Terug naar Yosemite

Yosemite smaakte gisteren naar meer, veel meer. Het is zo ongelofelijk groot en wijds en er zijn zoveel mooie plekken dat het bijna een onrustig gevoel geeft over wat te kiezen in de korte tijd dat we hier zijn. De vorige keer dat ik hier was, ben ik er in 1 dag van noord naar zuid doorheen gereden en ik wist dat ik dat een volgende keer anders moest doen. Anders rij je te veel en heb je te weinig tijd om echt te stoppen en van de plek te genieten waar je op dat moment bent. Sowieso het gevaar van een rondreis.
Vandaar dat we hier nu dus 2 volle dagen kunnen zijn. Gisteren hebben we de vallei en Glacier Point gezien. Het zuiden rijden we eind van deze dag doorheen, als we het park weer uitgaan richting Sequioa National Park. Vandaag 'doen' we het noordelijk deel van Yosemite.

Na een stevig ontbijt hebben we eerst weer de weg van ons RV park naar de westelijke ingang van Yosemite. Dat is, net als gisteren, een uurtje kachelen door de bossen, richting de rook van de bosbranden. In het park zorg ik er deze keer voor de afslag niet te missen en nu rijden we inderdaad op de juiste weg naar het noordelijk deel. Slingerend met lange bochten en haarspeldbochten klimmen we weer gestaag. De noordelijke weg eindigt bij de Tioga pas op 3010 meter hoogte. De weg eindigt natuurlijk niet echt, maar dit is de grens van het park. Omdat we al weten dat we ook weer over dezelfde weg terug zullen rijden, verdelen we de punten waar we de camper uit willen over de heen en de terugweg.
We klimmen ruim 2000 meter tijdens deze rit. De weg naar de Tioga pas is een kilometer of 60 lang en het landschap verandert geleidelijk van bos naar naaldbos naar alpiene weides en uiteindelijk alleen nog maar de kale granieten rotsen. Je voelt je als mens in dit ruige en wijdse landschap heel erg nietig. Als je op grote stenen vlakten staat en kilometers ver over het landschap uitkijkt, ben je net een miertje in een heel grote wereld. Weer hebben we het gevoel dat geen enkele foto recht doet aan wat we met onze ogen zien. Met de iPhone kan je panorama foto's maken en die geven nog het beste beeld.

We doen op de heenweg een paar korte hikes en stappen een paar keer uit, gewoon om van het uitzicht te genieten. Joa is ook in zijn element, genoeg rotsen om op te klimmen. Hoe lastiger hoe beter en we mogen hem natuurlijk niet helpen, om er op te komen. Hij wil het helemaal zelf doen. Hij wil kunnen roepen 'I'm the king of the rock!'

Op 2.700 meter is een groot bergmeer met een zandstrandje en daar stoppen we voor de lunch. Kim maakt lekker warme bagels in de camper en ik zet de klapstoeltjes vast neer. Joa heeft het goed bekeken en springt snel in zijn zwembroek. Geen enkele kans om te zwemmen laat hij voorbij gaan. Het water is wel behoorlijk koud (het is smeltwater wat nog niet helemaal is opgewarmd), maar dat vindt hij alleen maar leuk. Hij liever dan ik. Wat dt betreft ben ik toch meer van de tropische temperaturen.

Dit is wel een hele relaxte stop. Fijn ook om even een uurtje niet te sturen in de camper. Het is best vermoeiend om urenlang over bergwegen te sturen. Continu alert met de afmetingen en de positie op de weg, de snelheid, bijremmen etc. Er zit geen recht stukje weg tussen, het zijn alleen maar bochten. Dus nu even zitten, wat eten, wat lezen. Is geen straf.
De temperatuur is hier ook prima. In de vallei was het tegen de 40 graden. Hier, hoger in de bergen is het een graad of 25 en lekker zonnig. Goed uit te houden.
In het meest noordelijke deel van het park en ook het meest hooggelegen deel is de Tioga pas. Hier stappen we ook uit en lopen een stuk door een gebied met bergweides. We kiezen nog steeds relaltief makkelijke, korte en vlakke stukken uit vanwege de voet van Kim, al gaat het ondertussen flink beter. Toch willen we het niet overdrijven omdat we nog een week te gaan hebben en er nog meer gelopen gaat worden.
Toch ben ik stiekem wel een beetje jaloers op de hikers die de meer uitdagende paden lopen. Wat je hier ook veel ziet, zijn mensen die volledig bepakt en bezakt in de wildernis gaat camperen. Grote rugzakken, stevige bergschoenen en dan een paar dagen de natuur in. Als er ergens een mooie plek is om dat te doen, is het hier. Ik zou dat ook helemaal niet erg vinden. Jezelf goed tegenkomen op grote hoogte door kilometers te lopen op stijle stukken en de ijle lucht en dan slapen in de wilde natuur. En dan op een punt komen met waanzinnig uitzicht over het landschap onder je, waarvan je weet dat je het alleen maar zo mooi te zien krijgt als je er met je eigen kracht de moeite voor hebt gedaan.
Ach, misschien als Joa wat ouder is en het ook leuk vindt.....

De korte hikes zijn ook zeker geen straf.

Omdat we niet aan de noordelijke kant het park willen verlaten, moeten we over dezelfde weg weer terug. Op de terugweg pakken we de plekken mee die we heen hebben overgeslagen. Het landschap verveelt zeker niet en bergaf heb je toch weer een heel ander uitzicht dan bergop, al is het dezelfde weg.

We stoppen nog een paar keer onderweg om de benen te strekken en nog even van het uitzicht te genieten. Vervolgens gaan we verder naar het zuiden, voorbij de vallei, om aan de zuidkant het park uit te gaan. Morgen rijden we door naar Sequoia National Park, maar dat stuk is te lang om in 1 keer te rijden na bijna een hele dag in Yosemite. We rijden nu een klein uurtje buiten het park naar het zuiden en doen een paar boodschappen onderweg. Rond 19:00 komen bij het RV park waar we vannacht blijven. Het is onderdeel van een terrein met een 18 holes golfbaan, maar alles is uitgestorven, op 3 andere campers na. We kunnen ons niet registreren. Omdat er dus maar weinig andere campers staan en er dus voldoende plek is, kiezen we een mooi stekkie uit. Het is een prima RV park op een heel mooie locatie.
We steken de BBQ weer aan en genieten tijdens het eten van een heel mooie zonsondergang. De lucht kleurt helemaal oranje.
Morgen nog ruim 3 uur te rijden naar Sequoia.