Sumatraans raften

Gisterenavond heeft moeder natuur weer aardig haar best gedaan. We hoorden de onweersbui al van veraf aankomen. Maar om een uur of 23:00 hing hij boven ons hutje. Wat een klappen zeg, echt niet normaal. Joa is er heerlijk doorheen geslapen, dat dan weer wel.
We zijn in Sumatra in de goede tijd van het jaar. Er zijn in de tropen geen seizoenen zoals bij ons. De temperatuur ligt het hele jaar tussen de 28 en 32 graden en 's nachts wordt het zelden kouder dan 26 graden. Altijd zomer dus. Maar je hebt het natte en het droge seizoen. Dit is het droge seizoen, wat hier betekent dat het overdag eigenlijk 95% van de tijd droog is en 's nachts kan regenen. Prima verdeling over de dag als je op vakantie bent. Laat het 's avonds maar lekker regenen.
Als het dan regent, hoost het ook echt en de dikke druppels slaan hard op het golfplaten dak. Klinkt als regen op het dak van een caravan.

Joa is trouwens wat teleurgesteld over ons huisje. Dat het basic is maakt hem niets uit. Dat het warm en zweterig is....geen probleem. En hij slaapt dus overal doorheen. Maar zijn klamboe, dat is wel voer voor discussie.
Overal waar we zitten wordt voor Joa een extra bed of matras neergezet en dus ook een extra klamboe opgehangen. Ook hier, alleen deze is wit met roze versiersels. Een soort van prinsessen-klamboe. En dat past natuurlijk niet bij George of the Jungle, zoals we hem ondertussen noemen. Hij is het er dan ook niet mee eens, dat hij onder deze klamboe moet slapen. Maar goed, het is niet anders.

Na het ontbijt gaan we doen, wat we hier alle dagjes-Indonesiers ook steeds zien doen: raften op zijn Sumatraans. Men neme de binnenband van een tractor, men spanne daar een paar touwen in, zodat je in het midden kan zitten, men neme een lunchpakket mee en de rivier doet de rest. Eigenlijk gewoon tubing dus.
We gaan met een van de jongens van het guesthouse, Nanta, want alhoewel de rivier 'de rest' doet, is het toch wel handig om te weten waar die mooie waterval is, waar we moeten stoppen, voordat we in Medan de zee op drijven en hoe we terug moeten lopen naar ons huisje. De locals drijven vaak maar 50 meter en lopen dan weer terug. Wij willen echt een tochtje maken en wat meer van dit gebied zien.
Nanta is een echte entertainer en Joa komt geen aandacht tekort onderweg.
Het tuben is eigenlijk gewoon relaxed. Het is absoluut geen wild water, maar het stroomt hard genoeg om lekker de rivier af te dobberen. Het uitzicht is super en af en toe moet je er gewoon heel even bij stilstaan waar je eigenlijk bent. Op een rivier, midden in het regenwoud met aan alle kanten prachtige natuur.
Na ongeveer 3 kwarties stoppen we en trekken we de banden op de kant. Ik kom er vlak voordat ik van de band af stap achter dat er al vanaf het begin een gekko met me mee is gelift. Hij zit nu zo'n beetje op schoot. Het lijkt wel een tam beestje, want waar ze normaal zo wegschieten, blijft deze gewoon zitten en je kan hem gewoon aanraken. Ik denk dat hij een beetje gedesorienteerd is door de bewegingen op het water.
We pakken en stok, zetten hem er op en gaan aan de wandel.

We lopen een klein stukje langs een kleiner riviertje stroomopwaarts. Het water is hier veel warmer dan in de grote rivier. En dan komen we bij een enorm mooie waterval. Echt een picture perfect plekje, zo uit een film. De eerste 5 minuten hebben we de plek ook echt helemaal voor onszelf. Daarna komen er wat andere toeristen, die het zelfde tochtje aan het maken zijn. Daar zitten ook Nils en zijn vader bij, dus Joa heeft ook nu weer een vriend om deze plek mee te delen.
De gekko zit trouwens nog steeds op de stok, maar die hebben we maar neergelegd. Hij wil vast niet nog een keer het water op.

Je kan voor de waterval zwemmen, op de waterval klimmen, er achter zitten en ook onder de hardste straal proberen te blijven zitten. En we proberen het allemaal uit. De harde straal beukt echt op je lichaam. Het water val vanaf ongeveer 20 meter naar beneden.

Ondertussen maakt Nanta een heerlijke jungle-lunch voor ons klaar met nasi en vooral veel fruit. Aan vitamines sowieso geen gebrek als je door Azie reist, want overal is heerlijk fruit. We eten ons al een paar dagen helemaal rond aan ananas, bananen, rambutan (een soort van lychee) en mandarijnen.
Wat een topplek om een paar uurtjes te blijven. Ook voor Joa en Nils, want het is eigenlijk één grote speeltuin.
Ze slepen met grote keien om stapels te maken. Daarmee doen ze eigenlijk de lokale mensen na, die overal langs de rivier stapeltjes stenen achterlaten. En met behulp van de vader van Nils en van mij bouwen de jongens ook een grote dam om het water van de waterval om te leiden.

Ik had net al gezegd dat Nanta een grote entertainer is. We zijn hem overigens al 5 minuten 'kwijt', maar dan springt hij ineens uit het bos tevoorschijn, helemaal met bladeren versiert. Rokje van bladeren, hoofdtooi. Het lijkt wel een Indiaan uit het regenwoud. En voor de jongens heeft hij ook kronen van bladeren gemaakt.
Nanta doet een gek dansje en dat hoef je voor kinderen van 7 maar één keer te doen. Daarna staan ze alle drie te springen en gekke bekken te trekken. Het lijken wel versierde aapjes.

Ook nu komt aan al het leuks weer een einde, want we moeten nog een stukje verder op de binnenband.
Het laatste stuk is ongeveer 20 minuten. Dan trekken we de banden op de kant en lopen we terug naar Tangkahan.
Onderweg lopen we door een palmolie plantage en Nanta legt uit hoe het allemaal werkt met het oogsten van de trossen met vruchten en hoe daar olie van wordt geperst. Best een beetje dubbel allemaal, want voor zo'n plantage heeft eerst het regenwoud moeten wijken.
Daarna lopen we door een Batak dorpje. De Batak zijn de oorspronkelijke bewoners van dit gebied. Een echte stam met zeer strenge regels, met name waar het gaat om de regels tussen mannen en vrouwen. Zo mag je als man bijvoorbeeld niet met een vrouw praten, behalve als je met haar getrouwd bent. Tegen de vrouw van je broer bijvoorbeeld mag je niet praten, dat doe je dan via je broer. Lijkt me best ingewikkeld.
Op de stukjes land van de Batak staan alleen maar planten en bomen waar de mensen wat aan hebben. We komen papaya, cacaobonen, durian, rambutan en bananen tegen en veel planten die een medicinale werking hebben. Nanta vertelt er allemaal enthousiast over. Hij ziet het echt als zijn taak om het ons naar de zin te maken.
De tocht zou 3 uur duren, maar ondertussen zijn we al ruim 4 uur op pad en we zijn nog niet bij het guesthouse terug. Saai is de dag zeker niet.
Vlak voordat we bij het guesthouse zijn steken we de rivier over. Deze keer niet door er doorheen te waden maar met een lange voetbrug die over de rivier is gespannen met stalen kabels. Het is zo'n brug die flink op en neer veert als je er overheen loopt. Toch best een beetje spannend op 30 meter hoogte.
Aan de overkant staan zeker 100 mensen te wachten tot wij er af zijn. Dagjesmensen die aan het einde van de dag weer terug naar huis gaan en dus de andere kant op willen dan wij nu. Maar het is geen brug om met heel veel mensen tegelijk op te lopen.
Terug bij het huisje doen we de laatste uren van de dag lekker rustig aan. Weer een prima moment om even een stuk te schrijven voor de blog en wat foto's uit te zoeken. Het zijn er erg veel deze keer. Moeilijk om te kiezen.

Als Joa op bed ligt kijken Kim en ik nog 2 afleveringen van onze serie op de tablet. Wat is dat toch een makkelijk ding op bij te hebben. De foto's staan er op, films en series, muziek, boeken.
En Joa's iPad staat vol met spelletjes. Ook een prima alternatief als Kim en ik even wat tijd voor andere dingen nodig hebben, of tijdens het reizen.

We gaan eigenlijk nooit laat slapen. De dagen beginnen hier redelijk vroeg. En we zijn iedere avond moe genoeg om echt op tijd te gaan liggen.