Sequioa naar Los Angeles

Vanaf vandaag is het klaar met de natuur. Geen nationale parken meer, geen grote bomen, vergezichten, walvissen of beren. Voor Joa is het prima, hij heeft volgens hem zelf een overdosis natuur gehad. Haha. Vanaf nu is het op naar 'plastic fantastic'.

Rond 9:00 rijden we weg van Dorst Creek, richting Los Angeles. De rit is meer dan 4 uur. Langzaam laten we de bergen achter ons en komen dan in de vallei. Landbouwgebied, wat net zo vlak is als Nederland. Het is hier flink warmer dan in de bergen. Vandaag weer tegen de 40 graden.
In dit gebied staan veel citrusbomen, druiven, perzikbomen etc.. Maar het gaat niet goed, er heerst grote droogte. Elk jaar in de zomer is het hier droog, maar dit jaar schijnt een extra slechts jaar te zijn. In grote delen van Californië. Overal waar je rijdt wordt je opgeroepen om zuinig te zijn met water. Dat zijn de 'vriendelijke' borden van de overheid. Er staan alleen nog veel meer 'onvriendelijke' borden van de mensen, die in dit gebied leven, waarop ze de overheid oproepen wat aan de slechte watersituatie te doen.
Al in Nederland had ik gehoord dat water weleens een probleem kon zijn. Doordat we een reservering voor de campground in Sequoia hadden, kreeg ik emails van de national park service, waarin werd aangekondigd dat er afgelopen winter historisch weinig sneeuw was gevallen en dat dat bij aanhoudende hoge temperaturen ertoe zou kunnen leiden dat de campings in Sequoia dicht zouden moeten door watergebrek. Dat is gelukkig niet gebeurd, maar de mensen in de vallei hebben het dus minder goed.
Wij zijn hier alleen maar passanten. Pas bij de eerste echt grote plaats stoppen we bij de plaatselijke Starbucks. Niet alleen voor de koffie en thee, maar ook voor de gratis wifi. In Sequoia hebben we een paar dagen helemaal geen bereik gehad met de mobiele telefoon en zeker geen wifi. Joa kan nu even met zijn vader Skypen. Het is best een beetje spannend voor hem, want hij mist zijn vader niet alleen, hij krijgt ook bijna een zusje en dat kan nu iedere dag gebeuren.
Er is nog geen nieuws uit Nederland, maar de drankjes smaken prima.

De wifi is op bijna alle plekken waar we tot nu toe geweest zijn om te huilen zo slecht. In elk willeurig derde wereldland heb ik tot nu toe betere internetverbinding gehad dan hier. Dat is ook de reden dat de verhalen zo onregelmatig op de site komen en dat foto's soms niet gelijk geplaatst kunnen worden. Echt vervelend af en toe.

Voordat we bij het volgende RV park zijn doen we ook nog even boodschappen. De laatste keer tijdens deze vakantie. We hebben niet veel meer nodig, want we zullen niet veel meer bij de camper eten.
Het RV park is groot en van alle gemakken voorzien. Misschien niet zo mooi als in de bossen, maar wel erg goed gelegen ten opzichte van alles wat we in LA willlen doen. En, niet te vergeten, een groot zwembad. Er zit iemand al te popelen om te kunnen zwemmen!

We hebben nog het grootste deel van de middag om lekker te relaxen bij het zwembad. Joa vindt al snel een Amerikaanse jongen om mee te spelen. Hij spreekt al best wat woorden Engels en met handen en voeten komt de rest ook goed.
Einde van de middag komen ook nog twee Nederlandse kinderen in het zwembad en dat is natuurlijk helemaal leuk. Ze blijken uit Puttershoek te komen. Dat is bijna letterlijk om de hoek.
Joa heeft het prima naar zijn zin.

Ook wij hebben weer voldoende aanspraak langs het zwembad. Zodra Amerikanen horen dat je een vreemde taal spreekt, zijn ze heel erg geinterresseerd en hebben veel vragen. Het is altijd 'so cool' dat we 'all the way from Holland' zijn. Amazing! In het algemeen zijn Amerikanen heel vriendelijk en toegankelijk. Je hebt zo een gesprek.
Er wordt altijd gezegd, dat Amerikanen zo oppervlakkig zijn. Ik vind dat wel meevallen. Moet je dan gelijk beste vrienden worden? Ze zijn geinteresseerd, stellen vragen, vinden Europa erg interessant etc. Dat is toch juist leuk?
Ook in winkels is het altijd 'Hi, how are you?'. Natuurlijk is het niet de bedoeling dat je dan een heel gesprek begint over hoe het met je gaat, dat je een ingegroeide teennagel hebt en dat je hamster net is overleden. Maar het is tenminste beleefd.
Het positieve van het kapitalisme hier is dat alles op klantvriendelijkheid gericht is. Anders besteden mensen hun geld toch gewoon ergens anders en ben je 'out of business'. Is dat dan gemeende vriendelijkheid? Wat maakt het uit? Het is netjes, beleefd, je wordt goed geholpen en je voelt je echt klant. Daar kunnen we in Nederland nog een puntje aan zuigen. In Nederland ben je altijd blij verrast als je ergens echt goed geholpen wordt. Dat zou toch de norm moeten zijn?
Het cliché over Amerika is dat de serveersters in restaurants geen salaris krijgen maar voor de fooien werken. Dat is ook echt zo. De norm is dat er nog 15-20% fooi bij de rekening komt. Uiteraard bepaal je zelf hoeveel, maar stel je geeft slechts 10%, dan komen ze vragen of er iets niet goed is geweest. Voordeel van dit systeem is dat de bediening echt zijn best doet, want hoe beter je bent, hoe meer je verdiend. Zouden we in Nederland ook moeten invoeren.
Maar goed ik dwaal af....

Aan het einde van de dag gaan Kim en ik naar de camper terug om eten klaar te maken. Joa mag nog zo lang mogelijk in het zwembad blijven liggen.

Als we klaar zijn met eten komen de Nederlandse kids nog even langs. Ze staan in de camper naast de onze. We hebben nog steeds marshmellows en ze komen gezellig marshmellows roosteren op de BBQ.

Joa gaat vroeg naar bed vanavond. Morgen gaan we naar Six Flags en dat wordt een lange drukke dag. Kim en ik kijken, zoals bijna iedere avond nog lekker een aflevering van een serie, voordat we gaan slapen.