Jo meets Ome Ho

Ome Ho heeft gewoon weer open huis vandaag en we gaan redelijk vroeg op pad vandaag om hem in het mausoleum te bezoeken. Of zoals Joa steeds zegt, in het museum.
Een bezoek aan Ome Ho is een beetje een surrealistisch gebeuren. De goede man was bij leven erg bescheiden, zoals het een fatsoenlijk communist betaamt en hij wilde na zijn dood eigenlijk simpelweg gecremeerd worden. Maar Ome Ho is voor de Vietnamezen de vader des vaderlands en de verlosser van de kolonisten. Een simpele begrafenis was niet goed genoeg, hij moest gebalsemd worden en in een mausoleum worden neergelegd, zodat de Vietnamezen nog lang van hem zouden kunnen genieten.
Er was een klein probleem toen hij dood ging in 1969. Vietnam was nog in oorlog met de VS en dat was niet de beste tijd voor de bouw van een mausoleum. Dus Ho Chi Minh is eerst naar Rusland gebracht, daar gebalsemd en hij heeft daar vervolgens nog een paar jaar op de plank gelegen. Toen de oorlog voorbij was in 1973, kon er aan de bouw van het mausoleum begonnen worden en kwam Ome Ho naar huis.
Vijf dagen in de week kan je nu naar hem komen kijken. Voor veel Vietnamezen is dit de heiligste plek van het land, want de man wordt nog steeds op handen gedragen.

We gaan vroeg, omdat het bezoekuur om 11:00 alweer voorbij is en er duizenden mensen per dag in de rij gaan staan. Ook wij schuiven om een uur of 9 aan. De rij is dan al honderden meters lang.
Gelukkig zit de pas er redelijk is en hoeven we geen uren te staan. Na de hitte van de ochtendzon is het mausoleum een paradijs op aarde, met de airco op vriesstand.
Zodra we het gebouw binnen stappen is iedereen stil en moet er met een constante pas doorgelopen worden. Als er een klein gaatje valt, wordt je gelijk aan de arm getrokken door de militaire garde om te zorgen dat je toch echt doorloopt.
In het hart van het mausoleum ligt het lichaam van de 79 jarige fragiele man met het spierwitte sikje en de spierwitte haren in een glazen kist. Een paar oranje lampen geven wat 'gezonde' kleur aan het bleke gebeuren. Als ik heel eerlijk ben lijkt het wel een beetje op een plastic pop. Joa vindt het allemaal erg interessant, want het is een dood iemand en toch kan je hem zien. Dat vindt hij ook wel wat vreemd. Maar hij vindt het totaal niet eng of zo. We hebben het de hele vakantie al over Ome Ho en Joa vond het nou ook eindelijke wel eens tijd voor het bezoek aan Ome Ho.
Nou, dat bezoek duurt ongeveer een minuut. Zolang duurt het om voorbij de glazen kist te schuifelen en weer naar buiten te komen. Jo meets Ho.

Ook hier bij het mausoleum is het dus een gekkenhuis en mega druk. Het zijn voor 99% Vietnamezen die hun respect komen betuigen en slechts een enkele toerist. Er zijn geen hysterische taferelen meer vandaag de dag. We kennen de verhalen van huilende Vietnamezen, bij het zien van hun verlosser. Maar we zien vandaag geen enkele traan.

Naast het mausoleum staat ook het presidentiele paleis, het huis van Ho en een museum over Ho. We maken een klein rondje over het terrein. Het is verder allemaal niet zo bijzonder en in een museum hebben we geen zin. Maar er is een ding waar mijn oog op valt. Naast het huis van Ho staat ook een garage met daarin een aantal auto's achter glas. Er hangt een bordje boven: Garage of Ho Chi Minh's used cars. Ik wist niet dat de goede man ook in de gebruikte auto's handelde..... Voor degenen die het niet gelijk zien, de letterlijke vertaling van die zin is 'de garage van Ho Chin Minh's occassions'. Navraag leert, dat het een slechte vertaling in het Engels is. Ome Ho is geen autohandelaar. Het blijken namelijk de auto's te zijn die Ho heeft gebruikt tijdens zijn periode als president.

We gaan met de taxi terug naar het hotel. Jammer genoeg moeten we uitchecken. We blijven door onze plannen in de komende week dus nog een dag extra in Hanoi (vandaag), maar het hotel, waarin we nu 2 nachten hebben geslapen, is vol. We worden een nachtje in een hotel uit dezelfe groep ondergebracht. Helemaal geen straf blijkt. Want dit hotel was al mooi en erg luxe, maar het andere hotel is nog mooier en luxer. We hadden thuis ook al op Tripadvisor gezien, dat alle 5 de hotels van deze hotelgroep in de top 10 van hotels in Hanoi staan. Ze doen dus absoluut wat goed.
Alles is verder netjes geregeld en ik kan niet anders zeggen dat we de afgelopen dagen een van de beste hotelervaringen ooit hebben gehad. Alles klopte aan dit hotel en de mensen gingen 'out of their way' om dingen voor ons te regelen. In het zusterhotel van dezelfde keten is het al niet anders.

We hebben nog een middag in Hanoi en hebben genoeg van de drukte en tempels en pagodes. We besluiten nog 1 tempel te bezoeken: de watertempel, oftewel het zwemparadijs van Hanoi. Joa is natuurlijk door het dolle bij de gedachte aan glijbanen, golfslagbaden en dobberen op een band op een stroomversnelling. De foto's op internet zien er top uit, dus we pakken de taxi en een kwartier later staan we voor de poort om een kaartje te kopen. Snel naar binnen en de pret kan beginnen.

De pret wordt jammer genoeg al getemperd als we ons om willen kleden. We hebben het weleens frisser meegemaakt. En voor een park wat pas 10 jaar open is, ziet alles er wel heel erg gammel uit wat betreft de kleedhokjes en de lockers.
Eerst willen we wat eten, voordat we het water in gaan. Nog steeds vol goede moed checken we de mogelijkheden. Op het eerste oog lijken er voldoende loketjes te zijn waar eten wordt verkocht, maar het is allemaal hetzelfde: hotdog of hamburger. Het enige probleem, wat ons betreft, is dat het eten allemaal ongekoeld ligt en het is vandaag weer 37 graden. Dat doen we dus niet.....
En dan een blik op het waterpark....hmmm.....het is gewoon allemaal erg vies. Daarnaast is het ook superdruk. En vooral Kim heeft haar twijfels of we hier het water in moeten gaan. Ik zeg altijd 'bij twijfel niet doen', dus we luisteren naar het innerlijke stemmetje van Kim en maken rechtsomkeert. Echt waar, als dit een waterpark in Nederland zou zijn geweest, dan trok het precies nul bezoekers. Eerlijk is eerlijk, de glijbanen zien er spectaculair uit. Maar de standaard is ermbarmelijk. Hier zal het waarschijnlijk je van het zijn....

Op zich nemen we een slimme beslissing, maar er zit toch een klein stukje tragedie achter dit verhaal. Stel je voor, je neemt je kind mee naar de Efteling, je loopt naar binnen, ziet alle coole attracties en nog voordat je ook maar in 1 attractie bent geweest zeg je tegen je kind 'nou, dit was de Efteling, we gaan weer'.
Joa is natuurlijk heel erg teleurgesteld. Kinderen zien natuurlijk niet wat wij zien. Die zien alleen maar glijbanen en water. Dus we moeten we met een goed alternatief komen. Gelukkig begrijpt hij het goed als we het aan hem uitleggen.

Hanoi is precies de plek in Vietnam waar het niet gebruikelijk is om een zwembad bij je hotel te hebben. Er zijn maar een paar zwembaden in Hanoi, want de meeste hotels liggen in het oude centrum en daar is alles zo krap, dat zelfs een vijvertje er niet zo passen. Als voorbeeld....ons hotel is maar een meter of 8 breed en vooral heel diep en hoog. Elke verdieping heeft ook maar 3 kamers.
Maar gelukkig heb ik in de Planet gelezen dat er 1 hotel is, redelijk in de buurt, waar je tegen betaling van het zwembad gebruikt mag maken. OK, er zijn geen super vette, mega coole glijbanen, maar het is wel een zwembad! Dus we nemen de taxi rechtstreeks naar het Army Hotel. Ja, inderdaad, het legerhotel. Net als zoveel hotels en ander vastgoed in het nog semi-communistische Vietnam is dit van het leger. We zijn het tijdens onze reis al vaker tegengekomen. Soms zijn het de meest mooie complexen en resorts. De overheid heeft in het toerisme een dikke vinger in de pap.
Maar wat kan ons het schelen, we liggen lekker aan het zwembad en het is heerlijk rustig. Ik denk dat er hooguit 10 andere mensen zijn.
Ook het eten en drinken is prima. We hebben ons goede alternatief dus gevonden en Joa is het hele zwemparadijs al lang vergeten.

Naarmate de middag vordert wordt het drukker en drukker in het zwembad. We hadden al gehoord dat de Vietnamezen pas laat op gang komen als het om recreatie gaat en dat klopt. Tegen 16:30 liggen er misschien wel 150 mensen in het zwembad en is het stampensvol.
Dit zwembad wordt ook gebruikt om zwemles aan kinderen te geven, maar ik heb een beetje medelijden met die kleintjes. Ze proberen te leren zwemmen in een zwembad wat uitpuilt van de mensen en waar links en rechts om hen heen kinderen in het water duiken en bommetjes maken. Als je nog geen watervrees hebt, dan krijg je het hier vanzelf.
Joa heeft absoluut geen watervrees en die drukte maakt hem niet uit. Hij is aan het spelen met een aantal wat oudere Vietnamese kinderen. Die doen alles na, wat hij doet en dat vindt hij wel grappig.

Om een uur of vijf vinden Kim en ik hier de drukte ook wel weer welletjes en we gaan naar ons nieuwe hotel voor 1 nacht. Het hotel is 12 verdiepingen hoog (en weer net zo smal als het vorige hotel, haha) en daarmee een van de hoogste hotels in het oude kwartier. Officieel mag daar niet hoger worden gebouwd dan 4 verdiepingen om het straatbeeld van de oude stad te conserveren, maar als je maar de juiste mensen kent en genoeg op tafel legt, krijg je de vergunning wel, om te doen wat je wilt.
Op de bovenste etage zit het restaurant en we hebben een panorama van 360 graden als we zitten te eten. Nu zien we pas hoe groot Hanoi is. Ik wist wel dat er 7 miljoen mensen in deze stad wonen, maar als je op straat loopt is het zo krap en druk dat je door de bomen het bos niet ziet. En vanaf onze stoel in dit restaurant zien we het bos, een uitgestrekte stad.

In Hanoi zijn we niet zoveel plekken tegengekomen voor een goede massage. Dat was in Hoi An of Hue wel anders. Maar het hotel waar we nu zitten heeft een spa. Weliswaar tegen flink westerse prijzen, maar we hebben allebei ongelofelijk veel zin in een massage. Dus Kim gaat eerst en daarna ik. En dit is eerlijk waar, een van de beste massage ervaringen die we allebei ooit gehad hebben. De kundige Aziatische handjes zijn dus iedere Euro waard.
Even wat verwennerij, voordat we morgen het compleet tegenovergestelde opzoeken op het platteland van Vietnam.