Hanoi vanaf de hoek van de straat
Blijf op de hoogte en volg Mirko
20 Juli 2012 | Vietnam, Hanoi
Kim heeft niet zo lekker geslapen vannacht. Aan de fijne kamer en de prettige bedden zal het niet gelegen hebben. Waarschijnlijk iets teveel prikkels gehad overdag, om daarna lekker tot rust te kunnen komen. Ik kan met dat ook heel goed voorstellen, met die hysterische toestand hier in Hanoi.
Na het ontbijt regelen we bij de travel desk ons programma voor de komende dagen.
We hebben zes dagen in te vullen en proberen natuurlijk zo slim mogelijk met de tijd om te gaan. Er zijn een aantal dingen die we graag willen doen en dan zijn dan weer een aantal opties voor. Daar willen we een goede keuze uit maken en eigenlijk proberen de al te toeristische route te vermijden.
Wat we in ieder geval willen doen is naar het gebied ten noorden van Hanoi. Dan kunnen we realistisch gezien (qua tijd) naar Sapa in het uiterste noordwesten, naar Mai Chai in het westen of naar Ba Be in het noorden. Uiteindelijk valt Sapa gelijk af, omdat we dan heen en weer moeten met de nachttrein. Dat is normaal niet heel erg, maar de rit is 'maar' 8 uur, en komt om 04:00 uur al aan. Dat is voor ons nog wel te doen, maar 2 keer zo'n rit met weinig slaap in 4 dagen, dat gaat met Joa gewoon niet.
Ba Be spreekt ons wat minder aan, want we willen liever naar de rijstvelden. En de verhouding reizen en wat zien is wat scheef voor deze bestemming. 7 uur heen in een busje, dagje Ba Be en dan weer 7 uur terug op dag 3. Dat is iets te veel reistijd.
Dus het wordt Mai Chau. Een vallei met prachtige rijstvelden en dorpjes van de traditionele bergvolken van Vietnam, op 3 uur rijden van Hanoi.
Daarnaast willen we nog naar het gebied van Halong Bay. Liever niet naar Halong Bay zelf, want we hebben gehoord dat dat te toeristisch is. Wel heel mooi, maar echt veel te druk. Net ten noorden van Halong Bay ligt Bai Tu Long Bay. Dat schijnt net zo mooi te zijn, maar veel minder bezocht, dus in onze ogen leuker.
Uiteindelijk kiezen we ervoor om 2 dagen naar Mai Chau te gaan en 3 dagen naar Bai Tu Long Bay. Dat betekent dat we nog 1 dag over hebben. Die dag besluiten we in Hanoi te blijven, om in ieder geval nog naar het mausoleum van Ho Chi Minh te kunnen. Ome Ho heeft namelijk maar beperkte openingstijden. Elke dag maar tot 11:00 en niet op vrijdag en maandag. En laten we gisteren nou te laat zijn geweest door onze vlucht uit Hue en laat het vandaag nou vrijdag zijn. Dus die extra dag komt gewoon van pas.
Vandaag zijn we sowieso nog in Hanoi en gaan we het oude centrum uit en kijken of we een wat rustiger kant van Hanoi kunnen vinden. We pakken een taxi naar Lenin Park, een soort van Kralingse Bos midden in de stad. Daar is het heel erg rustig. De enige andere mensen die we tegenkomen zijn verliefde stelletjes. Kennelijk is dit de plek waar je je meisje mee naartoe neemt als je een beetje hand in hand wilt lopen en kusjes wilt geven. Sommige stelletjes reageren bijna een soort van betrapt als we langslopen. Wij lopen op het gemakje rond een van de meertjes en voor Joa is dit een plek waar hij even lekker zijn benen kan strekken en zijn energie kwijt kan.
Op een gegeven moment springt hij op een betonnen paal en gaat heel hard staan zingen met zijn armen wijd. Ik ben de keizer van Vietnam. Ik ben de keizer van Vietnam. De langslopende Vietnamezen weten niet wat ze zien en moeten er hard om lachen. Als hij zo staat te zingen is het meer de Jan Keizer van Vietnam. Haha.
Na Lenin Park zwerven we nog wat door een rustig wijkje van Hanoi. Ik zie een winkeltje wat suikerriet sap verkoopt en dat wil ik wel weer eens proberen. Het is een heel populair drankje in zuid-oost Azie en ook hier in Vietnam. Je ziet het de local overal drinken. Vooral als het koud is, is het erg lekker.
Er zou in deze wijk ook nog een mooie tempel zijn, maar als we aankomen is alles dicht. We pakken gelijk maar weer een taxi en laten ons afzetten in de Franse wijk, bij de cathedraal, om wat te lunchen. We gaan in een klein zaakje zitten waar ze heerlijke franse broodjes verkopen.
Na de lunch lopen we naar Hoalo Prison, beter bekend als het Hanoi Hilton. Dat is nu een museum, maar is bijna 80 jaar een soort hel op aarde geweest. Eerst door de Fransen gebruikt om revolutionaire Vietnamezen op te sluiten te martelen. Daarna door de Noord Vietnamezen om er Amerikaanse krijgsgevangenen vast te houden.
Het is inderdaad niet echt een vrolijke plek, warm en donker. Je zal hier vast hebben gezeten....
Er staat ook nog een guillotine, die hier echt gebruikt is om opstandige Vietnamezen een kopje kleiner te maken. Joa vindt het wel een interessant apparaat en als ik uitleg hoe het werkt, wil hij best een keer aan het touwtje trekken. Dat doen we maar niet....
De gevangenis heeft van de Amerikanen in de Vietnamoorlog de bijnaam Hanoi Hilton gekregen. Als we de informatie in het museum moeten geloven zijn de krijgsgevangenen heel erg goed behandeld en was alles heel erg humaan. Maar de langst gevangen gehouden Amerikaanse piloot heeft hier een kleine 9 jaar gezeten. Dat moet toch echt verschrikkelijk zijn geweest in die onhygienische, vochtige en zeer warme toestand.
Toch ga je als je hier in Vietnam bent wel een beetje anders tegen de Vietnam oorlog aankijken. Net als in HCMC, is in dit museum heel duidelijk het sentiment, dat de Amerikanen hier helemaal niets te zoeken hadden en de meest verschrikkelijke dingen hebben aangericht voor de Vietnamese bevolking. Natuurlijk weten we allemaal dat het een verschrikkelijke oorlog was, maar wij bekijken het altijd vanuit een westers perspectief. Als je hier bent en het vanuit het Vietnamese perspectief bekijkt, dan vraag je je af, wat de Amerikanen hier überhaupt te zoeken hadden en wat ze het recht gaf, om een land zo plat te gooien, met chemicaliën te besproeien en zoveel burgerslachtoffers te maken. Ik snap het sentiment hier wel, ook al probeerde het westen toen het communisme buiten de deur te houden. Het is eigenlijk nog een wonder dat we vandaag de dag als westerling hier welkom zijn en zo vriendelijk en hartelijk door iedereen worden behandeld. Want eerst hebben de Fransen zich hier misdragen en toen is het meer dan 15 jaar oorlog geweest met de Amerikanen.
Maar goed, tot zover de morele overpijnzingen. De gevangenis is in ieder geval weer een bizar stukje geschiedenis.
We moeten ook nog even pinnen. Dat gaat hier gelukkig heel makkelijk, er staan overal PIN automaten, maar het is bijna een dagelijkse bezigheid, want ik kan maar 2,000,000 Dong per keer uit de automaat trekken. Dat is zo'n 80 Euro en ondanks dat het hier allemaal niet duur is, vliegt dat er toch steeds doorheen, dus elke keer staan we weer aan de ATM.
We vinden het allemaal wel weer actief genoeg geweest voor vandaag en nemen de taxi terug naar onze eigen hectische wijk. Net als op bijna elke straathoek in Vietnam zie je hier aan het begin en vooral einde van de dag een grappig verschijnsel. De Bia Hoi tentjes. Er komen ieniemienie plastic stoeltjes naar buiten en de Vietnamezen gaan op de straathoek zitten, hapje en drankje erbij. Niks te rustig terrasje, gewoon tussen het verkeer en al het getoeter. Ik vind het echt een grappig fenomeen en kijk er al heel de vakantie geamuseerd naar. Ook een leuke manier om alles aan je voorbij te zien trekken, zonder dat je zelf met ogen aan alle kanten je eigen veiligheid in de gaten hoeft te houden. Het is er alleen nog niet van gekomen om een keer zelf aan te schuiven, maar dat staat nog wel op het wensenlijstje. Nu dan maar. We gaan op een lekker drukke hoek zitten en bestellen een drankje en wat lokale goodies om te snacken. Dit soort momentjes ben ik helemaal in mijn element en geniet ik het meest. Even helemaal ondergedompeld in de plek waar we zijn, al zit ik met de knieen in mijn nek, vanwege het kleine stoeltje. Het is leuk om te kijken naar de Vietnamezen helemaal in hun eigen habitat. Hun maniertjes, wat ze eten en drinken.
Maar het is ook leuk om naar de toeristen te kijken. De meesten komen toch in Hanoi aan en het oude centrum is hun eerste ervaring. Nog helemaal niet gewend aan de hectiek en misschien nog een beetje gaar van een lange reis en jetlag. Je ziet ze voorzichtig door de drukke straatjes manouvreren, schrikkerig bij het geluid van iedere toeter en schichtig bij elke onverwachte beweging. Zo hebben wij vast ook gelopen. Maar je went snel. Grappig om te zien hoe ongelofelijk uit hun eigen vertrouwde element alle toeristen zijn in deze Aziatische chaos.
We gaan op tijd eten, dicht bij het hotel. Lekker makkelijk.
's Avonds schrijf ik nog wat aan mijn reisverhaal en dan zit de dag er weer op.
Na het ontbijt regelen we bij de travel desk ons programma voor de komende dagen.
We hebben zes dagen in te vullen en proberen natuurlijk zo slim mogelijk met de tijd om te gaan. Er zijn een aantal dingen die we graag willen doen en dan zijn dan weer een aantal opties voor. Daar willen we een goede keuze uit maken en eigenlijk proberen de al te toeristische route te vermijden.
Wat we in ieder geval willen doen is naar het gebied ten noorden van Hanoi. Dan kunnen we realistisch gezien (qua tijd) naar Sapa in het uiterste noordwesten, naar Mai Chai in het westen of naar Ba Be in het noorden. Uiteindelijk valt Sapa gelijk af, omdat we dan heen en weer moeten met de nachttrein. Dat is normaal niet heel erg, maar de rit is 'maar' 8 uur, en komt om 04:00 uur al aan. Dat is voor ons nog wel te doen, maar 2 keer zo'n rit met weinig slaap in 4 dagen, dat gaat met Joa gewoon niet.
Ba Be spreekt ons wat minder aan, want we willen liever naar de rijstvelden. En de verhouding reizen en wat zien is wat scheef voor deze bestemming. 7 uur heen in een busje, dagje Ba Be en dan weer 7 uur terug op dag 3. Dat is iets te veel reistijd.
Dus het wordt Mai Chau. Een vallei met prachtige rijstvelden en dorpjes van de traditionele bergvolken van Vietnam, op 3 uur rijden van Hanoi.
Daarnaast willen we nog naar het gebied van Halong Bay. Liever niet naar Halong Bay zelf, want we hebben gehoord dat dat te toeristisch is. Wel heel mooi, maar echt veel te druk. Net ten noorden van Halong Bay ligt Bai Tu Long Bay. Dat schijnt net zo mooi te zijn, maar veel minder bezocht, dus in onze ogen leuker.
Uiteindelijk kiezen we ervoor om 2 dagen naar Mai Chau te gaan en 3 dagen naar Bai Tu Long Bay. Dat betekent dat we nog 1 dag over hebben. Die dag besluiten we in Hanoi te blijven, om in ieder geval nog naar het mausoleum van Ho Chi Minh te kunnen. Ome Ho heeft namelijk maar beperkte openingstijden. Elke dag maar tot 11:00 en niet op vrijdag en maandag. En laten we gisteren nou te laat zijn geweest door onze vlucht uit Hue en laat het vandaag nou vrijdag zijn. Dus die extra dag komt gewoon van pas.
Vandaag zijn we sowieso nog in Hanoi en gaan we het oude centrum uit en kijken of we een wat rustiger kant van Hanoi kunnen vinden. We pakken een taxi naar Lenin Park, een soort van Kralingse Bos midden in de stad. Daar is het heel erg rustig. De enige andere mensen die we tegenkomen zijn verliefde stelletjes. Kennelijk is dit de plek waar je je meisje mee naartoe neemt als je een beetje hand in hand wilt lopen en kusjes wilt geven. Sommige stelletjes reageren bijna een soort van betrapt als we langslopen. Wij lopen op het gemakje rond een van de meertjes en voor Joa is dit een plek waar hij even lekker zijn benen kan strekken en zijn energie kwijt kan.
Op een gegeven moment springt hij op een betonnen paal en gaat heel hard staan zingen met zijn armen wijd. Ik ben de keizer van Vietnam. Ik ben de keizer van Vietnam. De langslopende Vietnamezen weten niet wat ze zien en moeten er hard om lachen. Als hij zo staat te zingen is het meer de Jan Keizer van Vietnam. Haha.
Na Lenin Park zwerven we nog wat door een rustig wijkje van Hanoi. Ik zie een winkeltje wat suikerriet sap verkoopt en dat wil ik wel weer eens proberen. Het is een heel populair drankje in zuid-oost Azie en ook hier in Vietnam. Je ziet het de local overal drinken. Vooral als het koud is, is het erg lekker.
Er zou in deze wijk ook nog een mooie tempel zijn, maar als we aankomen is alles dicht. We pakken gelijk maar weer een taxi en laten ons afzetten in de Franse wijk, bij de cathedraal, om wat te lunchen. We gaan in een klein zaakje zitten waar ze heerlijke franse broodjes verkopen.
Na de lunch lopen we naar Hoalo Prison, beter bekend als het Hanoi Hilton. Dat is nu een museum, maar is bijna 80 jaar een soort hel op aarde geweest. Eerst door de Fransen gebruikt om revolutionaire Vietnamezen op te sluiten te martelen. Daarna door de Noord Vietnamezen om er Amerikaanse krijgsgevangenen vast te houden.
Het is inderdaad niet echt een vrolijke plek, warm en donker. Je zal hier vast hebben gezeten....
Er staat ook nog een guillotine, die hier echt gebruikt is om opstandige Vietnamezen een kopje kleiner te maken. Joa vindt het wel een interessant apparaat en als ik uitleg hoe het werkt, wil hij best een keer aan het touwtje trekken. Dat doen we maar niet....
De gevangenis heeft van de Amerikanen in de Vietnamoorlog de bijnaam Hanoi Hilton gekregen. Als we de informatie in het museum moeten geloven zijn de krijgsgevangenen heel erg goed behandeld en was alles heel erg humaan. Maar de langst gevangen gehouden Amerikaanse piloot heeft hier een kleine 9 jaar gezeten. Dat moet toch echt verschrikkelijk zijn geweest in die onhygienische, vochtige en zeer warme toestand.
Toch ga je als je hier in Vietnam bent wel een beetje anders tegen de Vietnam oorlog aankijken. Net als in HCMC, is in dit museum heel duidelijk het sentiment, dat de Amerikanen hier helemaal niets te zoeken hadden en de meest verschrikkelijke dingen hebben aangericht voor de Vietnamese bevolking. Natuurlijk weten we allemaal dat het een verschrikkelijke oorlog was, maar wij bekijken het altijd vanuit een westers perspectief. Als je hier bent en het vanuit het Vietnamese perspectief bekijkt, dan vraag je je af, wat de Amerikanen hier überhaupt te zoeken hadden en wat ze het recht gaf, om een land zo plat te gooien, met chemicaliën te besproeien en zoveel burgerslachtoffers te maken. Ik snap het sentiment hier wel, ook al probeerde het westen toen het communisme buiten de deur te houden. Het is eigenlijk nog een wonder dat we vandaag de dag als westerling hier welkom zijn en zo vriendelijk en hartelijk door iedereen worden behandeld. Want eerst hebben de Fransen zich hier misdragen en toen is het meer dan 15 jaar oorlog geweest met de Amerikanen.
Maar goed, tot zover de morele overpijnzingen. De gevangenis is in ieder geval weer een bizar stukje geschiedenis.
We moeten ook nog even pinnen. Dat gaat hier gelukkig heel makkelijk, er staan overal PIN automaten, maar het is bijna een dagelijkse bezigheid, want ik kan maar 2,000,000 Dong per keer uit de automaat trekken. Dat is zo'n 80 Euro en ondanks dat het hier allemaal niet duur is, vliegt dat er toch steeds doorheen, dus elke keer staan we weer aan de ATM.
We vinden het allemaal wel weer actief genoeg geweest voor vandaag en nemen de taxi terug naar onze eigen hectische wijk. Net als op bijna elke straathoek in Vietnam zie je hier aan het begin en vooral einde van de dag een grappig verschijnsel. De Bia Hoi tentjes. Er komen ieniemienie plastic stoeltjes naar buiten en de Vietnamezen gaan op de straathoek zitten, hapje en drankje erbij. Niks te rustig terrasje, gewoon tussen het verkeer en al het getoeter. Ik vind het echt een grappig fenomeen en kijk er al heel de vakantie geamuseerd naar. Ook een leuke manier om alles aan je voorbij te zien trekken, zonder dat je zelf met ogen aan alle kanten je eigen veiligheid in de gaten hoeft te houden. Het is er alleen nog niet van gekomen om een keer zelf aan te schuiven, maar dat staat nog wel op het wensenlijstje. Nu dan maar. We gaan op een lekker drukke hoek zitten en bestellen een drankje en wat lokale goodies om te snacken. Dit soort momentjes ben ik helemaal in mijn element en geniet ik het meest. Even helemaal ondergedompeld in de plek waar we zijn, al zit ik met de knieen in mijn nek, vanwege het kleine stoeltje. Het is leuk om te kijken naar de Vietnamezen helemaal in hun eigen habitat. Hun maniertjes, wat ze eten en drinken.
Maar het is ook leuk om naar de toeristen te kijken. De meesten komen toch in Hanoi aan en het oude centrum is hun eerste ervaring. Nog helemaal niet gewend aan de hectiek en misschien nog een beetje gaar van een lange reis en jetlag. Je ziet ze voorzichtig door de drukke straatjes manouvreren, schrikkerig bij het geluid van iedere toeter en schichtig bij elke onverwachte beweging. Zo hebben wij vast ook gelopen. Maar je went snel. Grappig om te zien hoe ongelofelijk uit hun eigen vertrouwde element alle toeristen zijn in deze Aziatische chaos.
We gaan op tijd eten, dicht bij het hotel. Lekker makkelijk.
's Avonds schrijf ik nog wat aan mijn reisverhaal en dan zit de dag er weer op.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
