Schildpadjes

Snorkeltrips zijn populair op Redang. Er zijn hier veel Chinezen en die vinden het geen probleem om met een grote groep tegelijk iets te doen. Wij zijn daar toch wat minder van. Ik heb foto's gezien van een populaire snorkelplek waar 's ochtends en 's middags gewoon duizend mensen tegelijk in het water liggen. Nou, dat zou bij mij alleen maar ergernis geven. Zwemvest verplicht. Al die spartelende mensen.

Er is 1 tripje wat we wel heel graag willen doen. Er mogen met dat tripje ook maar 10 mensen tegelijk mee en het is alleen op maandag en woensdag. Afgelopen maandag was onze eerste dag hier en toen wilden we vooral even niets moeten. Maar ik had onze 3 plekken voor woensdag al wel op tijd vastgelegd.
Vandaag gaan we naar turtle bay. De universiteit van Kuala Terangganu heeft daar een project wat al 20 jaar loopt, waar schildpadden worden beschermd en tegelijk allerlei research wordt gedaan. Als we geluk hebben, zien we vandaag baby schildpadjes.

Om 9:00 staan we klaar om met de boot mee te gaan. Turtle Bay ligt aan het noordwesten van het eiland en wij zitten in het oosten, dus we we moeten een flink eind om het eiland heen. Ongeveer een half uur varen.

Turtle Bay is een prachtige baai, met zo mogelijk nog mooier water en witter strand, dan aan onze kant van het eiland. En er is helemaal niets, behalve 1 bootje en 1 gebouwtje wat nauwelijks opvalt tussen al het groen. Sommige medewerkers zitten hier permanent. Is wel erg afgelegen....... De enige voorziening die ze hebben, is stroom door een paar zonnepanelen. Er lopen ook nog wat vrijwilligers rond. Die blijven een week en helpen 's avonds en 's nachts mee om de schildpadden te tellen en een tag te geven, als ze op het strand komen om eieren te leggen.

We worden met het bootje op het strand afgezet en heel vriendelijk welkom geheten. Vervolgens krijgen we heel veel informatie over waterschildpadden. In 20 jaar tijd zijn er bijna 8,000 groene schildpadden geregistreerd die op dit strand hun eieren hebben gelegd. En in schril contrast: in diezelfde periode slechts 150 leatherback schildpadden. Dat is niet veel en geeft aan hoe bedreigd deze soort is.

In een grote blauwe bak zitten een stuk of 10 schildpadjes van een maand oud. Echt leuke beestjes. Zenuwachtig flipperen ze door het water. We denken dat dit het is en willen gaan snorkelen. Maar dit is het nog niet en we worden naar een nestje meegenomen. Op een groot stuk van het strand staan markeringen, waar de wetenschappers hebben aangegeven waar een schildpad eitjes heeft begraven.
Dat is voor de schildpad een ware uitputtingsslag, want moeder schildpad graaft ongeveer 3 uur voordat de kuil diep genoeg is naar haar smaak. En dan poept ze de 50-100 eitjes uit. Het hele proces duurt dus uren.
Vervolgens blijven de eitjes 60 dagen onder het zand zitten. Ze komen al wel eerder uit, mar de schidpadjes blijven dan nog een week onder het zand voordat ze sterk genoeg zijn om zich er uit te graven.
We staan bij een nestje, waar de eitjes al van zijn uitgekomen, maar de schildpadden nog niet boven de grond zijn geweest. De vrijwilliger die met ons mee loopt, schuift wat zand weg en daar onder krioelt het van de kleine schildpadjes. Het zijn er minstens 75. Snel komen ze nar boven en proberen richting zee te lopen. Dat is hoe ze zijn voorgeprogrammeerd. Als je ze vastpakt en andersom zet, draaien ze gelijk weer richting zee. Het schijnt dat ze daar een soort ingebouwde sensor voor hebben.
We mogen de schildpadjes gewoon oppakken en vasthouden. Dat voelt wel een beetje dubbel...... Als je ze hier juist wilt beschermen, moeten wij er dan wel met onze handen aankomen? Maar volgens de mensen hier kan het geen kwaad. En ach, dan wil je toch ook graag met zo'n schattig schildpadje van een paar centimeter op de foto?

Joa voelt zich helemaal thuis en op zijn gemak. Hij vangt alle schildpadjes die weg willen lopen en zet ze terug. Ook probeert hij met zijn eigen camera foto's van zichzelf met een schildpad te maken. Dat is minstens zo'n grappig gezicht als de kleine krioelende schildpadden.

Wat ze hier onlangs hebben ontdekt is dat schildpadden na 20 jaar op dezelfde plek terug komen om daar eitjes te leggen. Na zo'n lange tijd weten ze kennelijk instinctief de weg naar hun geboorteplek terug te vinden. Wonder van de natuur!

Ook horen we dat van de honderd eitjes die uitkomen, maar 1 schildpadje het zal overleven. Voor de rest worden ze opgegeten door krabben of haaien.

Wat helemaal speciaal is, is dat er momenteel ook een nestje is van de ernstig et uitsterven bedreigde leatherback schildpad. Die soort is op deze plek dus maar 150 keer in 20 jaar aan land gekomen om eitjes te leggen. En kennelijk zijn vannacht de eitjes uitgekomen. Als iemand van de universiteit ook hier het zand wegschuift, wriemelen er nog kleinere schildpadjes, zichtbaar van een andere soort. Je kan natuurlijk denken 'een schildpad is een schildpad', maar ik vind het een bijzonder moment.

Ik heb met duiken al vaak schildpadden onder water gezien. Volwassen exemplaren. En dat is echt iets om je aan te vergapen. Maar ik had nog nooit de baby's uit zien komen en uit het zand zien kruipen. Vreemd om je dan te realiseren, dat er voor elke schildpad die ik heb gezien er 99 anderen het niet gered hebben.

Gelukkig is er nog voldoende tijd over om in Turtle Bay te snorkelen. Hier is het koraal nog veel mooier dan aan onze kant van het eiland. Waarschijnlijk ook omdat er hier veel minder mensen komen en het koraal daardoor nog heel gezond is.
Voor we het weten is er een uur voorbij en moeten we helaas weer we van deze mooie plek.

Als we terugkomen zien we Merlijn en zijn vader weer. Merlijn had weer gevraagd om bij Joa te mogen spelen en ze zijn van de andere kant van het strand komen lopen om ons te zoeken. Wij zijn net van plan om te eten en Merlijn eet gezellig met ons mee.
Daarna spelen de mannen weer de hele middag in het zwembad.
's Middags heb ik nog een duik gepland staan.
Zo vliegt ook de middag weer voorbij.

Vanavond heb ik een massage-afspraak staan. Zo wisselen Kim en ik dat af. Dus na het eten brengt Kim Joa naar bed en wandel ik op mijn gemak naar de plek waar de massages worden gegeven. Het is echt een heel goede massage. Alleen wordt er geen woord gewisseld. Ik word door iemand naar een kamertje gebracht, moet in mijn ondergoed op mijn buik gaan liggen. Kennelijk is er vervolgens iemand anders binnen gekomen en die heeft geen woord gezegd. Totdat de massage voorbij is. Ik hoor 'thank you' en weg is ze weer. Vreemd. Maar goed, het was wel erg lekker.
Misschien ga ik nog een keer voordat we naar huis gaan.