Bovenop de waterval

Na al die dagen vroeg op, slapen we deze ochtend lekker uit. We zetten geen wekker en zien wel wanneer we wakker worden. Aan de ene kant een vreemd gevoel, want we zijn 2 dagen in Livingstone en er is heel erg veel te doen. Dus uitslapen lijkt zonde. Maar aan de andere kant ook even helemaal prima.

Uiteindelijk gaan we rond 11:00 van onze lodge weg. Op naar de hoofdatractie: de watervallen. We willen alleen nog even op internet, om de nieuwe verhalen en foto’s op de blog te kunnen zetten. Daarna de activiteiten regelen voor vandaag en morgen, die gereserveerd moeten worden. En dan naar de watervallen. Het is inmiddels 13:00 uur.
Waar we onze auto moeten parkeren, bij de ingang van het national park staan ook de mannen met traditioneel houtsnijwerk en allerlei andere rommel. We worden toch verleid om even te kijken en tja…..dan kom je niet zo makkelijk meer weg. Ongelofelijk wat een opdringerige lui zeg. Het jammere is, dat we wel dingen zien die we echt mooi vinden, dus we willen ook niet gelijk weglopen.
We kopen een aantal dingen en er moet stevig onderhandeld worden. Je kent dat wel: Hello boss, you’re my first customer today. I can give you a very special price.
Hello boss, please have a look in my shop, I really need the money to buy breakfast. I can make you the best price.
Sowieso word ik helemaal niet blij van dat ‘boss’. Dat hoor je hier overal en lijkt me een soort overblijfsel van de koloniale tijd. Ik heb daar niet zoveel mee.
En special price….pfff…..je weet toch nooit of je een faire prijs betaalt als je moet afdingen. Wat ik wel weet is dat sommige dingen die hier verkocht worden echt heel mooi zijn en heel bewerkelijk om te maken. En als je dan uiteindelijk USD 10 betaald voor iets waarvan je weet dat er uren en uren werk in zit, dan heb je er in ieder geval geen slecht gevoel over.
Ook Joa wil iets kopen. Hij ziet hier de jembé trommel die hij kennelijk altijd al heeft willen hebben. En hij is vastbesloten om die te kopen van het geld wat hij voor de vakantie heeft meegekregen van zijn oma. Hij begrijpt alleen het spelletje van onderhandelen nog niet helemaal. Als ik aan het afdingen ben om Joa zoveel mogelijk van zijn geld over te laten houden en niet verder wil stijgen in de prijs, komt er zo’n moment dat je net moet doen of je de koop dan maar laat zitten als de verkoper niet verder wil zakken. Ik zeg tegen Joa, dat hij de trommel maar terug moet zetten en probeer hem uit te leggen hoe dat werkt met afdingen en dat het allemaal wel goed komt. Maar de uitleg hoort hij niet, hij hoort alleen dat hij de trommel moet terugzetten en moet daar heel erg hard om huilen. Die zijn 1 minuut later weer helemaal opgedroogd als we de trommel toch kunnen kopen tegen de prijs die ik er maximaal voor wilde betalen.

Het is inmiddels 13:30 en om 15:00 moeten we alweer ergens anders zijn. We besluiten om de watervallen en het national park nu te laten schieten en weer weg te gaan. Hadden we ze toch bijna gezien vandaag….

Maar dat komt toch nog helemaal goed. Want als verrassing heb ik iets speciaals geboekt. Het meest luxe hotel van Livingstone is de Royal Livingstone. Denk onbetaalbaar. Denk ongelofelijk rijke mensen, staatshoofden en filmsterren. Dat niveau.
Geen optie om daar te overnachten, want dan zouden we er in een paar dagen ons hele vakantiebudget doorheen blazen. Maar ze organiseren elke dag om 15:00 iets heel bijzonders, wat ik wel kan betalen.

Midden in de Zambezi rivier, op het randje van de waterval ligt Livingstone Island. Een eilandje van hooguit 100 x 50 meter, wat zo de waterval af lijkt te drijven, zo dicht bij de rand ligt het. Hier kan je niet alleen op de rand staan en naar beneden kijken. Na die kippenvel-ervaring kan je hier ook heerlijk aan een luxe high tea.
Met een motorbootje worden we naar Livingstone Island gebracht. Behendig manoeuvreren we tussen de stroomversnellingen en de rotsen door en 4 minuten later staan we op het eilandje.
Voordat we aan de high tea gaan neemt iemand van de Royal Livingstone ons mee naar de rand van Vic Falls. Wow! Of nog beter gezegd WOW!
We staan bovenop de grootste waterval ter wereld. Hierbij vergeleken is Niagara Falls een lullig stroompje. Echt niet normaal hoeveel water hier naar beneden dondert. En wij staan er bovenop. We kijken 111 meter de diepte in, waar het water de bodem van de kloof raakt. De spray die weer omhoog slaat komt ruim boven de rand van de waterval uit. De wind staat gelukkig goed en we worden niet zeiknat, maar af en toe draait de wind even en dan is de regenjas die we aan hebben gekregen geen overbodige luxe. Het valt ook niet mee om de camera droog te houden en mooie foto’s te maken.
Dit is echt wat ze met een mooi Engels woord noemen, een hair raising experience!
Victoria Falls is een van de 7 natuurlijke wereldwonderen en staat op de wereld erfgoed lijst van Unesco. Er gaat 1 miljoen liter water per seconde over de rand. Elke seconde opnieuw. Er is bij ons geen enkel vraagteken waarom dit een van de 7 wereldwonderen is. En het gaat letterlijk bij onze voeten het randje over.
156 jaar geleden heeft David Livingstone de watervallen als eerste blanke mens gezien en hier gelijk zijn vlaggetje geplant. Dat moet een spectaculaire ontdekking zijn geweest. Ik had hetzelfde gedaan als ik hem was. Dan had het nu de Vos Falls geheten. Haha.
Maar de locals kennen de watervallen al een tijdje langer. Voor hen is het Mosi-Ao-Tunya. The smoke that thunders. Nou, dat is een prima beschrijving voor wat je ziet en dus eigenlijk een betere naam.

Als je zo op de waterval neerkijkt zie je overal regenbogen. Door de spray wordt het zonlicht overal gebroken. Soms zie je dubbele en zelfs driedubbele regenbogen.
We maken zoveel foto’s dat we bijna vergeten te genieten van het moment dat we hier staan.

En wat een perfecte en romantische plek voor een high tea! En wat een luxe high tea. Ik had wel wat lekkers verwacht, gezien het feit dat de Royal Livingstone dit tripje organiseert, maar dit is gewoon culinair. En we kunnen elk drankje en elke cocktail bestellen die we willen. Aan alles is gedacht.
Ook het toilet is bijzonder. Er hangt een bordje bij ‘Loo with a view’. En dat klopt helemaal. Je zit op het randje van het eiland, het toilet is open aan de voorkant en je kijkt zo naar de rand van de watervallen.

Ik heb al vaker over contrasten geschreven, maar we voelen ons een beetje raar over het contrast met de dagen bij het weeshuis. Uiteraard genieten we er lekker van, maar het verschil met de dag ervoor is nogal groot…..

Met een volle maag gaan we weer terug naar het vaste land. We hebben zoveel gegeten dat we eigenlijk geen avondeten meer willen. Maar we moesten bij Natural Mystic vanmorgen opgeven wat we wilden eten, dus dat staat straks om 18:30 netjes voor ons klaar.
Verder dan de helft komen we ook niet, met de borden leegeten.