Laat jij de cheeta even uit?

Er is 1 activiteit die we heel graag willen doen, maar waar de minimum leeftijd 14 jaar voor is. Daar hebben we gisteren gelukkig een goede oplossing voor gevonden.

Als onderdeel van een ‘conservation project’ kan je met leeuwen en cheeta’s lopen, in hun min of meer natuurlijke omgeving. Na wat aandringen hebben we het voor elkaar gekregen dat ik eerst met de leeuwen kan lopen en dat Kim bij Joa blijft. En dat daarna Kim met de cheeta’s kan spelen en ik bij Joa blijf.

Om 9:00 moeten we er zijn, maar we gaan iets te laat weg. En dan worden we ook nog eens aangehouden door de politie, omdat ik over een doorgetrokken streep ben gereden. Dat oponthoud kunnen we nu even niet gebruiken.
Er staan in Zambia ongelofelijk veel police checkpoints. We waren op het ergste voorbereid, met verhalen over politieagenten die op zoek gaan naar de kleinste probleempjes aan je voertuig, om er vervolgens zelf wat smeergeld aan over te kunnen houden. Het was dus eigenlijk een zekerheidje, dat dat zou gaan gebeuren. Maar tot nu toe hebben we nog geen enkel probleem gehad. Er is een keer naar mijn rijbewijs gevraagd en een keer naar de verzekeringspapieren, maar met een glimlach en een vriendelijke ‘good morning, how are you?’ kom je een heel eind. We zijn alleen nog maar vriendelijke agenten tegen gekomen en geen een die een slaatje uit ons wil slaan.
Ook deze agent blijkt niet al te lastig te zijn. Ik bied netjes mijn excuses aan. Leg uit dat de verkeerssituatie even onduidelijk voor me was en dat het absoluut niet mijn bedoeling was om over een doorgetrokken streep te rijden. Na een korte preek over hoe gevaarlijk dat wel niet is, mogen we weer verder rijden.

Een kwartier te laat komen we bij de lion & cheeta walk aan. We zijn bang dat alles al begonnen is. Maar this is Africa. We zijn nog prima op tijd en het programma van 9:00 begint gewoon om 9:30. Waar hebben we ons ook druk over gemaakt?

Hoe beschrijf je een lion walk? Hmmm…
Je gaat met 2 leeuwen door de bush. Je mag ze aaien, je mag met ze lopen en hun staart vast houden. Super cool.
Nog geen week geleden zagen we in South Luangwa 6 leeuwen die op een buffel lagen te knagen. Niets ontziende roofdieren, met een gezonde trek in vlees. En nu zit ik, gehurkt op de grond, 2 leeuwen te aaien alsof het poezen zijn. Dat zijn het natuurlijk ook, maar wel hele grote.
Er zijn wel wat spelregels. Je mag hun poten en kop niet aanraken. Dat levert waarschijnlijk een tik met een klauw op. En ik heb de nagels nu van heel dichtbij gezien. Dat wil je niet.
Voor de duidelijkheid. Dit zijn geen verdoofde dieren. Er zit genoeg leven in. Maar ik voel me geen moment ongemakkelijk. En er zijn 4 begeleiders mee, die elke dag met deze dieren omgaan. De truc is dat de dieren om de dag flink te eten krijgen. En de dag nadat ze gevoerd zijn, hebben de leeuwen geen interesse is eten. Dan buiken ze uit. Dat is de dag waarop je met ze kan lopen.
Na een uur kom ik vol adrenaline bij Kim en Joa terug. Dit was echt een hele mooie ervaring.

Nu mag Kim naar de cheeta’s. De man die mij met de leeuwen heeft laten lopen komt naar me toe en vraagt of Joa het ook leuk zou vinden om met de cheeta’s te lopen. Huh? Daar moest je toch 14 voor zijn? Ja, dat is op zich wel wat ze tot nu toe hebben aangehouden, maar cheeta’s zijn hele andere dieren dan leeuwen. Veel makkelijker ook en minder gevaarlijk voor mensen. En als we willen kan Joa het dus ook meemaken om interactie te hebben met deze mooie dieren. Dat hoeven we Joa natuurlijk geen twee keer te vragen. Natuurlijk wil hij dat ook. Ik besluit om ook mee te gaan, zodat we dit met z’n drieën kunnen doen.
Er zijn drie cheeta’s waar we mee mogen ‘spelen’. We krijgen eerst rustig de tijd om ze een beetje te leren kennen. Hier kunnen we ook kijken hoe de dieren reageren op Joa. Dat gaat helemaal goed en we gaan een rondje met ze lopen. De cheeta’s hebben een halsband om en we laten ze aan een riem uit.
Een bizarre gedachte, want dit zijn de jagers, die op de savanne 120 km/h kunnen rennen om hun prooi te pakken. En hier lopen ze rustig aan het lijntje met ons mee.
Kim voelt zich ook helemaal op haar gemak met haar nieuwe modeaccessoire en paradeert met de cheeta alsof ze op te catwalk het nieuwste tasje van Prada showt.

Dit is een dag vol hoogtepunten. Want na deze unieke ervaring om zo dicht bij dieren te kunnen zijn die we tijdens een safari alleen vanuit de auto kunnen zijn, gaan we naar Victoria Falls National Park. Wat gisteren niet lukte met de tijd, gaan we nu goed maken.
Het national park bestaat uit een paar paden vanaf waar je de waterval op verschillende plekken kan zien.
Gisteren stonden we bovenop de waterval. Nu staan we er recht voor. 1,7 kilometer breed, in vol ornaat.
Dit is ook de perfecte tijd van het jaar. In maart en april staat de rivier op zijn hoogst en is er zoveel spray dat je de waterval niet eens kan zien. Je wordt dan ook gegarandeerd drijfnat. In november is de rivier nagenoeg opgedroogd. Dat is het einde van de droge tijd. En dan blijft er niet veel meer over van deze machtige waterval. Dat geeft ook niet echt een goed beeld.
Nu zitten we daar precies tussenin en zie je alles goed.
Maar nat wordt je wel, want als je voor de waterval staat, sta je vol in de spray. Joa vindt dat prachtig en het interesseert hem niets dat hij helemaal nat wordt. Kim en ik hebben toch maar een regenjas aangetrokken. Al is het maar om de camera droog te houden.

Het is net zo’n machtig gevoel als gisteren, toen we er bovenop stonden. Dit is een hele speciale plek.
Tegelijk ook de meest toeristische plek van Zambia. Logisch ook eigenlijk, want het is heel toegankelijk. En je kunt hier prima vanuit Zimbabwe, Botswana of Namibië naartoe. Eigenlijk nog beter dan vanuit Zambia zelf, want het ligt echt in een uithoek.

We lopen 2 trails. Een recht langs de waterval en een naar de ‘boiling pot’. Dat is de onderkant van de waterval, waar het water de kloof in stroomt. Hier wil je niet in het water vallen!
De wandeling naar beneden is heel erg mooi. Door de hoeveelheid spray is de luchtvochtigheid heel hoog en als is het overal kurkdroog, hier is permanent een tropisch regenwoud. Het stikt er van de bavianen, dus we stoppen onze spullen goed weg. Omdat ze hier toeristen gewend zijn, zijn ze heel brutaal en hebben het op je eten en drinken voorzien.
De wandeling naar boven is zwaar. Het is een steil pad, terug naar de bovenkant van de waterval.

En dan is het tijd voor mijn hoogtepunt voor vandaag. Om 15:15 heb ik een microlight gereserveerd, om de watervallen vanuit de lucht te gaan zien. Kim en Joa blijven veilig met beide benen op de grond. De vlucht duurt maar een kwartier, dus ze hoeven niet lang op mij te wachten.
Joa vindt het wachten trouwens helemaal niet erg. Er staat een Zambiaanse jongen muziek te maken en Joa mag mee doen. We halen zijn trommel uit de auto en samen staan ze te spelen. Joa straalt helemaal en gaat er helemaal in op.

Ik ook, want het is niet alleen heel erg leuk om in een microlight te vliegen, maar vanuit de lucht krijg je ook pas echt een goed beeld van de grootte van de waterval. Ik zal de foto’s maar voor zich laten spreken.
In een microlight zit je eigenlijk gewoon in een stoeltje, onder een vleugel, met een propeller achter je. Als je een paar honderd meter hoog vliegt, dan voel je je wel erg ‘exposed’, want letterlijk het enige wat er tussen jou en die hoogte zit is dat stoeltje en de gordel die je om je middel hebt.

Met een flinke adrenaline kick kom ik weer terug op aarde.
Wat een waanzinnige dag. Drie bijzondere dingen gedaan. Weer wat vinkjes kunnen zetten op de ‘bucket list’.

Morgen is weer een reisdag. Dan gaan we Zimbabwe in. Weer een nieuw hoofdstuk van deze reis. We leggen Joa op tijd op bed. Kim en ik kijken nog een DVD, maar kunnen onze ogen niet tot het einde open houden.