Privé-vliegtuig

Voordat we naar Maleisie gaan, om te duiken en te luieren op het strand, gaan we nog een keer de jungle in Sumatra onveilig maken. Tangkahan en Bukit Lawang liggen aan de oostelijke kant van Gunung Leuser National Park, precies op de grens waar het beschermde gebied begint. Vandaag reizen we naar Ketambe en dat ligt midden in Gunung Leuser. Sumatra is niet toeristisch, in die zin dat je wel toeristen ziet, maar het zijn er maar weinig. Tangkahan en Bukit Lawang vallen in die categorie. Ketambe is echt ongerepte natuur. Je kan er op 2 manieren komen, met de bus of met het vliegtuig. De busrit duur minimaal 10 uur vanaf Medan, omdat je om de bergketen heen moet rijden. Vliegen gaat in 30 minuten, omdat je dan over de bergen heen gaat.
Om nog naar Ketambe te kunnen en niet te weinig tijd over te houden voor het strand, kiezen we voor vliegen.

Het vliegtuig gaat om 13:20. Dat lijkt een tijd, waarop je nog redelijk wat 's ochtends zou kunnen doen, maar uiteindelijk valt dat altijd tegen. Het nieuwe vliegveld ligt anderhalf uur rijden buiten Medan en het verkeer is hier vreselijk. Dus het is ook moeilijk om precies aan te kunnen geven hoe lang de rit dan echt duurt.
En je moet natuurlijk ook op tijd inchecken.
De hotel receptie vertelt ons dat er ook een trein rijdt naar het nieuwe vliegveld en dat het station vlakbij is. Dat lijkt ons een betere optie dan het hele stuk met de auto rijden. Zo weten we precies hoe laat we aan gaan komen en kunnen we beter plannen hoe laat we uit het hotel weg moeten. We hebben nog wel tijd om een beetje rustig aan te doen deze ochtend en op het gemak te eten. Het hotel heeft een super goed ontbijt buffet. Dus daar genieten we nog even van voordat we weer 2 nachtjes naar 0 sterren gaan.

Om 10:30 pakken we de taxi naar het station. Voor 70 cent zitten we zeker 10 minuten in de taxi. Kom daar maar eens om in Rotterdam.
De trein gaat uiteindelijk om 11:10 en we zijn na een kleine 40 minuten bij het vliegveld. Allemaal erg relaxed.
Het vliegveld zelf is verre van relaxed. Dat geldt voor bijna alle vliegvelden in Azie. De het lijkt wel of degene die gaat vliegen zijn hele familie meeneemt en totdat je de controle door bent ziet het zwart van de mensen en is alles heel hectisch.
Als we eenmaal door de controle heen zijn is het een oase van rust en omdat de vlucht pas over ruim een uur gaat, besluiten we om in een lounge te gaan zitten. Voor 5 euro p.p. Is shet all you can eat & drink. Aangezien het lunchtijd is, komt dat prima uit en we zitten heerlijk relaxed.

Net als we op het punt staan om naar de gate te lopen worden we opgehaald door degene die bij het inchecken ook onze tickets heeft gegeven. Dat is nog een service. Stel je voor dat ze op Schiphol iedere passagier persoonlijk komen zoeken om aan boord te gaan. Je zou bijna denken dat we te laat waren, maar dat is niet zo. Als we bij de gate aankomen wordt ons zelfs gevraagd of we nog even willen wachten want de piloten zitten nog te lunchen. We vertrekken daardoor ook iets te laat. Grappig.

Ik heb het vliegtuig van Susi Air al zien staan. Of beter gezegd vliegtuigje, want het is een 1 motorig propellor vliegtuig voor maar 12 passagiers. Dit wordt een avontuurlijk vluchtje. Kim kijkt er niet al te gerust bij. Vliegen met zo'n klein toestel is echt vliegen zal ik maar zeggen. Je voelt elke hobbel en beweging in de lucht.
Als we instappen wordt alle persoonlijke aandacht op het vliegveld duidelijk, we zijn de enige passagiers. Een prive-vlucht dus. Nog leuker! Nu voelt het helemaal of we op onze persoonlijke expeditie naar de jungle gaan.
Het geeft Kim wel een veilig gevoel dat we 2 Europese piloten hebben.

De vlucht duurt maar 30 minuten en is echt een belevenis. Omdat je achter de piloten zit, maak je start en landing goed mee. Je kan alles volgen. En omdat je niet zo hoog vliegt, zie je alles om je heen ook heel goed. Van de huisjes op de grond tot de bergen om ons heen. In de verte zien we 2 vulkanen liggen.

Als we de eerste bergrug over zijn, maken we een snelle daling naar het vliegveld van Kutacane. We vliegen laag over het regenwoud en landen veilig.

Als we het vliegtuig uitstappen hebben we weer een grappig foto moment met de lokale bevolking. Er komen 3 tieners gillend op ons afrennen als we uit het vliegtuig stappen. Nu lijken we helemaal 3 popsterren die door fans worden onthaald. Uiteraard moeten we met ze op de foto en er wordt hard gelachen en veel gegiecheld door de meisjes.
Na de nodige foto's mogen we weer verder.
Omdat we de enige passagiers zijn en dit de enige vlucht is die vandaag aankomt, zijn er weinig formaliteiten. Onze bagage hadden we zo zelf uti het vliegtuig kunnen tillen, maar wordt netjes voor ons naar de voordeur van het gebouwtje gebracht.
De eigenaar van het guesthouse, waar we de komende 2 dagen zullen zijn, staat ons al op te wachten. We hebben geregeld dat we opgehaald zouden worden, voor de rit van ruim 1 uur naar Ketambe.

Ahmad, de eigenaar van het guesthouse moet nog even stoppen voor een boodschap in Kutacane. Bij de supermarkt zie ik een vriezer met ijsjes staan en we trakteren onszelf op een Magnum. Nog even iets westers, voordat we straks weer op een dieet van nasi, kip en pannenkoeken zitten.

De rit naar Ketambe duurt bijna anderhalf uur en is een mooi rit door een vallei. Links en rechts hebben we bergen met dichtbegroeide jungle en naast ons is een snelstromende rivier.
Wat opvalt is dat het hier veel minder hectisch is dan op de weg naar Tangkahan of Bukit Lawang. Daar was het ook landelijk, maar hier is het op de een of andere manier nog meer laid back. De huisjes zijn ook in vrolijke kleuren geschilderd en er staan kleurige bloemen in de voortuintjes.
Naarmate we verder van Kutacane vandaan rijden en dichter bij Ketambe komen, wordt het helemaal rustig en los van de rivier en de bergen met dik regenwoud is er niets veel meer te zien.
Verscholen tussen het groen langs de weg ligt Friendship Guesthouse. Een paar kleurige huisjes bij elkaar. Dit is onze basis voor de komende 2 nachten. Ook hier weer alleen de basics. Een bed, een klamboe, een WC en een douche met koud water. Maar meer hadden we ook niet verwacht. De zon schijnt en de omgeving is overweldigend mooi.

In het guesthouse zit ook een ander Nederlands gezin, met 3 tiernerkinderen. Die vertellen honderduit over wat zij de afgelopen dagen hebben meegemaakt. Ze hebben een nacht gekampeerd in de jungle. Iets wat ik ook graag had willen doen, maar wat ik er niet doorheen heb gekregen. Kim gaat altijd in heel veel avontuurlijke dingen mee, maar dit was 1 station te ver. Haha. Op zich jammer, want ik had graag willen overnachten met de geluiden van het regenwoud, koken op een kampvuur en je 's morgens wassen in de waterval.
Om Joa toch het gevoel te geven van kampere in de jungle heb ik wel een kleine verrassing geregeld. De eigenaar van het guesthouse maakt een kampvuur voor ons, bij de rivier. We bestellen eten en laten het bij de rivier brengen. Zo hebben we toch een beetje het gevoel dat we in de jungle zitten en alle dingen doen, die je daar 's avonds ook zou doen. Alleen kruipen we straks gewoon onder de klamboe in het huisje in plaats van onder een tentzeiltje.
Eigenlijk is het gewoon heel erg romantisch zo bij het kampvuur. Het is verder pikdonker buiten en je hoort de rivier en genoeg junglegeluiden om niet het idee te hebben dat je maar 100 meter van je huisje zit. We genieten echt van dit speciale moment. En Kim maakt zich even geen zorgen om kikkers, spinnetjes, of ander gespuis.

Vandaag was eigenlijk een beetje een avontuurlijke reisdag met als hoogtepunt eten bij het kampvuur. En waar we gisteren in 2,5 uur van 0 naar van sterren zijn gereisd, hebben we vandaag de omgekeerde weg bewandeld.