Het magische moment

Om 05:00 worden we weer wakker door de geluiden buiten en het licht. Doordat we zo vroeg zijn gaan slapen hebben we toch voldoende uurtjes meegepakt. We zijn al aardig ingeburgerd in Kalimantan. Hier leven de mensen met het daglicht, wij nu dus ook.

Vandaag gaan we terug naar Camp Leaky. Eerst om een flinke hike door de jungle te maken en daarna gaan we in de middag weer naar het voederplatform.
We zijn weliswaar al heel vroeg wakker maar het ontbijt staat er pas na 07:00. Geen probleem, want zo hebben we lekker tijd om wat te lezen. We rollen het tentzeil opzij en hebben gelijk weer een 360 graden panorama op het regenwoud.
Heerlijk wakker worden.
We zien ook weer een familie piemelneusapen in de boom zitten. Mooi gezicht.

Na het ontbijt gaan we gelijk op pad om een paar uur te lopen. Het is nog heerlijk rustig in Camp Leaky. Hoe dieper we de jungle in lopen, hoe dichter de begroeiing wordt. Toch merk je dat je aan de rand van de beschaving bent. Veel dieren wonen toch dieper in het nationale park, verder weg van het geluid van ronkende motoren etc.. Maar het is een heel mooie wandeling. De zon schijnt door de bomen als de ochtendmist nog moet optrekken. We horen een steeds harder klinkend orkest van insecten en vogels. We zien mieren op steroiden (zo groot als een halve duim), vleermuizen, een tarantula (vogelspin), vleesetende planten en we worden aangevallen door bloedzuigers. Als je niet oppast, dan vinden ze een mooi onbedekt stukje huid om op te feesten. Ik heb er aan het einde van de rit vier gehad.

Als we na een uur of 3 terug komen bij het kamp, zien we een gibbon. Mijn favoriete aap, met zijn lange slingerarmen. Toch zijn ze minder lief dan ze er uit zien, want het zijn uitstekende vechters. Ze kunnen in hun eentje zonder problemen een groep makaken de baas. Deze zit er gelukkig rustig bij en we durven het aan om van dichtbij wat foto's te nemen.
Daarna lopen we het laatste stuk terug naar de boot. Dat is best nog een eind, over een heel lang looppad op palen. Halverwege zit een orang utan met haar baby. Dat is toch wel de bonus van deze hike! We kunnen heel dichtbij komen en moeten er ook voorbij om bij de boot te komen. Onze gids is hier opgegroeid en kan aan de houding en de gezichtsuitdrukking van de orang utans zien of ze rustig en op hun gemak zijn, of juist geirriteerd en misschien wel agressief. Deze dame is heel rustig en volgens onze gids kunnen we er zonder problemen naast gaan zitten voor een mooie foto.
Rustig en voorzichtig gaan we zitten en ze laat het allemaal toe. Als we een paar minuten zitten, zie ik ineens haar hand naar mijn been gaan. Ik schrik er eerst een beetje van, maar ga daarna gelijk helemaal op in het moment. Eerst legt ze haar hand op mijn been en daarna pakt ze mijn hand! Wow! Ik zit gewoon hand in hand met een wilde orang utan! Sorry Kim, ik zou me gedragen op vakantie, en ik zou niet aanpappen met andere vrouwen, maar hier maak ik een uitzondering voor. En voor wat het waard is, zij pakte eerst mijn hand. Hahaha.

Ik voel gewoon hoe sterk ze is, terwijl ze toch heel zacht mijn hand vast heeft. Het schijnt dat een orang utan 8 keer zo sterk is als een mens. Geen idee hoe je zoiets meet, maar als je aan 1 hand in de boom kan hangen, dan ben je in ieder geval sterk. Ik realiseer me dat ze zo mijn duim kan breken als ze wil, maar zo voelt het totaal niet. Het voelt eerder heel erg teder en sensitief. Dit moment staat in een klap met stip in mijn top 10 van bijzondere momenten.
De gids vertelt ook dat een orang utan alleen op die manier contact zoekt als hij/zij helemaal relaxed is en een soort van vertrouwen voelt. Grappig, want zo lang ken ik haar natuurlijk nog niet. Haha.

We lopen terug naar de boot, maar realiseren ons, dat dit toch een te mooie situatie is om niet nog even langer te laten duren. En Gerben wil ook nog even lonken naar de gunsten van deze harige dame. Dus we nemen een paar bananen mee en lopen terug.
Met de bananen erbij maken we natuurlijk helemaal snel vrienden.
Ook Gerben kan heel dichtbij komen en kan haar aanraken. Ook hij krijgt een hand, als hij hem zelf uitstrekt. Dus Gerben heeft zijn magic moment. Maar dan vindt ze Gerben's broekzak ineens erg interessant en probeert ze zijn camera eruit te vissen. Met een vinger probeert ze naar binnen te wurmen. Tijd om op te staan en rustig weg te lopen.
Daarna probeer ik het ook nog even. Weer geeft ze mij een hand en ik kan voorzichtig haar arm en schouder aanraken. Al die tijd zit de baby mij aan te kijken en houdt zich stevig vast aan de lange rode haren van zijn moeder.
Dit zijn van die momenten die eeuwig mogen duren!

We lopen echt op wolkjes terug naar de boot en beseffen ons, dat we iets heel bijzonders hebben meegemaakt. We raken er niet over uitgepraat.

Net als heel morgen schijnt nog steeds de zon als we terugkomen bij de boot. Snel leggen we al onze natte spullen op het dek te drogen. Zonder zon droogt hier echt niets. De luchtvochtigheid is bijna 100% en daardoor wordt niet alleen alles klam, maar ook alles wat gisterenmiddag natgeregend is, is nog steeds zeiknat.
Uitgelezen kans dus nu om niet alles nat en stinkend in de tas te hoeven stoppen.

Na de lunch op de klotok gaan we terug naar de voederplek. Een wandeling van een minuut of 20. Vandaag is het gelukkig lang niet zo druk als gisteren en we zijn als een van de eersten op de plek. Langzaam maar zeker komen van alle kanten orang utans door de bomen onze kant op. Overal hoor je takken breken en bomen zwiepen. Geweldig om te zien hoe ze precies weten welke tak sterk genoeg is, of welke genoeg meebuigt om bij de volgende te komen. Sommigen komen uit de boom en lopen het laatste stukje over de grond, zo langs ons heen, alsof we er niet zijn.
We zitten weer een uur ademloos te kijken naar het gedrag van de orang utans. Alleen storen we ons aan mensen die hard pratend rondhangen. Praatjes die je met elkaar hebt in een bar met een biertje erbij, maar niet in de jungle in Kalimantan als je naar een fantastisch schouwspel van de natuur staat te kijken..... Jammer.
Het enorm grote alfa-mannetje is vandaag in geen velden of wegen te bekennen, maar er zijn zeker meer dan 20 orang utans. Heel veel vrouwtjes met babies. Een goed teken, voor het succes van dit project.

Als we teruglopen grapt Gerben dat er vast nog wel een verrassing komt, voordat we bij de boot zijn. En die komt inderdaad. Voordat we het lange houten looppad op palen op kunnen, zit koning Louis, het grote mannetje en blokkeert de weg. Als we te dicht bij komen, staat hij op en loopt onze kant op. Ons teken, om aan de kant te gaan. Geen idee hoe zijn pet vandaag staat, maar deze joekel van 130 kilo trekt je zo uit elkaar als je pech hebt. Zo ziet hij er ook uit. Hij is alfa-mannetje geworden door veel te vechten met andere mannetjes en daar verdubbelt zijn spiermassa door. Dat is te zien, dus we houden een respectvolle afstand.

Eenmaal terug bij de klotok gaan we gelijk weg. We varen nog zo'n 2.5 uur terug naar het eerste kamp, Harapan. In die buurt overnachten we vanavond voor de laatste keer op de klotok. Wat een raar idee, dat ik vrijdag weer gewoon in Barendrecht ben, terwijl ik nu voor mijn gevoel zo ver als maar kan van de beschaving af zit.....

Terwijl ik dit zit te schrijven varen we en zie ik de groene wereld aan me voorbij glijden. Als dat geen mooie omgeving is om genoeg inspiratie te vinden voor een mooi verhaal. De zon gaat onder en de lucht kleurt oranje en roze. Links en recht zitten er meer apen in de bomen dan we tot nu toe hebben gezien. Makaken en piemelneusapen. Het voelt wel weer als een enorm voorrecht om hier te kunnen zijn. Zoals reizen eigenlijk altijd als een voorrecht voelt.

We varen redelijk ver terug richting Kumai, ons startpunt, omdat we morgen ochtend terug naar Jakarta moeten vliegen. Morgen hoeven we dan nog maar een paar uur te varen voordat we weer in de bewoonde wereld zijn.
Voor de laatste keer hebben we avoneten op de boot. Er is geen koelkast dus bijzonder dat we toch iedere dag vers hebben gegeten. Alles is met een koelbox en ijs gegaan. Net als de box, die wij voor onze drankjes hebben gebruikt. Zelfs nu nog, na drie volle dagen, is niet al het ijs gesmolten en zijn de drankjes ijskoud. Prima koelbox dus.

Vandaag was het ook qua weer een prima dag. Het is de hele dag droog gebleven en ook nu, 's avonds is het droog. Daardoor kunnen we vanavond gelukkig wel de avond hike door de jungle maken. Er zijn nu andere dieren actief dan overdag, dus dat is mooi om te zien. Maar het is vooral spannend om in het pikdonker door een dichtbegroeid oerwoud te lopen.
We kleden ons goed aan. Broekspijpen in de sokken, lange mouwen, pet op en vooral heel veel DEET op onbedekte plekken.
Onze gids gaat naturlijk ook mee, maar ook hij is 's avonds geen expert in het bos. Daarom gaat er ook een ranger van het Harapan kamp mee. Die weet waarschijnlijk met zijn ogen dicht de weg en kan als geen ander dieren spotten, waar wij zo voorbij zouden lopen.
Waar wij helemaal ingepakt en voorbereid klaar staan, komt de ranger in zijn korte broek, t-shirt en teenslippers aangelopen.....
Hij gaat voorop en snel zijn Gerben en ik helemaal gedesorienteerd. We gaan slingerend door het bos en waar het water en de boot zijn....geen idee.
Het voelt ook echt spannend, want behalve het licht van onze zaklampen zien we niets. Ik loop achteraan en als ik omkijk, zie ik vaag de contouren van de bomen en verder een donker gat.
Nog meer dan overdag hoor je een kakofonie van geluiden, vooral van insecten. Een lekkere creepy omgeving dus.
De afgelopen dagen heeft het veel geregend en dan komen de bloedzuigers tevoorschijn. Elke paar passen controleren we in het licht van de zaklampen onze schoenen. We hebben lage schoenen aan, dus als ze te lang blijven zitten kruipen ze naar binnen. Soms zitten er wel 4 bloedzuigers tegelijk op 1 schoen. We blijven continu bezig om ze er af te vegen met de zool van de andere schoen. Als ze op een onmogelijke plek zitten, dan doen we dat bij elkaar.
Ongelofelijk hoe die ranger dit op zijn teenslippertjes doet. Hij moet helemaal onder zitten.
Ook tegen slangen of grote tarantule spinnen helpen die slippers weinig. Wij vinden het zelfs met onze schoenen aan al een spannend idee dat die 's nachts jagen en wij ze niet kunnen zien.

De ranger heeft echt heel goede ogen en spot tot 2 keer toe een tarsius aapje. Dat zijn de kleinste aapjes ter wereld. Echte nachtdiertjes, van een cm of 15, met enorm grote ogen om in het donker te kunnen zien. We zien ze van een meter of 10 afstand aan een boomstam geklemd zitten. Kleine wollige bolletjes.
Dit is wat we het liefste wilden zien op deze tocht in het donker.
Verder zien we ook vogels slapen in de bomen en af en toe wat oogjes oplichten in het licht van onze zaklamp.

Na twee uurtjes spanning en sensatie en meer dan 50 bloedzuigers de man verder, zijn we gelukkig weer terug bij de boot. Ik heb zo in het donker toch echt een paar keer de rillingen over mijn rug gehad.
Voordat we de boot op stappen, controleren we elkaar nog even goed op ongedierte. Gerben vist toch nog een bloedzuiger uit zijn schoen.

Vannacht slapen we voor de laatste keer op de boot. We hebben de kapitein gevraagd om een lekker rustig plekje op te zoeken. Voor de laatste keer helemaal opgaan in de natuur. Dat laatste is gelukt, het eerste niet. Het is een heel mooie plek, maar precies bij een aantal bomen, waar twee families piemelneusapen en een familie makaken zitten. Daardoor is het zeker niet rustig. Ze zijn continue geluiden naar elkaar aan het maken. Af en toe horen we de takken en struiken wild heen en weer gaan.
Wel heel cool.