Bewolking

Als we wakker worden is het bewolkt. Wat zeg je? Bewolkt? Ja!
Op zich niet heel bijzonder als je uit Nederland komt, maar wij hebben vanaf onze aankomst in Afrika tot nu toe letterlijk nog geen wolkje gezien. We worden er bijna depressief van, zo gewend zijn we aan compleet onbewolkte en zonnige dagen. Gelukkig trekt het in de loop van de dag helemaal open. Hopelijk blijft het hierbij, wat slecht weer betreft deze vakantie. Hahaha.

Ik zal niet blijven beschrijven wat we tijdens game drives meemaken. Elke dag is uniek, maar hoe vaak kan je schrijven over dieren?
Mana Pools is voor ons, in deze tijd van het jaar, het park van de olifanten en die zien we ook vandaag weer genoeg. We gaan ’s ochtend om 8:00 en ’s middags om 15:30 nog een keer op pad en genieten van de laatste safari momenten.
De rangers in Zimbabwe krijgen een net zo strenge opleiding als in Zambia. Ongelofelijk wat een kennis die mannen hebben. Daardoor leer je ook heel veel tijdens je drives, want er wordt heel veel verteld en uitgelegd en je vraagt natuurlijk zelf ook een hoop over wat je ziet.
Wat mij elke keer weer opvalt is hoe alles in de natuur samenwerkt en een reden heeft. Van groot tot klein. Olifanten eten bijvoorbeeld bepaalde vruchten. Die worden verteerd in hun spijsverteringsstelsel. De pit wordt uitgepoept, maar door de reis door de maag en darmen van de olifant kan de pit nu ontkiemen en op de plek waar de pit valt komt weer een nieuwe boom of struik.
De tekeningen op de vacht van bepaalde dieren zitten er ook met een reden. Het zijn vaak ‘volg mij’ tekens. De meeste dieren zien alleen in zwart wit en door strepen en vlekken op het achterwerk of de staart van het dier kunnen ze elkaar volgen bij gevaar.
Wat ik ook een mooi verhaal vind over de natuur die zichzelf in stand houdt is dat bomen en struiken tannine uit kunnen scheiden als er teveel van ze wordt gegeten. Dieren vinden dat vies en stoppen dan met eten, waardoor de boom of struik niet dood gaat. Maar ze geven via de wortels ook een signaaltje door aan bomen en struiken in de buurt, die vervolgens ook tannine gaan produceren. Het dier moet dan een stuk verderop grazen, waar de blaadjes nog wel lekker zijn. Zo wordt niet alles kaalgegraasd.
Niets gebeurd voor niets in de natuur.

We hebben in de afgelopen dagen ook onze blog een beetje bij kunnen werken. Ongelofelijk maar waar, we kunnen hier op internet. Ze hebben hier een satellietverbinding en die is goed snel.

Tussen de drives door relaxen we lekker bij het zwembad. We gaan niet vissen, om de dag niet weer helemaal vol te plannen. Joa voetbalt met Walter, de ober. Die twee voetballers hebben elkaar echt gevonden. Joa voetbalt elke dag met Walter. Joa spreekt ook al aardig wat woordjes Engels en kan Walter precies uitleggen wat hij wil en waar Walter moet gaan staan. Ook de score wordt in perfect Engels bijgehouden.
We horen Joa steeds ‘you here’ en ‘you there’ roepen als Walter weer iets doet wat Joa niet wil. Een directeurtje wat Engels spreekt zullen we maar zeggen.

Ons huisje heeft niet alleen een normale badkamer, maar ook een douche en bad buiten op de veranda. Daar hebben we nog geen een keer gebruik van gemaakt. Maar vanmiddag hebben we toch de tijd en ik besluit lekker even in het bad te gaan liggen. Het is zo’n bad op pootjes in Victoriaanse stijl. Ik hoef er geeneens een boekje bij te pakken, want het uitzicht houd je genoeg bezig. Vanuit het bad kijk je zo over de flood plane uit, waar op dit moment olifanten, zwijnen, bavianen, impala’s en nijlpaarden hun ding aan het doen zijn. A bath with a view. Wat een luxe, zo op je terras in de middle of niks.
Joa vindt het ook wel interessant om even in bad te plonzen en in het bad vol sop maken we grote schuimkuiven bij elkaar.

Aan het einde van de dag hangen we weer lekker in de lounge hoek met het kampvuur. We kijken hoe de zon ondergaat en de dieren voor onze neus langs trekken.
Hier hadden we een stuk langer willen blijven. We voelden ons hier echt heel erg lekker en we zijn nog nooit zo goed verzorgd, op zo’n leuke en persoonlijke manier. Ook voor Joa was het super. Niet alleen de dieren, maar ook het voetbal, het zwembad en het vissen.

Als ik ’s avonds nog een verhaal en foto’s voor de blog klaar heb moet ik nog even naar de receptie. In de ruimte bij de receptie is de enige plek waar de wireless internet werkt. Maar het is pikdonker, wat die 150 meter erg spannend maakt.
Normaal loopt er altijd iemand met een grote zaklamp met je mee van bijvoorbeeld het restaurant naar de kamer. Maar nu heb ik geen manier om er iemand bij te roepen. Aan de andere kant, degene die met je mee loopt heeft ook alleen maar een zaklamp. Dus als er echt een dier zit, dan begin je ook niet zoveel met een zaklamp. Dus ik besluit het stukje zelf maar te lopen, laptop onder mijn arm en hoofdlampje op.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat toch wel een beetje spannend vind en voel me niet helemaal op mijn gemak zo in mijn eentje. Gelukkig is het maar een klein stukje.
Ik ben ook blij als ik weer heelhuids terug in het huisje ben.