Het afval probleem

De laatste dag dat ik kan duiken. Jammer, want op zo'n mooie plek als dit is het iets waar ik geen genoeg van krijgen. Ik zou ook gerust iedere keer op het zelfde rif kunnen duiken, want het is elk moment anders. Niets staat stil. En los daarvan, sommige dingen zijn interessant genoeg om keer op keer te zien.
Een grote zwemmende schildpad, geen probleem, dat is iedere keer opnieuw mooi. Een cleaning station onder water, een plek waar vissen komen om zich door andere visjes parasietvrij te laten maken. Een stuk ongerept en gevarieerd koraal, visjes met grote ogen, die zich op een grappige manier voortbewegen, hele scholen met honderden vissen waar je helemaal door omringd wordt tijdens je duik.....Allemaal super. En de stromingen veranderen ook steeds. Een beetje stroming is heerlijk, want dan hang je rustig langs een muur of boven een rif en zonder je in te spannen glij je langs die grote dierentuin onder water.
De gemiddelde duik duurt hier ruim een uur. Een uur, zonder dat je met iemand kan praten, alleen maar kijken. Als je volledig op je gemak bent, dan ben je ook alleen maar bezig met wat je ziet. Het lijkt wel of je andere gedachten dan even op hold staan. Moeilijke vraagstukken, problemen of voor mijn part de boodschappen.....ze zijn er even niet. Ik denk dat dat het is wat duiken zo mooi maakt. Want ook al probeer ik hard te bedenken, op welke momenten ik me meer zo relaxed voel in mijn leven....ik zou het niet weten. Er is geen ander moment dat ik alles zo kan uitschakelen als onder water. Wel prettig als je in de rest van je leven graag drukte en hectiek opzoekt, altijd maar bezig bent.
OK, ik stop, nu wordt het een beetje te zweverig.....therapeutisch duiken. Hahaha. Ik kan het in ieder geval iedereen aanraden!

Feit blijft wel dat ik vandaag mijn laatste drie duiken maak. Eerst weer twee in de ochtend en dan 's middags nog een.
Gerben gaat zowel 's ochtends en 's middags weer mee om te snorkelen. Hij heeft ondertussen ook al aardig wat uren met zijn snuffert naar beneden in het water gelegen.
We hebben er ook voor gezorgd dat de plekken waar we naartoe gaan, ook weer de betere plekken zijn om te snorkelen. En dat zijn gelukkig ook precies de riffen waar ik heel graag aan het einde van mijn duik op uitkom.
Ondanks dat ik prima elke keer op een zelfde mooie plek zou kunnen duiken, hebben we geen enkele plek twee keer gehad deze week. We hebben inmiddels zo'n beetje elke kant van het eiland gehad.

Bij de eerste duik wil ik de schoenen aantrekken die in mijn finnen gaan, maar als ik mijn voet er in steek voel ik iets in de schoen zitten. Het blijkt een heremietkreeftje te zijn, die er waarschijnlijk vannacht is ingekropen, met schelp en al. Blij dat ik hem nu voel en niet pas onder water.

Tussen de eerste twee duiken dobberen we weer lekker op de boot. Wachtend tot ik voldoende tijd aan de oppervlakte heb gehad, om weer onder water te kunnen gaan.
De zon doet zijn best, de muziek staat weer lekker aan en het wordt laag water. Een mooi moment van de dag, want met laag water komen alle lichte kleuren van het water tevoorschijn als de zon op het lichte koraal schijnt.
We hebben ook een leuk gesprek met een Oostenrijkse man die er ook al heel de week is. Het blijkt een hele sympathieke man te zijn, een wetenschapper van een jaar of 60.
Eerder deze week had ik een andere eerste indruk van hem. Want toen ik dinsdag mijn tweede duik maakte, ging hij voor zijn eerste duik. Het bleek dat hij drie jaar geleden zijn brevet had gehaald en daarna niets meer met duiken had gedaan. Maar volgens mij had hij ook niet erg opgelet tijdens zijn cursus.... Hij wist echt totaal niet wat hij deed. Toen we onder water wilden gaan, vergat hij de lucht uit zijn trimvest te halen en tja, dan kom je echt niet naar benden. Als een eend die onder water wat te eten zoekt, spartelden zijn benen boven water, terwijl zijn hoofd onder water zat. En vervolgens wist hij ook niet op welke knop hij moest drukken om de lucht er wel uit te halen, terwijl dat helemaal universeel is. Altijd hetzelfde.
Ook daarna, onder water, gingen er wat dingen mis en er was maar een conclusie mogelijk....deze man was smet duiken een gevaar voor zichzelf. Duiken is, net als aan het verkeer deelnemen, ongevaarlijk. Maar als je niet weet wat je doet, kan het je je leven kosten. Dus hij had van mij al de naam 'klungelsmurf meegekregen'.
Als je dan later met iemand een leuk gesprek hebt, dan nuanceert dat beeld gelukkig een beetje. Haha.

Na de lunch heb ik eerst nog een lekkere massage op het programma staan. Deze keer kies ik voor de Thaise massage en dat zal ik weten ook. Ik wordt aan alle kanten helemaal uit elkaar getrokken en de dame van de massage loopt met haar voeten over mijn rug en bovenbenen. Het verbaast me na afloop dat ik toch helemaal chilly willy weer naar buiten kom. Kennelijk is dat geduw en getrek aan je ledematen toch ergens goed voor.
Gelijk daarna mag ik om drie uur de boot weer op voor de allerlaatste duik.
's Middags wordt het weer hoog water en we hebben eerder deze week al gemerkt dat er dan allerlei afval met de stroom mee komt. Vandaag is het echt heel erg, omdat het gisteren op het vaste land hard geregend heeft. Dan komt er met de rivieren nog veel meer rotzooi in de zee terecht. En dat is echt een groot probleem op Bunaken. Het eilandje krijgt de volle laag van al dat afval uit Manado. We hebben het zelf ook gezien op de ochtend dat we in Manado waren.....mensen gooien achteloos alles op straat en in het water. En naarmate de bevolking groeit en de welvaart stijgt wordt het elke keer erger. Vlak boven die mooie riffen drijft nu een laag van plastic en andere zooi. Echt doodzonde. Ook onder water kom ik geregeld dingen tegen, afhankelijk van de stroming. Als het water van onder langs de muren omhoog komt dan zie je verschillende plastic zakken etc zweven. Van een afstand denk je nog met een bijzondere vis van doen te hebben, maar al snel zie je dat het toch echt weer afval is.
Tijdens het duiken nemen we ook zoveel mogelijk mee. Elk beetje helpt.

Maar zulke dingen gaan me wel aan het hart. Dit is toevallig wat er bij Bunaken aanspoelt. Elke dag worden hier de stranden schoongemaakt en om dat probleem niet te verplaatsen wordt het afval dan verbrand. Maar wat spoelt er allemaal de zee in, wat niet op een eilandje aanspoelt? Dat is een veelvoud van wat wij nu zien. En dit is ook maar 1 plek in 1 land waar we dit nu meemaken. We weten allemaal dat we niet zuinig met de aarde omspringen en de mensen hier hebben kennelijk helemaal wat anders aan hun hoofd om zich daar druk over te maken, maar normaal gezien is dat allemaal iets abstracts. Dit is nu voor ons heel zichtbaar en dus heel concreet.
Als dit zo doorgaat is Bunaken heel snel geen paradijs meer......

We laten ons er verder niet van weerhouden om hier te genieten, maar jammer is het wel.

De rest van de middagen relaxen we lekker in de zon, totdat het tijd is om weer lekker te eten. Het eten is hier prima geregeld. Elke dag zijn alle maaltijden in buffetvorm en iedere dag is het heerlijk. De dagelijkse grap is alleen waar we 'mogen' zitten. Inmiddels is het resort niet eens meer halfvol, en er zijn heel erg veel zitplaatsen in het restaurant. Dan zou je verwachten dat je kan gaan zitten waar je wilt. Maar de dames van de bediening staan er elke keer op dat ze exact aanwijzen op welke plek ze je voor deze maaltijd in gedachten hebben.

Net als op andere plekken in Azie is er aan personeel geen gebrek. Ook hier lopen enorm veel mensen rond die 'iets' doen op het resort. Maar vaak dus ook niets. Als je bijvoorbeeld bij het restaurant je eten opschept op zit te eten, dan merk je dat iedere beweging die je maakt bekeken wordt. Niet storend verder, eerder grappig.

Als we later op de avond terug zijn in ons huisje hebben we gelukkig geen grote zichtbare insecten meer. Ze zullen er vast zijn, maar wat niet weet wat niet deert.
Wel hebben we hoorbare insecten. Overal in het resort, wat bijna helemaal van hout is gemaakt, zie je hoopjes zaagsel liggen. Houtworm. Ook ons huisje wordt opgesnackt en als het stil is in de kamer, hoor je de beestjes hun best doen in de muren. Je ziet niets, maar je hoort wel het knagen. Ach, als het huisje nog 1 nachtje blijft staan is het wat mij betreft goed.

Slapen gaat ondertussen helemaal goed. Laat wordt het gelukkig niet echt meer. Ook nu lukt het me niet om lang te lezen, ik val met mijn boek in slaap......