Homestay

Van het ene uiterste naar het andere. Dit was weer een heerlijk hotel, maar vanavond slapen we in een homestay. Bij de locals thuis. Daar geen airco, geen met een strijkijzer gladgestreken bedlinnen (echt waar, we hebben de dames van de housekeeping de dekbedden zien strijken nadat het bed was opgemaakt), geen ontbijtbufet en geen westers comfort. Maar wel het gevoel van 'kamperen bij de boer' en het leven op het platteland. En voor mij persoonlijk, even een hintje naar het gevoel van reizen zonder kind. Nu met Joa houden we natuurlijk goed rekening met wat comfort, een zwembad, de manier van reizen en de voorbereidingen. Vroeger was het allemaal op de bonnefooi en comfort was niet belangrijk, de belevenis des te meer.
Ook nu is het niet helemaal basic hoor. We hebben een auto met chauffeur geregeld en een gids, die ons wat meer over het gebied rondom Mai Chau kan vertellen.
Onze homestay is een huisje op palen, waar we niet met de locals samen slapen, maar de ruimte is helemaal voor ons en er is gewoon een douche en een westers toilet in een apart huisje op de begane grond. Dus de hele ervaring is toch Kim en Joa proof.

Om 08:00 uur worden we opgehaald, dus we ontbijten lekker op tijd en checken uit.
De rit naar Mai Chau is een kleine 4 uur en onderweg stoppen we nog even bij een stuwdam, waar energie wordt opgewekt. Kennelijk een grote trots hier in Vietnam, anders stop je daar niet met toeristen. De dam is gebouwd door de communistische vrienden uit Rusland en er is 15 jaar over gedaan. Voor Kim en mij hoeven we er niet perse te stoppen, maar het lijkt ons voor Joa wel leuk om dit even te zien.
Als niemand ons verteld had, dat deze dam door de Russen gebouwd is, dan hadden we dat zelf ook zeker gezien, want het hele complex heeft een betonnen Oost-Europese uitstraling. We lopen diep de berg in, waar de turbines zitten en waar ik Joa uit kan leggen hoe nou zo'n dam werkt en hoe je daarmee energie opwekt. We horen, dat de waterkrachtcentrale in deze dam 10% van alle gebruikte energie in Vietnam opwekt.
We komen tegelijk met een bus vol Nederlandse studenten aan bij de dam. Het blijken weg- en waterbouwkunde studenten te zijn van de TU Delft, op studiereis. Ook een goed excuus om naar Vietnam te reizen natuurlijk Ze kijken in ieder geval met een hele andere blik naar de dam dan wij.

Na het bezoek aan de dam rijden we nog snel even de berg op. Er staat een enorm standbeeld van Ho Chi Minh op de top. Nu kan Jo nog even op de foto met Ho. In het mausoleum mochten we namelijk geen kiekjes maken.

Anderhalf uur later komen we in Mai Chau aan, na een heel mooie rit door de bergen. Het hele gebied bestaat hier uit kalkzandsteen en doordat dat een zacht gesteente is, zie je de meest bizarre vormen in de bergen door de erosie. In elk dal een lappendeken van rijstvelden.
Een van die dalen is onze bestemming. Een dorpje met 30 families, net buiten het stadje Mai Chau. In dit dorpje zijn meerdere homestays, maar vandaag is het rustig met toeristen. Gisteren was het zaterdag en dan zijn er volop Vietnamese mensen uit de stad, die hier naartoe komen, soms in grote groepen, om wat van het leven op het platteland mee te krijgen. Op zondag gaan ze dan weer terug om voor het einde van het weekend weer thuis te zijn. Volgens onze gids, wordt er een hoop gedronken, gefeest en karaoke gezongen, en dan is het erg luidruchtig. Alhoewel we het heel erg jammer vinden dat we de karaoke hebben gemist, vinden we het verder prima dat we nu het dorpje zo'n beetje voor ons zelf hebben. Past ook beter bij de hele omgeving. Het is hier heel rustig, vredig en heel erg zen, met al die tinten groen.
Het is bijna niet te geloven, dat het nog veel groener kan.....De rijst is hier net 10 dagen geleden geplant en daardoor zijn het allemaal nog babyplantjes. Als de rijst bijna een meter hoog is, dan is het bijna lichtgevend groen, zoals we in Hoi An hebben gezien.
Iedere regio heeft hier zijn eigen cyclus.

Ons huisje op palen is een erg authentiek en erg simpel gebeuren. Het uitzicht is onbetaalbaar.

Voordat we de omgeving gaan verkennen krijgen we eerst de lunch geserveerd. Wow, wat een ongelofelijk lekker eten. Niet normaal goed. En dat zomaar op het platteland.
Wat eten betreft is Vietnam echt een topervaring. De gerechten zijn vaak simpel, maar zo ontzettend lekker. En nu dus ook weer. Alle registers worden opengetrokken door onze gastvrouw.

Na de lunch maken we een wandeling door en langs de rijstvelden. Normaal gezien ben ik helemaal geen voorstander van het reizen met een gids. Zelf alles zien en doen is vaak leuker. Als ik er over nadenk is dit misschien wel de eerste keer voor mij dat ik met een gids 2 dagen op pad ben.
Maar onze gids Singh is een heel aardige vent, die goed Engels spreekt en heel veel weet te vertellen over het gebied waar we zijn. Toch wel leuk dus.
De dingen die wij in het Engels horen kunnen we vervolgens weer aan Joa uitleggen. Zo is ook de wandeling van 2 uur leuk voor hem.
Hij heeft ook zijn camera bij zich en kan weer de dingen op de foto zetten, die hem opvallen.
In het gebied waar we rondlopen wonen vooral Witte Thai en H'Mong. We vinden Witte Thai niet zo'n heel goede omschrijving. De oudere generatie dames heeft pikzwarte tanden. Dat was vroeger in de mode. De hoektanden werden helemaal puntig gevijld en door het kouwen op een soort van noot, werden de tanden helemaal zwart. Dus Zwarte Thai zou misschien een betere naam zijn?
Wat ook opvalt is dat alle oudere dames in een hoek van 90 graden lopen. Van al het gebogen werken in de rijstvelden, kunnen ze niet meer rechtop staan. Eigenlijk wel een heel zielig gezicht, zo permanent naar de grond kijken....

Rijst heeft ongeveer 3.5 maanden nodig om geoogst te kunnen worden. Dat moet dus zo'n 3x per jaar lukken. In een speciaal veldje wordt een deel van de rijstkorrels gezaaid en die zaailingen worden vervolgens, als ze een centimeter of 20 zijn, een stuk ruimer geplant in het echte rijstveld. Dat is hier dus ruim een week geleden gebeurd en een stukje verderop in de vallei zijn ze er nu nog mee bezig. Daar gaan we morgen een kijkje nemen.
Ik heb geen idee hoe dat nou precies werkt met rijst en nu krijgen we het allemaal uitgelegd. Een rijstveld van 1 vierkante meter levert ongeveer 1 kilo rijst op. Een deel daarvan gebruikt de boer als eigen voedsel, een deel voor nieuwe zaailingen en de rest kan hij aan de overheid verkopen. Toch nog een beetje dat semi-collectivisme, een overblijfsel van het communisme.
Nadat het echte collectivisme was afgeschaft in Vietnam (1986) kregen families in dit berggebied allemaal land toegewezen, wat ze voor zichzelf mochten verbouwen. De grootte van het stuk hing af van de grootte van de familie.

Door alle verhalen gaan de tinten groen waar we doorheen lopen een beetje leven.

Als we terug het dorpje in lopen ziet Joa een kraampje waar hij een echte katapult kan kopen, dus hij weet gelijk waar hij zijn zakgeld aan wil uitgeven. Vervolgens is hij tot aan het avondeten zoet met oefenen. Zijn steentjes komen steeds verder en steeds beter gemikt.

Erg veel vermaak is er niet in een dorpje als dit. Wij kijken 's avonds TV en hier wordt gedanst en gezongen. Om aan te geven, in het dorp met zo'n 35 gezinnen zijn al meer dan 10 dansgroepen te vinden. Als toerist kan je zo'n dansgroep laten komen voor een optreden. Dat lijkt ons wel leuk en rond zesuur zitten we in een grote paalwoning te kijken naar mooie traditionele kostuums en dans waarin vanalles over het dagelijkse leven hier wordt uitgebeeld. Aan de ene kant een beetje suf, maar aan de andere kant ook weer leuk, want het wordt speciaal voor ons uitgevoerd en we zijn de enige toeschouwers.
Het hele gebeuren is ook nog interactief, als we worden gevraagd om mee te doen. Echt hilarisch. Als drie houten Klazen bewegen we mee. Hahaha.
De beloning is een slok plakkerige rijstewijn. Dat wil ik weleens proberen. Voor Kim hoeft dat niet zo nodig.

Het avondeten is weer net zo'n culinair feestje als de lunch. Daarna leggen we Joa op bed. Of beter gezegd, op de grond. In een traditioneel huis op palen staan geen bedden, maar slaap je op dekens op de grond. We laten ook de klamboes ophangen, zodat we ons over klein stekend ongedierte vannacht geen zorgen hoeven maken.
Eigenlijk is het net als kamperen, zo onder de klamboe op de grond. Maar dan wel zoals kamperen in een erg warm land, want het is nog steeds goed warm en klam. Overdag 37 graden en 's nachts misschien net onder de 30. Dan is ook een ventilator niet echt verkoelend. Dit is de eerst keer deze vakantie dat we geen airco hebben.
Dit huisje heeft alleen arko (Alle Ramen Kunnen Open) en daar moeten we het mee doen. Joa vindt het leuk, maar toch ook een beetje spannend, vooral als wij onder het huisje nog even willen lezen. Daarom blijft Kim bij hem zitten tot hij in slaap valt.
Naast alle avonturen, het schrijven van de verhalen, het uitzoeken van de foto's en het kijken van films, heb ik gelukkig ook genoeg tijd over om te lezen. Ik heb al een aantal tijdschriften uit en ben aan mijn derde boek bezig. Ik heb dit jaar voor het eerst alles op de tablet. Zowel de tijdschriften als de boeken. Ik was daar een beetje sceptisch over, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik helemaal om ben. Tijdschriften lezen iets minder makkelijk als op gewoon papier, maar het gemak van alles in die ene tablet weegt er ruimschoots tegenop. En boeken lezen gewoon heel erg fijn op de tablet.

Om 22:00 gaan Kim en ik ook slapen. We vermoeden dat we hier letterlijk met de kippen wakker worden. We hebben genoeg hanen rond zien lopen en er zal best wat gekukel te horen zijn, morgen vroeg.