Engels praten
Door: Mirko
Blijf op de hoogte en volg Mirko
09 Augustus 2011 | Malawi, Cape Maclear
Vandaag staat er nog een duik op het programma. Drie duiken is wat mij beteft genoeg, want zoals ik al had geschreven is het duiken in een meer niet heel spectaculair, maar meer iets wat ik graag gedaan wilde hebben. In 2002 is de enige andere keer geweest dat ik in zoet water heb gedoken. Dat was in Lago Atitlan, Guatemala. Dat ligt op ruim 1,500 meter en daar heb ik ooit mijn PADI altitude specialty gehaald. Een speciaal brevet voor duiken op hoogte. Ook dat was niet heel spectaculair voor wat er allemaal te zien was. Er zaten daar ook niet zoveel vissen als in Lake Malawi. Maar wat wel bijzonder was, was de vulkanische activiteit onder dat meer. Er waren meerdere hotspots onder het meer en je kon de warmte voelen als je je handen in het zand op de bodem stopte. Het meer was daardoor ook lekker warm.
Lake Malawi is zo’n 25 graden. Dat is niet koud, maar je voelt het wel als je er langer in bent en we duiken daarom ook gewoon met een wetsuit.
Joa heeft geen grammetje vet op zijn lichaam en voor hem is het water ook echt wel koud. Ik denk dat een kinderlijfje zich ook minder goed warm kan houden dan een volwassen lichaam en soms rilt hij echt van de kou, ondanks dat het gewoon echt warm is in de zon. Toch maakt het hem niets uit en hij springt telkens weer het water in. Het water is een soort magneet.
Joa heeft voor de vakantie zijn A en B diploma gehaald en kan dus nu voor het eerst zonder bandjes zwemmen. Dat vindt hij natuurlijk zelf ook superstoer. Maar we houden hem wel goed in de gaten. Dit schijnt de gevaarlijkste tijd te zijn. Kinderen die hun diploma hebben kunnen in principe zwemmen. Maar toch zie je dat dat nog moeite kost en ze hebben nog niet de kracht om het heel makkelijk te doen.
Gelukkig loopt het meer heel langzaam af op de plek waar we zitten en is er nauwelijks golfslag. Tijdens het snorkelen heeft hij een zwemvest aan.
Vandaag ook. We gaan naar een andere plek dan gisteren, Otter Point, gewoon om een beetje de variatie te zien.
De meeste mensen maken wel boottochtjes op het meer, ook om te snorkelen. Wij gaan met de boot naar de duikplekken en hoeven daarom geen losse boottochtjes meer te regelen. Op deze manier hebben we onze tijd op het water wel gehad.
De duik is op een plek waar enorme keien in het water liggen. Bij ‘enorm’ moet je denken aan keien van een paar meter, maar ook wel van meer dan 10 meter doorsnee. Het maakt een heel surrealistisch onderwater landschap. Jammer genoeg is het water op dit punt wat meer troebel en is het zicht niet geweldig. Maar ik vind het toch een mooie duik. Misschien wel een beetje saai. Doe mij toch maar het duiken in de zee.
Kim en Joa zijn weer aan het snorkelen en als ik terug kom wil Joa uiteraard weer duiken, net als gisteren. Omdat hij zo relaxed was met het ademstuk in zijn mond wil ik vandaag een klein stapje verder gaan. Hij komt weer naast me in het water liggen en ik kijk eerst of hij nu weer net zo rustig blijft. Ik zie aan de bubbels die hij uitblaast, dat alles OK gaat. Hij kijkt heel rustig om zich heen, naar alle vissen die naar ons toe zijn gekomen. Het lijkt wel of de vissen voor ons komen in plaats van wij voor de vissen. Ik vermoed dat ze hier vaker gevoerd worden en dat ze daarom zo dichtbij komen.
Ik laat wat lucht uit mijn BCD lopen en zak een meter naar beneden en ik trek Joa voorzichtig mee. Als ook dat goed gaat en ik aan zijn koppie zie dat hij het helemaal super vindt, zwem ik langzaam onder de boot door. Hij is helemaal onder de indruk.
Aan de andere kant komen we weer omhoog en we doen het nog 2 keer.
Kim zit vanaf te boot trots te kijken hoe haar kleine man als een echte duiker met mijn door het water gaat en langzaam toch echt een grote vent wordt, waarmee je dus echt leuke dingen kan doen.
Op de boot zijn vandaag nog 4 andere mannen. Twee duikers, de dive master van de duikschool en de boat driver. Als Joa weer op de boot staat krijgt hij van iedereen complimentjes. De twee duikers zijn Zuid Afrikaans en praten Afrikaans, wat heel erg op Nederlands lijkt. Joa kan ze in ieder geval prima verstaan en hij glimt van trots.
Ik weet wat hij denkt…..wacht maar, later als ik groot ben!
Maar Joa verstaat niet alleen Afrikaans, hij praat ondertussen ook een aardig woordje Engels. We zijn al weken bezig om hem woordjes en zinnetjes te leren. En we zagen in Chikwenya (Mana Pools) voor het eerst dat hij zelf zinnen maakte met de woordjes die hij had geleerd. Dat was echt een mooi moment. Dan zijn hij bijvoorbeeld ‘you here come’ en natuurlijk begreep zijn voetbalvriend Walter de ober dan precies wat hij bedoelde.
In Zambia, Zimbabwe en Malawi wordt Engels gesproken als officiële taal en overal waar we komen begint een gesprek standaard met ‘hi, how are you?’ en ‘what’s your name’. Dat gaat Joa blindelings af. Hij zegt altijd netjes ‘My name is Joa, what is your name?’ en antwoord ook als iemand vraagt hoe het gaat. Dat laatste heeft hij vooral opgepikt door te luisteren wat wij zeggen.
We proberen hem ook te stimuleren om meer te leren door hem bijvoorbeeld de drankjes te laten bestellen en dan ook netjes ‘please’ en ‘thank you’ te zeggen. En dat gaat helemaal super. Hij loopt vol zelfvertrouwen naar de bar in Gecko Lounge en zegt ‘can I have 2 fanta and a water please?’. Zo pikt hij spelenderwijs een hoop op.
Ook door iedere dag met de kinderen te spelen. Toch spreken de kinderen in Cape Maclear slecht Engels. Ach, met handen en voeten begrijpen ze elkaar wel.
En Joa leert ook wat woordjes in de lokale taal. De kinderen roepen steeds ‘jampi’ naar Joa. Dat blijkt bal te betekenen en we begrijpen wel waarom ze dat roepen. Als het aan die kids ligt dan spelen ze heel de dag met de bal van Joa.
We hebben ook met Joa afgesproken dat hij zijn voetbal en tennisballen weggeeft op de laatste ochtend.
Wat grappig is, is dat ondanks dat ze elkaar niet optimaal kunnen verstaan, Joa toch al wat namen weet van de kinderen. Zij kennen ook allemaal zijn naam, want het eerste dat ze vragen is ‘what is your name’. Als Joa even niet in het water is, dan staan ze hem van een afstandje te roepen. Maar Joa heeft dus zelf ook namen gevraagd aan de kinderen.
Wat ik al eerder schreef, is dat de kinderen niet voorbij de schutting van Gecko Lounge mogen komen. Maar de aantrekkingskracht voor de bal en spelen met Joa is zo groot, dat de verleiding niet altijd is te weerstaan voor hun. Dan worden ze elke keer weer weggestuurd door de mensen van Gecko Lounge. We proberen Joa uit te leggen dat als hij met de kinderen wil spelen hij dus naar hun moet gaan in plaats van andersom.
Gecko Lounge is zo’n plek waar je niet eerst onder de douche hoeft, schone kleertjes aan en de haartjes netjes voordat je aan tafel gaat voor het avondeten. Dit is zo’n plek waar je zo vanaf het strand naar je tafel rolt en lekker gaat zitten in je zwembroek met een t-shirtje aan.
Net als we willen gaan zitten horen we ritmisch getrommel vanaf de andere kant van de schutting en we gaan even kijken. Er zitten 3 jongetjes van een jaar of 10 met zelfgemaakte instrumenten van ijzerdraad, hout en jerrycans liedjes te spelen. De band heet The Brothers en ze spelen allemaal bekende liedjes. Het klinkt nog best aardig ook. Er staan zeker 15 kindjes omheen te dansen en er komen nog een paar toeristen aangelopen. Ook al mogen de kids niet op het strand van de lodges komen, ze weten zo dus toch de aandacht te trekken. Joa is inmiddels bekend met de kindjes en ondanks dat hij heel even verlegen is, gaat hij er ook lekker tussen staan swingen.
De kindjes verdienen met hun optreden een paar Dollar, omdat mensen dat natuurlijk schattig vinden. Net als wij. Treurig genoeg is dat meer dan de meeste volwassenen die hier iets proberen te verdienen door souvenirs te verkopen.
Een raar idee, dat 3 kinderen in 15 minuten tijd een paar Dollar verdienen, terwijl iemand die uren aan een blokje hout zit te snijden, schaven, schuren en polijsten ook maar een paar Dollar krijgt, als hij het al verkocht krijgt.
Iedere avond horen we ook kinderen zingen. Ze lopen zingend door de straten.
Kim had vanochtend al aan de boat driver van de duikschool gevraagd wat mensen hier ’s avonds doen. Het wordt hier al iets na 18:00 donker en wat doe je dan in zo’n vissersdorpje, waar de mensen geen TV hebben en in de meeste gevallen ook geen electriciteit voor verlichting.
De jongen had verteld dat de meisjes elke avond samen zingen.
Dat is dus wat we iedere avond horen.
Lake Malawi is zo’n 25 graden. Dat is niet koud, maar je voelt het wel als je er langer in bent en we duiken daarom ook gewoon met een wetsuit.
Joa heeft geen grammetje vet op zijn lichaam en voor hem is het water ook echt wel koud. Ik denk dat een kinderlijfje zich ook minder goed warm kan houden dan een volwassen lichaam en soms rilt hij echt van de kou, ondanks dat het gewoon echt warm is in de zon. Toch maakt het hem niets uit en hij springt telkens weer het water in. Het water is een soort magneet.
Joa heeft voor de vakantie zijn A en B diploma gehaald en kan dus nu voor het eerst zonder bandjes zwemmen. Dat vindt hij natuurlijk zelf ook superstoer. Maar we houden hem wel goed in de gaten. Dit schijnt de gevaarlijkste tijd te zijn. Kinderen die hun diploma hebben kunnen in principe zwemmen. Maar toch zie je dat dat nog moeite kost en ze hebben nog niet de kracht om het heel makkelijk te doen.
Gelukkig loopt het meer heel langzaam af op de plek waar we zitten en is er nauwelijks golfslag. Tijdens het snorkelen heeft hij een zwemvest aan.
Vandaag ook. We gaan naar een andere plek dan gisteren, Otter Point, gewoon om een beetje de variatie te zien.
De meeste mensen maken wel boottochtjes op het meer, ook om te snorkelen. Wij gaan met de boot naar de duikplekken en hoeven daarom geen losse boottochtjes meer te regelen. Op deze manier hebben we onze tijd op het water wel gehad.
De duik is op een plek waar enorme keien in het water liggen. Bij ‘enorm’ moet je denken aan keien van een paar meter, maar ook wel van meer dan 10 meter doorsnee. Het maakt een heel surrealistisch onderwater landschap. Jammer genoeg is het water op dit punt wat meer troebel en is het zicht niet geweldig. Maar ik vind het toch een mooie duik. Misschien wel een beetje saai. Doe mij toch maar het duiken in de zee.
Kim en Joa zijn weer aan het snorkelen en als ik terug kom wil Joa uiteraard weer duiken, net als gisteren. Omdat hij zo relaxed was met het ademstuk in zijn mond wil ik vandaag een klein stapje verder gaan. Hij komt weer naast me in het water liggen en ik kijk eerst of hij nu weer net zo rustig blijft. Ik zie aan de bubbels die hij uitblaast, dat alles OK gaat. Hij kijkt heel rustig om zich heen, naar alle vissen die naar ons toe zijn gekomen. Het lijkt wel of de vissen voor ons komen in plaats van wij voor de vissen. Ik vermoed dat ze hier vaker gevoerd worden en dat ze daarom zo dichtbij komen.
Ik laat wat lucht uit mijn BCD lopen en zak een meter naar beneden en ik trek Joa voorzichtig mee. Als ook dat goed gaat en ik aan zijn koppie zie dat hij het helemaal super vindt, zwem ik langzaam onder de boot door. Hij is helemaal onder de indruk.
Aan de andere kant komen we weer omhoog en we doen het nog 2 keer.
Kim zit vanaf te boot trots te kijken hoe haar kleine man als een echte duiker met mijn door het water gaat en langzaam toch echt een grote vent wordt, waarmee je dus echt leuke dingen kan doen.
Op de boot zijn vandaag nog 4 andere mannen. Twee duikers, de dive master van de duikschool en de boat driver. Als Joa weer op de boot staat krijgt hij van iedereen complimentjes. De twee duikers zijn Zuid Afrikaans en praten Afrikaans, wat heel erg op Nederlands lijkt. Joa kan ze in ieder geval prima verstaan en hij glimt van trots.
Ik weet wat hij denkt…..wacht maar, later als ik groot ben!
Maar Joa verstaat niet alleen Afrikaans, hij praat ondertussen ook een aardig woordje Engels. We zijn al weken bezig om hem woordjes en zinnetjes te leren. En we zagen in Chikwenya (Mana Pools) voor het eerst dat hij zelf zinnen maakte met de woordjes die hij had geleerd. Dat was echt een mooi moment. Dan zijn hij bijvoorbeeld ‘you here come’ en natuurlijk begreep zijn voetbalvriend Walter de ober dan precies wat hij bedoelde.
In Zambia, Zimbabwe en Malawi wordt Engels gesproken als officiële taal en overal waar we komen begint een gesprek standaard met ‘hi, how are you?’ en ‘what’s your name’. Dat gaat Joa blindelings af. Hij zegt altijd netjes ‘My name is Joa, what is your name?’ en antwoord ook als iemand vraagt hoe het gaat. Dat laatste heeft hij vooral opgepikt door te luisteren wat wij zeggen.
We proberen hem ook te stimuleren om meer te leren door hem bijvoorbeeld de drankjes te laten bestellen en dan ook netjes ‘please’ en ‘thank you’ te zeggen. En dat gaat helemaal super. Hij loopt vol zelfvertrouwen naar de bar in Gecko Lounge en zegt ‘can I have 2 fanta and a water please?’. Zo pikt hij spelenderwijs een hoop op.
Ook door iedere dag met de kinderen te spelen. Toch spreken de kinderen in Cape Maclear slecht Engels. Ach, met handen en voeten begrijpen ze elkaar wel.
En Joa leert ook wat woordjes in de lokale taal. De kinderen roepen steeds ‘jampi’ naar Joa. Dat blijkt bal te betekenen en we begrijpen wel waarom ze dat roepen. Als het aan die kids ligt dan spelen ze heel de dag met de bal van Joa.
We hebben ook met Joa afgesproken dat hij zijn voetbal en tennisballen weggeeft op de laatste ochtend.
Wat grappig is, is dat ondanks dat ze elkaar niet optimaal kunnen verstaan, Joa toch al wat namen weet van de kinderen. Zij kennen ook allemaal zijn naam, want het eerste dat ze vragen is ‘what is your name’. Als Joa even niet in het water is, dan staan ze hem van een afstandje te roepen. Maar Joa heeft dus zelf ook namen gevraagd aan de kinderen.
Wat ik al eerder schreef, is dat de kinderen niet voorbij de schutting van Gecko Lounge mogen komen. Maar de aantrekkingskracht voor de bal en spelen met Joa is zo groot, dat de verleiding niet altijd is te weerstaan voor hun. Dan worden ze elke keer weer weggestuurd door de mensen van Gecko Lounge. We proberen Joa uit te leggen dat als hij met de kinderen wil spelen hij dus naar hun moet gaan in plaats van andersom.
Gecko Lounge is zo’n plek waar je niet eerst onder de douche hoeft, schone kleertjes aan en de haartjes netjes voordat je aan tafel gaat voor het avondeten. Dit is zo’n plek waar je zo vanaf het strand naar je tafel rolt en lekker gaat zitten in je zwembroek met een t-shirtje aan.
Net als we willen gaan zitten horen we ritmisch getrommel vanaf de andere kant van de schutting en we gaan even kijken. Er zitten 3 jongetjes van een jaar of 10 met zelfgemaakte instrumenten van ijzerdraad, hout en jerrycans liedjes te spelen. De band heet The Brothers en ze spelen allemaal bekende liedjes. Het klinkt nog best aardig ook. Er staan zeker 15 kindjes omheen te dansen en er komen nog een paar toeristen aangelopen. Ook al mogen de kids niet op het strand van de lodges komen, ze weten zo dus toch de aandacht te trekken. Joa is inmiddels bekend met de kindjes en ondanks dat hij heel even verlegen is, gaat hij er ook lekker tussen staan swingen.
De kindjes verdienen met hun optreden een paar Dollar, omdat mensen dat natuurlijk schattig vinden. Net als wij. Treurig genoeg is dat meer dan de meeste volwassenen die hier iets proberen te verdienen door souvenirs te verkopen.
Een raar idee, dat 3 kinderen in 15 minuten tijd een paar Dollar verdienen, terwijl iemand die uren aan een blokje hout zit te snijden, schaven, schuren en polijsten ook maar een paar Dollar krijgt, als hij het al verkocht krijgt.
Iedere avond horen we ook kinderen zingen. Ze lopen zingend door de straten.
Kim had vanochtend al aan de boat driver van de duikschool gevraagd wat mensen hier ’s avonds doen. Het wordt hier al iets na 18:00 donker en wat doe je dan in zo’n vissersdorpje, waar de mensen geen TV hebben en in de meeste gevallen ook geen electriciteit voor verlichting.
De jongen had verteld dat de meisjes elke avond samen zingen.
Dat is dus wat we iedere avond horen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
