorkelen om de vissen te voeren. Dat was hartstikke leuk en voor je het weet zitten er honderden vissen om je heen. Eigenlijk heel onschuldig heb ik gezegd, dat we wel even moesten kijken hoe de vissen met de scherpe tanden en de haaien er op zouden reageren, want vissen voeren in leuk, maar je moet niet in je vingers gebeten worden. En dat is Joa niet vergeten. Ineens zijn de baby haaien niet meer zo'n leuke attractie. Hij zegt het niet hardop, maar ik weet bijna zeker dat het door mijn opmerking van gisteren komt, die totaal niet bedoeld was om hem bang te maken.
Maar goed, de golven bieden genoeg afleiding.

De rest van de dag vliegt voorbij. Zo'n laatste middag probeer je nog echt even alles uit het moment te halen, omdat je weet dat het daarna voorbij is. Nog even het zwembad, nog even lekker lezen op je strandstoel etc.
En dan is de dag toch echt voorbij. Om half zeven is de zon onder en gaan we onze spullen inpakken.
We eten nog een keer met onze voetjes in het zand, onder de kokospalmen, bij het resort en genieten van de zwoele avond.

Joa is niet vergeten dat we hem nog een belofte hebben gemaakt. Eerder deze week mocht hij al een keer een tattoo laten zetten, die met een airbrush-apparaat op zijn huid wordt gespoten. Maar die tattoo was helemaal geen lang leven beschoren. Joa heeft elke dag minimaal 6 uur in de zee of het zwembad gespeeld en daar was ie niet tegen bestand. De eerste dag werd hij al een stuk minder, de tweede dag kon je nauwelijks nog zien wat het was en de derde dag was er niets meer van over.
Dus we hadden beloofd, dat hij de avond voor vertrek nog een keer een tattoo mocht uitzoeken. En hij wist al precies wat het moest worden. Zo'n beetje de grootste die er was, een gekko van zeker 20 centimeter.
Het liefst had hij hem op zijn rug gewild, maar de mevrouw die de tattoos er op spuit, geeft het advies dat niet te doen, omdat hij er op die plek ook vrij vlot af zal zijn.
Nu wordt het dus zijn linker onderbeen. Kim en ik zijn blij dat het maar een tijdelijke is en hopen dat hij later niet met een permanent plaatje van die omvang thuis komt.
Maar Joa voelt zich natuurlijk de koning te rijk en hij loopt ook echt als een macho mannetje terug naar onze kamer. Nu maar hopen dat hij lang genoeg mooi blijft, zodat hij hem thuis nog kan laten zien. Haha.