Volgende stop Bukit Lawang

Tijd voor de volgende bestemming in de jungle, Bukit Lawang.
We gaan om 9:30 met de jeep dwars door het achterland van Sumatra en zullen weinig verharde wegen tegen komen.
Voordat we weg kunnen, moeten we eerst onze rugzakken weer inpakken en goed indelen. Als je ergens een paar dagen bent, dan trek je er toch van alles uit. Omdat we nu een paar dagen in het regenwoud zijn geweest, met alle insecten en spinnen die daarbij horen, kijken we ook goed onze spullen na, of we geen ongewenste passagiers meenemen. Helemaal voorkomen kan je dat nooit, maar met een beetje opletten en schudden aan je spullen.....

Nils en zijn vader gaan net even voor ons weg, dus we hebben nog gelegenheid om elkaar gedag te zeggen. Zij zijn al in Bukit Lawang geweest en gaan nu de andere kant op, richting de vulkanen hier op Sumatra.

Als bij ons alles is ingepakt, gaan wij ook op pad.
We krijgen, net als op de heenreis, weer wat hulp met het sjouwen van onze grote rugzakken. Geen overbodige luxe, maar tegelijkertijd een beetje dubbel. Want voor 70 cent per tas loopt iemand anders er mee te sjouwen in deze hitte en over de gladde treden en door de rivier. Zij verdienen graag die 70 cent en wij hebben liever een minder bezwete rug.....maar toch......

Aan de andere kant van de rivier staat ons vervoer al te wachten. Het is een hele oude 4x4 met een groot zwaailicht en een sirene op het dak. Joa denkt dat we met een politiewagen gaan en dat vindt hij wel wat.
De 4x4 rammelt aan alle kanten over de hobbelige weg. Dit was ook echt niet met een normale personenauto te doen geweest.
De toeter is ook in Sumatra het meest gebruikte onderdeel van een auto. Als je brommers inhaalt of op een bocht af komt, dan toeter je even flink. Deze auto heeft alleen geen toeter, maar wel de sirene, dus die wordt veel gebruikt. Dat versterkt natuurlijk het gevoel dat we in een politiewagen zitten.

Ik vind het weer super om zo van A naar B te gaan, met alles wat je onderweg ziet. Het is natuurlijk onmogelijk om overal foto's van te maken, maar je kijkt je ogen uit. Het leven is hier zo anders. Reizen is gewoon de gelegenheid om even een kijkje te mogen nemen in een ander leven. Dat is waarom het je leven verrijkt. Je weet hoe het er op andere plekken aan toe gaat.

Onderweg stoppen we een paar keer. Dat geeft wel de gelegenheid om even wat foto's te nemen. Wat je bijvoorbeeld overal tegen komt is een soort van 'garage' voor auto's en brommers. Hier kan je je band laten plakken, je vervoermiddel schoon laten maken of de boel door laten smeren. En dat alles onder een rieten dakje. Er staat een bord bij met 'Doorsmeer' er op. Een leuke herinnering aan de tijd dat Nederlands ook de officiele taal was in Indonesie. En zo kom je er heel veel tegen.

Onze chauffeur laat de tank volgooien terwijl ik de foto maak. Maar er is geen benzinepomp in de bush, zoals wij die kennen. Dit is gewoon een mannetje met een paar vaten bezine en diesel in zijn huis en met een gieter en trechter wordt de tank gevuld. Knoeien op de grond of over je eigen blote voeten.....geen probleem. Wie maakt zich hier druk over milieu of zijn eigen gezondheid?
En airmiles.....die krijg je hier ook niet.

De rit gaat langs kleine dorpjes en eindeloze palmolie plantages. Ondanks het hobbelen en stuiteren in een auto waarin alles los getrild lijkt te zijn, is het een mooie rit van ongeveer 3 uur.
Net na de middag komen we in Bukit Lawang aan.

Bukit Lawang heeft een langere geschiedenis wat toerisme betreft, dan Tangkahan. Al in 1973 is hier een orang utan rehabilitatiecentrum gebouwd. Hier werden orang utans opgevangen die mensen thuis als huisdier hadden gehouden. Dat lijkt heel erg leuk, zo'n klein oranje aapje, maar als het beestje groter wordt, is het niet meer te houden. Het is dan ongeveer 6 keer sterker als een mens en blijft natuurlijk een wild dier.
Ook is het zielig, omdat een orang utan in het wild 6-8 jaar bij zijn moeder blijft om alle noodzakelijke dingen te leren om zelf te overleven in het woud. Dus zo'n dier wat je bij mensen weghaalt kan zichzelf helemaal niet redden.
Door in het rehabilitatiecentrum dingen te leren kunnen ze weer worden uitgezet om zo de populatie weer te ondersteunen. Er zijn op dit moment namelijk naar schatting nog maar 6,600 Sumatraanse orang utans over. Ze zijn zeer kritisch bedreigt, omdat hun leefgebied steeds kleiner wordt. En nog veel erger is, dat het leefgebied versnippert raakt. De gebieden met regenwoud zijn ook niet meer aaneengesloten. Dat betekent dat er nog maar in 13 gebieden op Sumatra orang utans leven en maar in 7 van die gebieden zijn dat er naar schatting meer dan 250. Dat nummer wordt gezien als een enigszins levensvatbare basis voor een populatie.
Omdat een moeder 6-8 jaar nodig heeft om een jong alles bij te brengen, krijgt ze ook maar eens in de 6-8 jaar een baby. Net als bij mensen is dat er meestal maar 1 tegelijk. Dus een populatie kan ook niet eens hard groeien.

Inmiddels bestaat het rehabilitatiecentrum niet meer. De activiteiten zijn gestopt omdat men inmiddels denkt en vindt, dat het niet de manier is om een populatie orang utans te ondersteunen. Ook in Bukit Lawang redelijk goed en makkelijk bereikbaar vanuit Medan. Het heeft over de jaren zo veel mensen uit de stad aangetrokken, dat het ook simpelweg te druk werd om het werk fatsoenlijk te kunnen doen.

Maar goed, Bukit Lawang ligt nog steeds op de rand van Gunung Leuser National Park. Op dit moment het grootste aaneengesloten stuk primair regenwoud op Sumatra en dus de plek waar nog de meeste orang utans leven. Wild, maar ook semi-wild, vanwege de rehabilitatiewerkzaamheden die hier ooit plaatsvonden. Een heel goede kans voor ons om orang utans te zien. En dat is de voornaamste reden dat we dit jaar naar Sumatra zijn gekomen.

Als onze bagage uit de auto wordt geladen moeten we nog een kwartier lopen naar ons guesthouse. We worden al opgewacht door de eigenaar van het guesthouse.
Onze bagaga gaat achterop wat brommertjes en wij lopen achter hem aan.
Hij vertelt dat het hier de afgelopen dagen ook heel druk is geweest met lokale mensen, vanwege Idul Fitri. Tja, als ik hier zou wonen, dan zou ik zelf ook naar de orang utans willen gaan kijken. Dat is toch iets bijzonders.
We lopen langs de rivier en langs een lange rij van kleine restaurantjes en guest houses.
Ons guesthouse is letterlijk de laatste en ligt bij een heel mooi stuk van de rivier. We kijken vanaf onze kamer uit op een muur van groen. Zeer dichtbegroeide jungle. Heel erg mooi.

Na al het gehobbel hebben we flink trek gekregen en gaan eerst lunchen.
Het eten is ook hier weer prima. Lekker shakes, vruchtensappen en prima gerechten.

Om 15:00 worden op de plek waar vroeger het rehabilitatiecentrum was, de semi-wilde orang utans nog gevoerd met bananen. Eigenlijk dus een gegarandeerde kans om ze te zien en we zorgen dan ook dat we op tijd aan de andere kant van de rivier staan.
Uiteraard zijn we niet de enigen. Er zijn een handjevol andere toeristen en vooral weer veel lokale mensen.
Het is een aardige klim naar het voederplatform en we zijn volledig doorweekt van het zweet als we boven komen. De temperatuur is hier, net als overal, rond de 30 graden, maar de luchtvochtigheid is in het bos bijna 100%.

We hebben een mooi plekje en zien dat er 3 orang utans zijn op komen dagen voor de bananen. Een jong mannetje en een moeder met een baby van ongeveer 6 maanden. En een baby orang utan blijft toch het meest schattig om te zien, met zijn schriele lichaampje en rode piekhaartjes. Ik snap wel dat het Wereld Natuur Fonds zo'n aapje gebruikt als symbool voor hun campagnes. Zo'n aandoenlijk beestje.

Jammer genoeg mogen we maar 30 minuten blijven kijken. Eigenlijk zou je lekker willen gaan zitten en op je gemak uren kijken naar die beesten. We delen bij 97% van ons DNA met orang utans, dus je kijkt gewoon naar heel harige mensen met heel sterke armen. Als je in hun ogen kijkt, dan zie je mensenogen terug kijken. Heel bijzonder. Magisch moment.

Morgen gaan we met een gids het regenwoud in om orang utans in het wild te spotten. Dat is natuurlijk nog mooier. Misschien zie je ze dan wat minder goed, maar wel helemaal in hun eigen habitat en zonder andere mensen om je heen. Ik verheug me daar nu al op.

Omdat de middag nog niet voorbij is, gaan we lekker afkoelen in de rivier. Het water stroomt hier wat sneller dan in Tangkahan, dus het tuben is hier nog leuker!
We huren 3 binnenbanden en lopen 10 minuten stroomopwaarts en langs een stuk of 4 echt goede stroomversnellingen laten we ons weer de rivier afzakken, tot een stuk voorbij ons guesthouse. Om vervolgens met band en al weer langs de rivier omhoog te lopen. En dat is nog best zwaar. We doen dat twee keer en dan is het mooi geweest.

We hadden 's middags al gezien dat er voor Joa's extra bed in de kamer, geen klamboe was geregeld. Volgens de mensen van het guesthouse is dat ook niet nodig, omdat er haast geen muggen zitten. Met spinnen en andere insecten valt het ook wel mee. Maar we dringen toch aan op een klamboe, omdat we het geen fijn idee vinden. Die hebben ze niet op voorraad en iemand moet de klamboe ergens in een volgend dorpje kopen.
Als we na het eten op de kamer komen is de klamboe netjes opgehangen. Maar Joa is er helemaal niet blij mee. Had hij in Tangkahan een soort van prinsessen-klamboe, nu is hij helemaal roze. Knalroze. Hahaha. Hij is er gewoon zelfs boos om en vindt dat hij dan maar in ons bed mag slapen.
Het kost nog best enige moeite om Joa te overtuigen dat het in het donker allemaal niet uitmaakt welke kleur je klamboe is.