Monkey business

En dan nu de echte 'jungle trek'. Ok, uiteraard wel een beetje aangepast aan de kleine man en niet gelijk hardcore Jungle Jim hele dagen lopen. We hebben voor vandaag besloten om niet een hele dag door het regenwoud te gaan stampen. Eerst maar eens kijken hoe het gaat als we een uur of drie doen.

Gelukkig heeft de roze klamboe Joa's nachtrust niet in de weg gezeten en fris en fruitig gaan we om 9:00, na het ontbijt op pad. We lopen eerst langs alle guesthouses terug langs de rivier en steken dan met een brug over. Direct worden we opgeslokt door de begroeiing, die steeds dichter wordt, naarmate we dieper het bos inlopen. Eerst gaan we weer een heel stuk omhoog, wat weer voor behoorlijk natte ruggen zorgt. Onderweg komen we al de nodige makaken tegen, kleine grijze aapjes.
Maar na een minuut of 10 horen we gibbons roepen. Tja, hoe moet je dat eigenlijk noemen. In een ander verhaal, van een vorige vakantie heb ik het al eens omschreven als het geluid van een auto alarm. Een soort van 'whoooooop, whooooop, whoooooop' geluid. Als je ooit een gibbon in het wild hebt gehoord en gezien, herken je het direct. Maar de gibbons horen is wat anders dan de gibbons zien. Vooral in zo'n dichtbegroeide jungle en hoog in de bomen. Maar onze gids van vandaag heeft ze zo gespot.
Als orang utans de meest indrukwekkende dieren van het regenwoud zijn, dan zijn de gibbons de meest lenige en olijke dieren. Ze slingeren met hun lange armen van tak naar tak. Soms op onwaarschijnlijke manier weten ze een verre volgende tak te bereikenn. Soms 'vallen' ze 10-15 meter naar beneden voordat ze de volgende tak te pakken hebben.
We proberen ze zo lang mogelijk te volgen, want gibbons zie je niet altijd tijdens een jungle trek (tenzij je om 4 uur je bed uit komt....) en het is gewoon heel cool om ze door de bomen te zien slingeren en naar elkaar roepen.
Onze gids spreekt kennelijk ook Gibbonees, want hij kan het geluid goed nadoen en elke keer als hij een kreet slaakt, dan krijgt hij ook antwoord.

Het terrein gaat flink op en neer en dat maakt het lopen best zwaar, maar doordat er elke keer weer wat moois te zien is en je nooit weet wanneer er weer iets bijzonders opduikt is het allemaal goed te doen. Joa en Kim zijn ook echte klimgeiten blijkt vandaag.
We hopen natuurlijk dat we vandaag orang utans gaan zien. De kans is groot, maar de natuur laat zich niet leiden, dus een garantie heb je niet.
Om niet al te overhit te raken stoppen we regelmatig. Alleen Joa kent maar 2 standen, aan of uit. Ook als we stoppen om wat te drinken kan hij niet stil blijven staan. Onze eigen Tarzan kan ook geen liaan voorbij lopen zonder er in te klimmen. Als we even niet opletten zit hij opeens ruim 3 meter hoger als een acrobaat in de takken. Het is dat we zeggen dat hij niet verder mag, anders was hij nog hoger gegaan.

Ik loop een beetje te rotzooien met mijn camera. Elke keer schiet hij in de error stand na 1 of 2 foto's en dat is erg irritant. Misschien dat het de hoge luchtvochtigheid is.

Na ongeveer anderhalf uur zien we de eerste orang utan. Dat voelt toch wat specialer dan op een plek waar ze half wild zijn en bananen krijgen. Het zijn weliswaar dezelfde bomen waar ze inhangen, maar het is het idee. Hier kunnen we ook zolang de tijd nemen als we willen. De orang utan vindt het in eerste instantie net zo interessant als wij en ik realiseer me dat een van de weinige verschillen is dat wij een camera in onze handen hebben. Ook Joa heeft zijn camera bij zich en maakt heel leuke foto's.
Na een paar minuten heeft onze harige vriend genoeg van ons gestaar en gaat achter de boomstam zitten om zich te verstoppen. Ons teken om ook verder te lopen.

Onze gids vertelt honderduit over de bomen, de insecten en de dieren. Zo leer je elke keer ook weer nieuwe dingen. Aan het begin van de tocht gaf hij ons ook een stukje boombast en vroeg of we wisten wat het was. Nou, dat was duidelijk te ruiken en proeven. Dat was verse kaneel, zo van de boom. Alsof je een kaneelstok in je mond stopt, zo sterk smaakte het.

Halverwege stoppen we ook om wat fruit te eten. We hebben naast bananen, rambutan en mandarijnen ook verse passievruchten bij ons. Zo dat is lekker, vooral als ze zo zoet zijn als deze! Het valt sowieso op dat al het fruit hier heel zoet is. Van de kleine bananen wisten we dat al, die zijn zoeter dan onze grote chiquita's. Maar ook als we jus d'orange bestellen, of ananas eten is het superzoet. Aan fruit en vitamines hebben we hier geen gebrek.

Als je stil staat vallen ook de vele insecten je op. Soms zo groot als je hand, soms heel klein. Alhoewel, klein.....de mieren zijn hier een halve vinger lang. Daar wil je ook niet door gebeten worden. Dus we eten staand ons fruit op. Zitten vinden we een minder goed idee.

Ik weet niet of ik het al eerder had geschreven maar Sumatra is een van de meest biodiverse gebieden op aarde. Dat wil zeggen dat er ongelofelijke aantallen dieren en planten voorkomen. Er wordt geschat dat er in Gunung Leuser alleen al 650,000 verschillende soorten insecten leven. Hoeveel zegt u?
Ze zijn natuurlijk nog lang niet allemaal in kaart gebracht. Het interessante is, dat dat ook voor planten en bomen geldt. Er zijn al heel wat planten waar de medicinale werking van bekend is, maar er zijn er waarschijnlijk nog veel meer, waar we dat niet voor weten. Wie weet waar de remedie nog van in het regenwoud te vinden is..... Nog meer reden om er heel zuinig op te zijn.
En dat realiseren we ons sowieso nu we hier rondlopen. Wat een bijzondere en mooie plek. We zijn alle drie heel erg onder de indruk van de schoonheid van de natuur hier en natuurlijk van de dieren die er in leven. In deze bossen leven ook nog een handjevol Sumatraanse tijgers en neushoorns. Maar dat zijn er nog maar zo weinig en degene die er zitten zijn zo diep het woud in getrokken, bang voor mensen, dat de kans dat je ze ziet op deze plek nul is. En gelukkig maar, want je wilt toch ook niet onvoorbereid tegen een tijger aanlopen?
Maar onze trek is ook leuk genoeg zonder tijgers en neushoorns. De geuren, de geluiden, het uitzicht.

We komen tijdens onze trek 4 orang utans tegen. De een wat beter te zien dan de ander, maar dat maakt het niet minder leuk. Orang utan, ofwel 'mens van het bos'.
Hoog in de bomen.
Als we op het gemak naar de eerste orang utan staan te kijken, een meter of 10 boven ons, moeten we wel even een paar stappen opzij doen. Ongegeneerd laat hij zijn plasje lopen. Een echte jungle shower. Nou, vandaag even niet. Haha.
Maar uiteindelijk stelen de orang utans niet de show, dat doen de Thomas leaf monkeys. Dat zijn apen met een coole kuif, vandaar dat ze funky monkeys worden genoemd. Ze zijn heel nieuwsgierig, zeker als je eten bij je hebt.
Als we rustig blijven staan met een mandarijn of banaan komen ze het zelfs gewoon uit je hand pakken. Leuk spelletje! En we voeren de kuifapen net zolang tot ons fruit op is. Dat is pas interactie met de natuur.

Opnieuw heb ik problemen met de camera. Vanmorgen leek het de batterij te zijn. Dat is net zo plotseling als het probleem op kwam, ook weer verdwenen. Nu is het mijn lens. De autofocus werkt niet meer. Ik hoor wel dat de camera pogingen doet om het wieltje te draaien om het beeld scherp te stellen, maar er gebeurt niets. Alsof er een tandwieltje in de lens niet meer pakt. Ik ben er in ieder geval even knap chagrijnig over. Nu moet ik alle foto's met de hand scherp stellen en dat valt nog niet mee.
Maar na een uur is ook dit probleem ineens weer verdwenen. Vreemd.....

Onze gids vind het wel gezellig met ons. We zouden 3 uur gaan lopen, en hebben ook maar voor 3 uur betaald, maar ondertussen zijn er al ruim 4 uur voorbij en we zijn nog niet terug in de bewoonde wereld. We vragen aan hem of hij dat niet erg vind en krijgen het antwoord dat hij het juist leuk vind, anders zou hij toch heel de middag maar een beetje relaxen bij zijn huisje. Prima antwoord, want wij vinden het ook erg leuk in de jungle en Joa houdt het prima vol.
Op de weg terug stoppen we nog een keer om ananas te eten en dan lopen we het laatste stuk. We kunnen onze plakhanden wassen in een beekje.
Joa moet heel nodig plassen en doet dat een stukje stroomafwaarts ook in het beekje.
Als we helemaal aan het einde van onze tocht weer bij de rivier staan, zien we een waterval op de plek waar het beekje liep, waar Joa een half uur geleden geplast heeft. En onder de waterval zien we een groepje locals zitten met wat flesjes shampoo en doucheschuim. Die hebben zich dus net in de waterval gewassen. Daar moeten we keihard om lachen, omdat ze waarschijnlijk ook het plasje van Joa op hun hoofd hebben gehad.

Uiteindelijk hebben we meer dan 5 uur gelopen. Joa hield dat prima vol, dus later deze week, als we in Ketambe nog een keer naar de jungle gaan, kunnen we proberen om een hele dag te gaan trekken.

De dag heeft nog een paar uurtjes over en we huren weer 3 binnenbanden om de rivier af te drijven. Weer gaan we 2 keer met de banden een eind stroomopwaarts en drijven we over de stroomversnellingen terug. Blijft leuk.

Ik heb ook nog wat tijd om wat te schrijven. Ik neem 2 banden mee, leg ze op elkaar en ga lekker langs het water zitten, op de banden en met een drankje. Het kan slechter.
Alleen komt er van schrijven niet zoveel terecht, want ik wordt continu gestoord door locals die met me op de foto willen. Het blijft wel een grappig fenomeen, dat je als blanke kennelijk zo bijzonder bent, dat wildvreemden met je op de foto willen. Het gaat allemaal wel heel vriendelijk, dus ik vind het ook helemaal niet erg. En zo heb je gelijk een beetje contact met de mensen hier. Ik ben benieuwd op hoeveel Facebook pagina's terecht gaan komen.

Ons huisje hier is wat luxer dan in Tangkahan. We hebben zelfs een ventilator en warm water! Toch wel erg lekker.
Maar stiekem verheugen we ons ook al op morgen. Dan slapen we een nacht in Medan en heb ik het meest luxe hotel van de stad geboekt. Leuk voor het contrast. Maar ook fijn om ons weer even te laven aan airconditioning, een zwembad, ijsjes, een echte badkamer, kortom luxe.

Niet dat het hier verder niet relaxed hoor. Het is gewoon 'the simple life' in het midden van prachtige natuur. Je voelt je zo vrij als een vogeltje.
Ik heb de vergelijking met Singapore al eerder gemaakt. Daar was zoveel te doen, dat ik er zelfs een beetje onrustig van werd. Ik heb altijd de drang om alles te doen en mee te maken. Dat is in Singapore onbegonnen werk en alhoewel ik dat best weet, voelt het onrustig. Hier is dat een stuk overzichtelijker want je hebt de rivier, de orang utans, het regenwoud en.....ja dat was het wel zo'n beetje. Lekker relaxed.

Ik heb voor Kim als een onverwachte verrassing nog wel een massage geregeld voordat we gaan eten en ze komt er helemaal zen van terug.
Voor de rest is de avond zoals bijna alle andere hier. Eten, Joa naar bed, serie of filmpje kijken en lekker slapen.