En de grens weer over

Het begint bijna routine te worden. Vandaag gaan we de grens weer over, terug van Zimbabwe naar Zambia. We hebben 2 lange reisdagen voor de boeg om van Zimbabwe uiteindelijk bij Cape Maclear in Malawi uit te komen. Dat betekent 2 dagen in de auto.

Dat lijkt misschien vervelend en saai, maar ik kan je vertellen dat rijden in Afrika absoluut niet saai is, met alles wat je onderweg meemaakt en ziet. Het is ook niet zoals rijden op een snelweg in Europa. De wegen zijn hier 1-baans geasfalteerd op zijn best en er gebeurd van alles op de weg.
Natuurlijk rijden er auto’s maar veel zijn het er niet. Mensen fietsen en lopen op de weg. Soms leidt dat tot gevaarlijke situaties, want als ze een auto horen aankomen en ze kijken achterom, dan slingeren ze zo de kant op waarnaar ze kijken. Dan moet je moeite doen om ze te ontwijken.
De weg is ook heel smal en als er twee auto’s elkaar passeren is er weinig ruimte meer over. Soms ga je dan met 100 km/h rakelings langs fietsers die stug door blijven rijden op het asfalt.

Mensen zitten ook gewoon op de weg. Lekker warm dat asfalt.
En niet te vergeten de dieren. Koeien steken onverstoorbaar over. Die stoppen ook niet en kijken niet op of om. Rondom de dorpjes stikt het ook van de geitjes. Die zijn helemaal kamikaze.
Kijk, je rijdt niet met 120 km/h door de dorpjes, want je moet flink afremmen. Je kunt er dus geen ongeluk door krijgen. Maar wat je ook niet wilt is andermans bezit doodrijden. Geen idee wat voor situatie je daarmee creëert en hoe vriendelijk de mensen dan nog blijven.

In de dorpjes langs de weg moet je ook echt wel afremmen, want er liggen enorme verkeersdrempels. Soms zie je ze niet aankomen en dan maak je een flinke stuiter als je niet zachter rijdt dan 20 km/h. De meeste zijn gewoon een soort grote stoepranden waar je niet harder dan 5 km/h overheen kan. Echt niet normaal.

Maar los van die bijzondere ongemakken op de snelwegen in Zambia is er gewoon een heleboel te zien. De typisch Afrikaanse taferelen en die blijven boeien.

Wij vertrekken om 7:00 van Chikwenya. We hadden eerder deze week een beetje zachte voorband. Die is netjes opgepompt door de monteur bij Chikwenya en gelukkig heeft die gehouden. Misschien is er door de flinke klappen die we soms met de auto maken wat lucht uit de band geslagen.
De eerste 3 uur stuiteren we weer offroad door Mana Pools terug naar de ingang van het National Park. Deze keer zonder tseetseevlieg in de auto en daardoor een stuk relaxter. Maar we hebben ook gehoord dat de eerstvolgende auto over die weg pas over vier dagen gaat en we willen natuurlijk geen risico lopen dat wij ergens stranden met autopech of vast in het zand. We hebben afgesproken dat we ons bij de main gate melden als we er uit komen. De rit duurt maximaal drie uur en we hebben gevraagd of de mensen van Chikwenya de main gate willen oproepen vier uur na ons vertrek om te checken of we er veilig uit zijn gekomen. Mocht dat niet zo zijn, dan komen ze ons helpen. Dat is dus een veilige oplossing.
Op de heenweg was dat ook gewaarborgd doordat we verwacht werden in Chikwenya.

Zonder problemen bereiken we de uitgang en kunnen we verder richting de grens met Zambia. Hier zijn we 5 dagen geleden ook doorheen gegaan en we kennen de procedure. Nu in omgekeerde richting. Doordat we goed weten wat er verwacht wordt zijn we binnen een uur klaar en kunnen we verder. Dat komt voor vandaag ook erg goed uit, want het zal een lange reisdag zijn en dit geeft ons wat speling.

We hebben van diverse mensen begrepen dat de situatie in Malawi op dit moment wat minder stabiel is. Er zijn brandstoftekorten en de president doet er weinig tot niets aan om de ongenoegens van de mensen op te lossen. Daardoor zijn de mensen onrustig geworden. We krijgen van de familie Carp, die we in South Luangwa hebben ontmoet, ook een aantal sms’jes over de situatie in Malawi. Er zou alleen nog maar brandstof op de zwarte markt zijn. Daardoor rijdt er ook haast geen vrachtverkeer en is de bevoorrading van hotels en lodges ook stil komen te staan. Dat zijn geen vrolijke berichten voor een onbezorgd einde aan de vakantie.
Om een goed beeld te krijgen bellen we naar huis en vraag ik mijn vader om wat info in te winnen. Wij kunnen vandaag zelf niet op internet, maar het lijkt ons goed om zowel bij degene bij wie we de auto hebben gehuurd in Lilongwe en bij onze lodge in Cape Maclear navraag te doen over de situatie. Mijn vader stuurt een paar mailtjes namens ons.
Als het echt zo slecht is, dan moeten we de plannen misschien bijstellen. Maar die beslissing wil ik niet nemen zonder exact te weten wat de status is. We gaan pas morgen Malawi in, dus we hebben ook nog de tijd om andere plannen te maken als het moet.

We hebben ook nog een stop in Lusaka. Toen we Rozetta hadden afgezet op 27 juli was ze haar laptop vergeten in onze auto. Daar kwamen we in Livingstone achter. De enige kans om die terug te geven is vandaag, als we toch door Lusaka moeten.
We hebben afgesproken dat we elkaar bij hetzelfde winkelcentrum weer even zullen ontmoeten. Dat is voor ons makkelijk te vinden, want het ligt precies op onze route en we hoeven er geen meter voor om te rijden. Een uur voordat we er zijn laten we Rozetta weten hoe laat we aankomen. Van tevoren was dat niet aan te geven omdat je nooit weet hoe lang je doet over zo’n stuk offroad en een grensovergang.
Het is leuk om Rozetta vandaag weer even te zien. Ze is samen met Davies, een man uit het bestuur van Kutemwe Ndi Kusamala, die we nog niet hadden ontmoet.
We drinken even wat samen en krijgen een gelijk update over het project. Rozetta gaat morgen weer terug en nu zijn alle materialen afgeleverd. Dus de bouw van het weeshuis kan in volle vaart verder.

Ondanks dat het heel gezellig is om even bij te kletsen, moeten we na een half uur weer verder, anders halen we ons einddoel vandaag niet.

Als we in Lusaka bij het winkelcentrum uitstappen, zien we dat onze linker achterband half leeg staat. Daar heb ik met rijden niets van gemerkt. Het is ook een andere band dan degene die eerder in Chikwenya is opgepompt. Die band heeft nog steeds goed gehouden.
Ik ben bang dat we dus een lekke band hebben, maar weet het niet zeker.
Voordat we wegrijden uit Lusaka gooien we de tank weer helemaal vol en pompen de band op.
In Chongwe, zo’n 45 kilometer verder check ik de bandenspanning nog een keer en de band lijkt prima te houden. Hopelijk is er dus toch geen probleem met de band.

De laatste drie uur van vandaag gaan verder ook voorspoedig. Dit is de weg die we eerder in omgekeerde richting hebben gereden, van South Luangwa naar het weeshuis. We zien net zo weinig verkeer als toen en de gemiddelde snelheid ligt lekker hoog.
Behalve voor de incidentele verkeersdrempel, fietser of geit hoeven we niet te remmen.

We overnachten in Luangwa Bridge Camp, wat halverwege tussen Lusaka en de grens met Malawi ligt. Door hier te overnachten halen we het morgen om net voor het donker bij Cape Maclear in Malawi aan te komen.
En wat het mooie is, dit is ook letterlijk de enige mogelijkheid om te overnachten tussen Lusaka en Chipata. Er zit niets anders. Voor ons dus gelukkig de perfecte plek.

De lodge blijkt van een Nederlander te zijn, die het erg leuk vind om landgenoten te ontmoeten. We eten een heerlijke pizza en gaan op tijd naar bed. Moe van de lange reisdag en met het vooruitzicht van nog een dag in de auto.
Het is overigens wel heel erg gezellig in de auto. We kletsen veel met z’n drieën en spelen spelletjes. Joa heeft ook een verslaving voor zijn DS gekregen en speelt inmiddels alle levels van Super Mario Kart uit. Ook de reisdagen zijn lekkere vakantiedagen.

Als we bij Luangwa Bridge Camp zijn, bellen we nog even naar huis en krijgen we de update over de situatie in Malawi. Zowel het verhuurbedrijf als de lodge hebben netjes gereageerd op de mail van mijn vader. Er zijn op dit moment serieuze brandstoftekorten en dat leidt inderdaad tot diverse problemen, maar dan vooral voor de lokale bevolking.
Er is wel benzine te krijgen, maar de rijen voor de pompen zijn enorm. Diesel is een zeldzaamheid geworden. En wij rijden op diesel….
Verder is het wel rustig in het land en is er niets om te vrezen. De lodge waar we heen gaan geeft aan dat er totaal geen problemen zijn in Cape Maclear of de streek er omheen. Er is voldoende eten en drinken en er is niets waar we ons zorgen over hoeven maken.

We besluiten morgen toch gewoon naar Malawi te gaan. We kijken juist heel erg uit naar de laatste 5 dagen aan Lake Malawi. Alleen moeten we zorgen dat we met een volle tank de grens over gaan. Ik heb uitgerekend dat we voldoende brandstof in de tank hebben om van de grens naar Cape Maclear en terug naar het vliegtuig te rijden. De brandstofsituatie zou voor ons dus geen issue moeten zijn.