Self-drive

Het is geen verrassing dat de wekker weer om 5:30 gaat. Onze laatste dag in Flatdogs Camp en ’s morgens onze laatste game drive.
We hebben tot nu toe alle drives (en ik ook de walk) gedaan met ranger Robbie. Ze proberen bij Flatdogs zoveel mogelijk om je aan de zelfde ranger te koppelen. Robbie is een leuke ranger en hij doet het ook heel erg leuk met Joa. Dat is voor ons uiteraard ook belangrijk. Maar Joa doet het ook super goed met de safari’s. Hij kan heel goed stil zijn als we naar dieren op zoek zijn. De game drives duren toch 4 uur en dat houdt hij prima vol.
Rangers moeten in Zambia een heel strenge opleiding volgen. Die duurt ongeveer 5 jaar. Dan is het de bedoeling, dat ze alles weten van de dieren die in Zambia voorkomen, inclusief hun Latijnse namen. En ik moet zeggen, de kennis van Robbie is ongekend. Hij lepelt alles zo op en heeft op elke vraag een antwoord.
Zambia is tegenwoordig ook zuinig op de natuur die ze hebben en de rangers moeten zich ook aan strenge regels houden. Als ze dat niet doen krijgen ze eerst een boete, bij een volgend vergrijp een nog hogere boete en als het dan nog een keer mis gaat mogen ze hun beroep niet meer uitoefenen.
Bij de leeuwen die we gisteren de buffel zagen opeten konden we bijvoorbeeld niet nog dichterbij komen voor ‘the perfect shot’ want dan waren we off road geweest. Dat had al een boete van USD 50 opgeleverd. Gelukkig dat de leeuwen een heel mooi plekje hadden uitgekozen vlak naast het gravel pad.

Het is weer heel erg koud vanmorgen. Net boven het vriespunt, dus met de rijwind van de safari jeep er bij is het echt bibberen geblazen totdat de zon op komt. Gelukkig wordt het dan snel warm.

De game drive van deze ochtend staat helemaal in het teken van het jachtluipaard. We hebben er tot nu toe 1 gezien. Die rende voor de auto langs over de weg, dus dat was maar vluchtig.
Robbie probeert de luipaarden te vinden door goed te luisteren. Vooral naar de geluiden van andere dieren. Als er een luipaard in de buurt is dan maken de bavianen een bepaalde waarschuwingskreet, die kennelijk anders is dan als er een leeuw in de buurt is. Als de luipaard een kill heeft gemaakt, dan cirkelen er ook vaak aasgieren boven. Dat is een aanwijzing die je van veraf kan zien.

Na 2 uur hebben we beet. Er zitten 2 luipaarden in een boom. Als we de safari jeep zo dicht mogelijk bij de boom willen parkeren springt er eentje uit de boom en hij loopt zo langs de auto weg. Wow!
De andere luipaard zit nog in de boom, maar niet alleen. Hij heeft een impala gedood en mee de boom in gesleept. Dat is de tactiek van de luipaard om op zijn gemak te kunnen eten. In de boom wordt het niet afgepakt door hyena’s.

Dit is ook wel weer de natuur op z’n mooist.
Geen idee hoe Robbie dit heeft gevonden want er is geen gier te bekennen. Het enige waar hij achteraan was gegaan is een schreeuw van een baviaan, een uur geleden.

De game drive is nog niet voorbij en we gaan terug naar de plek waar de leeuwen gisteren hun feestje vierden met de buffel. Ze liggen er nog steeds, maar nu heerlijk uit te buiken. De gieren zitten ook nog geduldig te wachten op hun beurt.
Het karkas van de buffel ziet er niet meer zo fris uit als gisteren (het meeste is sowieso opgegeten) en we staan dichtbij genoeg om te ruiken dat het ook niet bepaald in de koelkast heeft gelegen vannacht.

Als we terug zijn in Flatdogs ontbijten we met z’n drieën.
’s Middags wil ik nog een keer het park in, maar nu met onze eigen 4x4. Mijn oorspronkelijke plan was om een deel van de safari drives met de eigen auto te doen. Dat kan hier prima en is ook de normaalste zaak van de wereld als je je eigen 4x4 bij hebt. Maar sowieso gaat dat voor de safari’s in het donker niet. En ook overdag zie je toch meer met een ranger. De luipaarden hadden we bijvoorbeeld nooit zelf gevonden. Dus uiteindelijk hebben we daarom alles met een ranger gedaan.
Maar het heeft toch wel iets avontuurlijks om zelf rond te rijden in de Zambiaanse Beekse Bergen.
Kim hoeft niet zo nodig en Joa wil lekker zwemmen. Dus ik vraag of Alexander en Pim met me mee willen. Die hebben er wel oren naar.
Tijdens de safari ritten die we tot nu toe hebben gedaan, heb ik goed opgelet en de bewegwijzering is eigenlijk heel erg goed. De loops en drives staan goed aangegeven en grappig genoeg kent mijn navigatiesysteem (met de kaarten van Tracks4Africa) ook alle paadjes. Dus het is niet bepaald een expeditie. Maar wel leuk om zelf te rijden en je kunt stilstaan wanneer en hoe lang je wilt.
Overdag zit er eigenlijk nog meer leven in het park dan in de ochtend en avonduren. Eigenlijk ook wel logisch, want als de roofdieren het meest actief zijn, dan houden de prooidieren zich gedeisd. En als de roofdieren overdag niet actief zijn, dan komt de rest tot leven.
Omdat het zo’n mooie plek was heb ik onthouden waar de leeuwen en de opgevreten buffel lagen en daar gaan we als laatste naartoe. Wat Robbie niet wilde doen, als keurige gids, kunnen wij nu wel doen….We rijden het pad af, om de leeuwen heen om ze vanaf de andere kant te bekijken. Er staat al een andere auto ook.
Vanaf een meter of 10 kunnen we het nu nog beter zien dan vanmorgen en gisteren en ik kan fantastische foto’s maken. Op een gegeven moment zie ik de mensen in de auto schuin voor ons zwaaien en wenken. Dus ik start de motor en ga naast de auto staan. Het blijkt dat hun accu de geest heeft gegeven. Precies op deze plek en precies op een moment van de dag dat het nou niet bepaald druk is in het park. Dus die hebben er al even gestaan. Ik probeer me voor te stellen hoe het moet voelen om op 10 meter afstand van 6 leeuwen een lege accu te hebben en niet weg te kunnen komen. Natuurlijk kan je de ramen dicht doen, maar dan nog sta je daar. Je stapt niet even uit om te gaan duwen…..

Gelukkig heeft de Prado een bull bar voorop, dus ik vraag aan de chauffeur of hij de wagen in zijn vrij wil zetten, dan duw ik hem het pad weer op. Eenmaal op het pad vraag ik of hij ‘m in de tweede versnelling wil zetten en bij 20 km/h de koppeling op te laten komen. De wagen start gelukkig in 1 keer.
Maar wij gaan nog even terug naar de leeuwen, waar we nu zelf de enige zijn. Gelukkig is de huurauto in prima conditie en we komen zonder problemen weer weg.

We hebben besloten om ’s avonds geen game drive meer te doen. Dat zou te laat worden voor Joa en de volgende ochtend willen we om 7:30 weg, want we hebben een lange rit voor de boeg.

Onze Nederlandse vrienden gaan wel met de night drive mee, dus helaas kunnen we daardoor geen afscheid meer van ze nemen.
Wij lopen na het eten voor het laatst in het donker van het restaurant naar onze tent. Uiteraard weer vergezeld door de watchman. Het gaat wennen om goed op te letten en je bewust te zijn van deze omgeving. Het gegrom van de Nijlpaarden gaat wennen (alleen op veilige afstand dan) en douchen in de open lucht went ook heel snel. ’s Nachts komen de aapjes trouwens de badkamer binnen dus je moet voorzichtig zijn met je spullen. Het bewijs is de pootafdrukjes in de wasbak. Maar wat niet went is hoe mooi het is om midden in de natuur in een tent te slapen. Niet met de tent helemaal dicht, maar achter het gaas aan de voorkant van de tent. Als je ogen zijn gewend aan het donker, dan zie je de contouren van de Luangwa rivier. De boomtoppen. De contouren van de nijlpaarden die verderop staan te grazen. Dus je sluit je er ook niet voor af. Je zit er letterlijk midden tussenin.
Voordat we gaan slapen kijken we vaak nog even DVD. Maar het lukt ons hier niet om langer dan 20 minuten te kijken. Dan vallen de oogjes vanzelf dicht.