De schrik van je leven

De wekker is voor deze ochtend weer op 5:30 gezet. Maar het is een heel ander alarm wat afgaat….. Als we allemaal diep in slaap zijn worden we heel ruw gewekt door het gebrul van 2 nijlpaarden die naast onze tent ruzie staan te maken. Zoals ik al eerder schreef zijn die dikke beesten nogal territoriaal en kennelijk had er eentje het aangedurfd om op het pad van de ander te lopen. Het pad wat letterlijk naast onze tent loopt. We wisten uiteraard dat het pad hier liep, want we hebben al het een en andere horen grazen de vorige nacht. Maar kennelijk moest er een dispuut worden uitgevochten, precies naast onze tent.
Ik kan je vertellen, als een nijlpaard, op 100 of 200 meter afstand in de rivier ligt en zijn gebrul laat horen, dan klinkt het al indrukwekkend. Als er 2 nijlpaarden brullen op 1 meter afstand van je bed, dan zit je echt wel in een fractie van een seconde rechtop, hoe diep je ook ligt te slapen. Wat een herrie. De tent gaat ook helemaal heen en weer, want er wordt wat geduwd en getrokken.
Het is net na middernacht. We zijn er heel erg van geschrokken. Vooral omdat je niets kunt zien, je alleen op je gehoor moet afgaan en je zoiets natuurlijk nog nooit hebt meegemaakt. We blijven allebei doodstil zitten en luisteren wat er verder gebeurt. We horen eerst de ene kolos wegsjokken richting het water en dan nummer 2 langs de tent. Een paar meter verderop wordt nog even het territorium opnieuw afgebakend. Hoe we dat horen? Een klein staartje wat heen en weer zwiept en een berg poep die overal en nergens belandt.
Na een paar minuten stil af wachten besluit ik toch maar om even uit bed te klimmen en met mijn hoofdlamp naar buiten rond te schijnen om te kijken of ik nog iets kan zien.
Helemaal niets. Maar is dat een goed of een slecht teken? Komen ze nog terug? Hebben ze de gewoonte om een aanvaring op dezelfde plek weer uit te vechten? Je weet het niet, als je geen nijlpaard-expert bent. Toch niet genoeg National Geographic gekeken….

Het meest bizarre van het hele verhaal is eigenlijk dat Joa door alles is heen geslapen. Ze zeggen wel eens dat je bij sommige mensen een kanonskogel kan afschieten zonder dat ze wakker worden. Joa valt dus in die categorie. Onvoorstelbaar gezien de enorme herrie.

Voor het goede gevoel besluiten we de watchman er maar even bij te roepen. Met de lichtbundel van de hoofdlamp zwaai ik richting de plek waar onze vriend zou moeten zitten. Maar na een paar minuten geen enkele reactie. Wat nu?
Terwijl ik er over na zit te denken, zie ik een zakje snoep van Joa in de zijkant van mijn rugzak zitten. Shit, zou dat het zijn geweest? Op dat moment denken we alleen nog maar dat we twee nijlpaarden hebben horen ruziën. Zeker weten doen we het nog niet. Dus misschien zaten ze achter het snoep aan. We hebben eigenlijk ook geen goede plek om de snoep luchtdicht op te bergen en uit de tent gooien lijkt ook geen goed idee. Dus snel eten we het zakje helemaal leeg.
Toch hebben we nog behoefte om even te horen dat alles OK is. Dan maar roepen.
Joa is niet wakker geworden van de nijlpaarden, dus hopelijk nu ook niet van mijn geroep. Na een paar keer hard roepen zie ik een lichtbundel driftig heen en weer schieten. Onze wachtpost komt er aan gerend en staat binnen 30 seconden voor de tent. Nu durf ik die tent ook wel open te gooien en ik wil zien wat er buiten is gebeurd. Overal schuifsporen van de nijlpaarden in het zand, naast de tent. De watchman vertelt dat het vaker voorkomt dat nijlpaarden het even niet met elkaar eens zijn en dat het gewoon pech is dat dat naast onze tent gebeurde. Een nijlpaard zal nooit zomaar je tent in komen wandelen, dus daar hoeven we niet bang voor te zijn. Hij verzekert ons dat er echt niets had kunnen gebeuren.
Met een gerust hart kruip ik weer mijn bed in.
Maar gevoel en ratio zijn twee verschillende dingen. Ik kan weer prima slapen, maar Kim doet die nacht geen oog meer dicht.

’s Ochtends bij het ontbijt hebben we in ieder geval het meest interessante verhaal van die nacht. Iedereen heeft het er over.

Gelukkig zet de ochtend safari de gedachten even op iets anders. Vooral voor Kim.
Het is ’s ochtends heel erg koud, vlak boven het vriespunt. Dus we moeten een hoop laagjes aan in de jeep om het een beetje comfortabel te houden.
De rit is weer helemaal te gek. De dierdichtheid in South Luangwa is erg hoog en er is genoeg te zien. Maar het hoogtepunt zit in het laatste deel van de game drive.
Een groep van 6 leeuwen heeft een buffel gevangen ligt deze op het gemakje op te eten, gewoon out in the open. Met de jeep staan we op nog geen 15 meter afstand te kijken naar een feestmaal van ruim 600 kilo. Er zit een hoop vlees aan een buffel. De leeuwen trekken aan alle kanten aan het karkas. Aan zijn nek is duidelijk te zien hoe het beest aan zijn einde is gekomen. Er ontbreekt een grote hap in de hals.
Het is lastig te beschrijven hoe dit National Geographic moment er in al zijn details uitziet, dus ik laat de foto’s voor zich spreken….
Joa vindt het totaal niet eng. Hij vindt het ‘vet cool’ en wil door zijn verrekijker niets missen. Hij vindt het wel een beetje zielig voor de buffel maar meer ook niet.

In de bomen en op de grond zitten ook zeker 50 grote aasgieren te wachten op hun beurt. Als de leeuwen klaar zijn met eten dan mogen zij de restjes tussen de boten vandaan eten. En als er dan nog wat over is dan komen de hyena’s langs.
Er blijft letterlijk niets over van zo’n grote buffel. Ook het vel wordt opgegeten. Een grote marabu staat met de staart van de buffel in zijn snavel. Een bizar plaatje.

We komen in ieder geval met een mooi verhaal terug op het kamp. Onze Nederlandse vrienden hebben vandaag een rustdag ingebouwd en moeten dus van ons horen wat ze gemist hebben.

Maar op het kamp zelf gebeurt ook van alles. Je moet regelmatig olifanten voorbij laten gaan, voordat je zelf door kunt lopen. Of oppassen voor een familie bavianen.
Nu hebben we net onze lunch geserveerd gekregen bij het zwembad, als we een olifant aan zien komen lopen. Het is een groot mannetje. Een klein stuk verderop nog 2 exemplaren. Tijd voor ons om bij het zwembad op te staan en even een stukje verderop te wachten. Met de borden in de hand lopen we weg en de olifant komt op zijn dooie gemak het terrein van het zwembad opgelopen. Staand op een veilige afstand eten we onze lunch op. Met een view zullen we maar zeggen. De blaadjes bij het zwembad zijn kennelijk het lekkerst. We horen dat de olifanten ook regelmatig uit het zwembad drinken. Dat zou ook een mooi plaatje zijn, maar helaas, die foto komt er niet.
Wel heeft het een half uur van Joa’s zwemtijd afgehaald en daar baalt hij aardig van. Hij moet namelijk vanmiddag ook nog even wat slapen, om het vanavond goed vol te kunnen houden.

Om 16:00 gaan we weer op de middag/avond safari. Ik zal er geen lange beschrijving van geven, want de game drives lijken natuurlijk wel een beetje op elkaar en wat kan je allemaal over dieren schrijven.
De highlight van deze game drive in het donker is dat we een familie van 4 hyena’s een impala op zien eten. Nu zijn hyena’s aaseters en geen jagers, dus deze impala hebben ze afgepakt van een jachtluipaard die iets verderop in de bosjes zit.
Voor de hyena’s is het, net als voor de leeuwen vanmorgen, een feestmaal. Want normaal gezien zijn ze pas laat aan de beurt. Eerst de leeuw of het luipaard, dan de gieren en vervolgens pas de hyena’s. Vaak zijn er dan alleen nog maar botten over. Maar de hyena is de enige die echt alles opeet en de botten worden zonder problemen ook als voer opgegeten. Nu zit er dus nog een hoop vlees op de botten. Maar de sterke kaken bijten dwars door de botten heen. Dat is 30 meter verderop, in onze jeep, goed te horen.

Na weer een super mooie dag slapen we als een blok, al zit de ervaring met de nijlpaarden van afgelopen nacht nog wel in het achterhoofd.