Lekke band

We worden ’s ochtends vroeg wakker gemaakt door voetstappen rondom het huisje.
Er wordt warm water gemaakt door een vuurtje te stoken onder een groot ijzeren vat naast ons huisje. De gedachte is aardig natuurlijk, want dan is er warm water als we wakker worden en willen douchen. Maar vanaf een uur half vijf komt chef vuurmaker iedere keer kijken of het vuurtje nog wel brandt. Elke keer hoor ik hem langs lopen als de takjes onder zijn voeten krakend breken.
Ik zeg wel ‘we’ worden vroeg wakker, maar Kim slaapt met oordopjes en Joa ligt gewoon lekker in coma, dus ik ben de enige die er van wakker is geworden.
Om half zes besluit ik er maar uit te gaan en dit verder rustige tijdstip te gebruiken om een verhaal te schrijven.
Als rond een uur of zes de familie aap besluit om een ruzie uit te vechten in de boom boven ons huisje, wordt ook Kim wakker van het gekrijs. Joa slaapt gewoon lekker verder.

We hebben ons voorgenomen om uiterlijk 7:00 weg te rijden om zoveel mogelijk speling in de dag te bouwen. We nemen ook niet de tijd om rustig te ontbijten en hebben gevraagd om wat in te pakken voor ons.
Als ik om 6:45 bij de auto kom om de eerste spullen er in te leggen zie ik het al. De auto staat schuin. Dat kan maar 1 ding betekenen……lekke band. Shit, dit gaat tijd kosten.

Ik begin maar gelijk met de krik te pakken en de reserveband van de achter kant te halen.
De jongens die bij Luangwa Bridge Camp werken komen me gelijk helpen.

Eerst zet ik de krik onder verkeerde plek neer. Ik draai de krik helemaal uit en kom er achter hoeveel veerweg een 4x4 heeft. De krik staat op de hoogste stand, de auto komt flink omhoog, maar de band blijft netjes op de grond. Dit is duidelijk anders dan bij een gewone personenauto.
De jongens willen het van me overnemen. Ik vind het prima. Dan hoef ik niet bezweet de auto in straks. En waarschijnlijk zijn ze met een paar Dollar fooi helemaal blij.
Ze zetten de krik onder de as (de juiste plek) en gaan aan de slag. Ik let even niet op wat ze doen, misschien ook wel in de veronderstelling dat ze precies weten wat ze doen. Maar als de krik op de hoogste stand staat en ze de band er onder vandaan halen, glijdt de 4x4 van de krik en klapt hij op zijn remschijf op de grond. Shit. Voor het zelfde geld hebben we nu een beschadigde remschijf en dan zijn we verder van huis.

Onverstoorbaar gaan ze verder om het probleem op te lossen. Maar nu hou ik het scherp in de gaten en geef ik de aanwijzingen. Ik wil niet dat er nog iets gedaan wordt waarvan ik ook maar de minste twijfel heb of het goed is.
Ik laat de auto eerst opkrikken onder de draagbalk en daar stenen onder plaatsen. Dan hebben we in ieder geval een minimale hoogte mocht de krik er weer onderuit schieten. Ook leggen we stenen onder de voorwielen. Zo kan er geen beweging naar voor of achter meer komen.
Daarna laat ik de as opkrikken. Het helpt niet echt dat het een lullig krikje is voor een auto van ruim 2,000 kg en dat de ondergrond niet vlak is.
De krik komt ook net niet hoog genoeg om de as op de juiste hoogte te brengen, om de band er onder te krijgen. Om dat op te lossen vraag ik om wat van het zand weg te graven op de plek waar het wiel moet komen. Dat werkt prima.
Ik hou heel goed in de gaten dat niemand met z’n handen onder de remschijf komt. Ik vertrouw nog steeds niet dat de krik stabiel staat. Daar is het gewoon een te slechte krik voor. De jongens lijken zichzelf van geen gevaar bewust en doen maar wat. Ik wil het toch niet op mijn geweten hebben dat er straks een paar vingers af liggen door de remschijven van een Toyota Prado die van zijn krik schiet.
Ook met het erop zetten van het wiel, juist het moment dat je kracht zet op de auto, moet ik ze heel duidelijk maken waar wel en waar geen vingers mogen komen. Vingers vinden het ook niet fijn als ze tussen het wiel en de wielkast terecht komen.

Uiteindelijk ligt het wiel er omheen. Ik check zelf nog even of alle wielmoeren goed zijn aangedraaid. Het is inmiddels 8:00 en we willen heel graag op pad, om niet in de problemen te komen met de tijd.
Met vier Dollar fooi zijn de jongens heel erg blij en wij zijn er goed mee geholpen.

De eerste paar kilometers luister en voel ik goed of er niets mis is met de remschijf. Dat lijkt gelukkig niet het geval. We komen er dus heel goed vanaf.
Ach, we hebben ruim 2,500 km gereden. Door bar en boos terrein. Dan mag je met alleen maar een lekke band in al die kilometers niet klagen.

Met een uur vertraging gaan we dus op pad. Het is ruim drieënhalf uur naar Chipata.
De weg is de eerste 70 km wat slechter. Veel gaten in de weg, die we graag willen ontwijken. Het zijn echt aanslagen op de auto als je daar doorheen rijdt.

Op de nodige kamikaze geiten na is het een rustig en vlot ritje.
Volgens mij is het spring-voor-de-auto-seizoen net aangebroken, want we hebben er veel meer last van dan in de vorige weken.

In Chipata moeten we de tank vol gooien. Chipata ligt 20km van de grens en is de laatste kans om te tanken.
Hier krijgen we al de eerste signalen mee, dat het slecht is gesteld met de brandstofsituatie in Malawi. Er staan ook hier lange rijen voor de tankstations. Mensen met pick-up trucks vol met jerrycans en grote drums. Die worden allemaal gevuld en Malawi in gereden, om op de zwarte markt te worden verkocht. Zo pikt iedereen zijn graantje mee.
Op de een of andere manier zijn wij weer vlot aan de beurt. Gelukkig maar, want we willen geen uren vastzitten in Chipata, gezien de tijd die we nog nodig hebben om in Cape Maclear te komen. We laten de tank tot het randje vol druppelen, tot er echt niets meer in gaat.
Chipata is het eerste serieuze stadje sinds Lusaka en het heeft een goede moderne supermarkt. We doen snel een boodschap om voldoende eten en drinken te hebben en gaan richting de grens.

Ook nu gaat alles weer vlot. Om de auto Zambia uit te krijgen hoeven we alleen maar het papier van de temporary import permit weer in te leveren en wij krijgen een stempel in het paspoort.
Voor Malawi hebben we geen visum nodig, dus daar zijn we met het invullen van wat gegevens klaar. En omdat de auto op een Malawi kenteken staat, voeren we ook niets in. De auto is weer thuis.

Ik zit nog wel met 450,000 Zambiaanse Kwacha, zo’n 90 Dollar. Die wisselen we bij de grens om. Ik check nog even wat koersen met Gerben, die thuis achter internet zit en kom er achter dat al die gladde mannetjes bij de grens eigenlijk een heel fatsoenlijke koers rekenen. En met een nieuw pak aan Malawi Kwacha gaan we op pad.

Het is vanaf de grens ongeveer anderhalf uur naar Lilongwe. Onderweg zien we niet echt bijzonderheden. Er rijden weinig auto’s, maar dat was op de heenweg ook al zo.
Hoe dichter je bij Lilongwe komt, hoe meer auto’s er zijn. In de stad zit het geld en kunnen mensen zich een auto veroorloven.
Maar dichter bij Lilongwe is het ook al zo rustig op de weg. En dan komen we, zo’n 5 kilometer voor de stad, het eerste tankstation tegen. Alhoewel, we komen eerst een lange rij met auto’s langs de weg tegen en zien pas een kilometer verderop dat het om een tankstation gaat. Grote chaos bij de pompen, honderden wachtende auto’s kriskras door elkaar. We zijn heel blij dat wij een volle tank hebben. Maar het is wel shocking om te zien. Ik stel me voor dat mensen zomaar dagen in de rij staan voor benzine…..

We komen in en rond Lilongwe nog vier benzinepompen tegen. Identiek beeld overal. Lange rijen wachtenden en chaotische taferelen. Het is verder wel rustig, dus niet bedreigend of naar. Gewoon heel surrealistisch.

Verder buiten de stad, op weg naar Cape Maclear in het zuiden van Lake Malawi, komen we ook af en toe benzinepompen tegen, maar die zijn helemaal verlaten. Waarschijnlijk zijn die tot de laatste druppel leeg en heeft het daar geen zin om in de rij te wachten.

Onze rit gaat vlot. Ondanks de lekke band, de stop in Chipata en de grensovergang liggen we niet heel ver achter op schema.
Rijden door Malawi is niet een heel andere ervaring dan door Zambia. Het is wel wat dichter bevolkt. Waar je in Zambia hele stukken kan rijden met slechts enkele fietsers en voetgangers langs de weg en soms helemaal geen, is er in Malawi geen stuk zonder mensen. Er is dus meer verkeer op de weg en daardoor moet je beter opletten.
Vanaf Lilongwe hebben we nog zo’n vier uur te gaan en het is een mooie route om te rijden.
Toch redden we het net niet voor het donker. Het laatste half uur rijden we de schemering en daarna het donker is. Het laatste stuk is op het schiereiland, waar Cape Maclear op ligt. Dit is het National Park Lake Malawi.
De laatste 10 kilometer gaan over een vervelend geribbeld zandpad en we stuiteren alle kanten op. We gaan voor de veiligheid niet harder dan 25 km/h. Gelukkig is er geen ander verkeer op deze weg.

In het donker komen we net voor 18:30 aan bij Gecko Lounge in Cape Maclear.
We checken in kunnen daarna gelijk aanschuiven voor het avondeten.
Kim vindt het een hele opluchting dat we er zijn en dat we nog een halve tank diesel hebben. Dit zou ruim voldoende moeten zijn voor de reis naar Lilongwe.
Het is rustig in Cape Maclear en er is totaal niets te merken van wel welke problemen dan ook. We hebben dus geen spijt dat we hier toch naartoe zijn gekomen.