Reisdag naar Tofino

Reizen met een camper gaat net even wat minder snel dan met een auto. Niet alleen alle handelingen die je moet doen voordat je van je kampeerplek kan vertrekken maar ook rij je minder snel, maximaal 90 a 100 km per uur. Vandaag hebben we bijna 500 km voor de boeg en dat vult de dag dus met een lange autorit.
Het is, hoe kan het ook anders, niet al te best weer vandaag. We hebben tot nu toe wel steeds geluk gehad, want het heeft alleen geregend als we onderweg zijn en niet op de dagen dat ergens waren en leuke dingen deden. Regen kan echt roet in het eten gooien wat dat betreft. Toch voelt het door de temperatuur en het bewolkte weer nog niet helemaal als een zomervakantie. Wat een verschil gaat dat straks in Californie zijn.....ik zie op het weerbericht dat het in Yosemite en Sequioa, de nationale parken waar we naartoe zullen gaan, 40 graden is. Dat is meer dan het dubbele van de temperatuur hier in het noorden van Vancouver Island. Hier is het 15 a 16 graden geweest de afgelopen dagen.

We hebben geen andere plannen vandaag dan de rit naar Tofino en kunnen lekker rustig aan doen. Lekker op het gemakje ontbijten en de camper opruimen. Dan alles inklappen, inschuiven, loskoppelen en we zijn om 09:30 klaar om te gaan.
Alhoewel veel dingen zichzelf wijzen in de camper, moet je ook echt wel wennen aan een aantal dingen, of er eerst tegenaan lopen om je te realiseren hoe het precies werkt. Zo kan de camper aansluiten op water de waterleiding op de meeste kampeerplekken. We vonden de waterdruk in de camper helemaal niet hoog en hebben de waterpomp aangezet. Toen Kim stond te douchen was ineens het water op. Hoe kan dat nou? Blijkt dat de waterpomp het water uit de voorraadtank haalt en die is een keer leeg.....
Ook de boiler is een keer leeg. Jammer genoeg voor Kim was zij ook degene die daar achter kwam toen er alleen nog maar koud water uit de douche kwam, terwijl ze net met een hoofd vol shampoo stond.
We houden nu dus goed rekening met de hoeveelheid water die we nog in de tank hebben zitten, wanneer we de pomp gebruiken en geven de boiler de tijd om weer op te warmen.

Ook zijn we gisteren erg geschrokken bij het bijvullen van de watertank. Ik had bij het ophalen van de camper gevraagd hoe je wist dat de watertank vol zou zijn bij het vullen. Het op zich logische antwoord was, dat het er dan vanzelf aan de buitenkant uit zou lopen. Als de tank leeg is duurt het vullen best lang, wist ik van de eerste keer. Dus nu ik de boel weer moest bijvullen, heb ik de waterslang in de vuldop gehangen en ben ik op mijn gemak naar de WC gegaan. Dat leek heel efficient, maar toen ik net op de WC zat hoorde ik Kim ineens roepen dat er een kastje uit zichzelf was opengesprongen. OK, vreemd misschien, maar niets bijzonders verder. Nog geen 30 seconden later hoor ik haar roepen dat er iets uit het kastje naar buiten puilt. Dan ineens realiseer ik me dat dat de watertank moet zijn, want die is inderdaad vanuit een kastje te bereiken. Dit is niet goed! Maar ik ben nog niet klaar, dus het enige wat ik kan doen is naar buiten roepen dat iemand de hoofdkraan moet dichtdraaien, zodat er verder geen water meer bij komt. Maar de boodschap komt niet gelijk door en vervolgens duurt het even voordat Joa zijn slippers heeft aangetrokken en naar buiten rent voor de kraan. Ondertussen is er meer en meer water in de tank gekomen en hij bolt echt gevaarlijk dik buiten het kastje. Achteraf denk ik dat hij echt op ploffen heeft gestaan. Gelukkig is dat niet gebeurd, want dan was er een paar honderd liter water naar binnen gekomen..... Al doende leert men.
Dat is ook zo met het legen van de vuilwatertanks. Die zijn soms sneller vol dan je denkt. Er zit een grijs watertank en een zwart watertank in de camper. Grijs is water uit de gootsteen of douche. Zwart is het toilet. Op zich handig om op tijd te legen, want anders loopt het niet meer weg.
Het is verstandig om regelmatig de niveaus van alle tanks te checken, maar ook die van de stroom en de gasfles. Gelukkig is dat allemaal op een handig schermpje in de camper af te lezen, maar die routine moet je dus even krijgen......


De regen volgt ons het hele eiland over tijdens de lange rit. De eerste 200km is er niets, alleen maar bergen en dichte wouden van naaldbomen. Het is ook heel rustig met het verkeer. Het blijft bizar om 200 km te kunnen rijden en niets anders te zien dan bos. Geen dorpje, geen huisjes, niets. Het geeft een machtig gevoel om daar met zo'n joekel van een camper doorheen te rijden.
Hoe zuidelijker komen hoe meer 'leven' er weer is. Meer auto's, af en toe een huisje en vervolgens wat dorpjes. Als we halverwege langs een grote supermarkt rijden, is het tijd om onze koelkast weer wat bij te vullen. We vinden alles wat we zoeken alleen is het best prijzig. Wat dat betreft merk je dat je op een eiland zit. Alles is net wat duurder dan op het vasteland. Wat ook echt bij het eilandgevoel hoort is dat iedereen extreem relaxed is. Mensen nemen echt de tijd voor alles en niemand is gehaast. Niemand ergert zich ook als anderen traag zijn, of ze laten het in ieder geval niet merken.
Het meisje bij de kassa is heel erg geinteresseerd waar we vandaan komen en begint een heel gesprek over Nederland. Echt minuten lang en niemand achter ons in de rij heeft er een probleem mee. En het is niet alleen hier. Overal waar we komen voelt het heel dorps en laid back. We hebben ook al een keer 15 minuten bij de Starbucks in de rij gestaan, terwijl er maar 2 klanten voor ons waren. Een goed lesje onthaasten.

Omdat het 14:00 is na het boodschappen doen, besluiten we gelijk maar even te lunchen. Dat is het gemak van de camper, je hebt alles lekker bij je. We gooien een paar pizza's in de oven en klaar zijn we. Omdat het nog steeds regent is de parkeerplaaats van de supermarkt een prima plek.

Vanaf hier is het nog bijna 3 uur rijden naar Tofino. Van de oostkust gaan we door het binnenland naar de westkust. Ook hier is het prachtig. OK, het begint misschien een beetje saai te worden om steeds te lezen hoe mooi het is, maar we blijven ons continu verbazen over het landschap. Achter elke bocht is weer iets moois te zien. Een vergezicht, de bossen, een meer en zelfs nog wat sneeuw op de bergen. Als af en toe het zonnetje er door piept, dan komt het landschap helemaal tot leven.

De weg naar Tofino is nog best uitdagend. De ene haarspeldbocht na de ander. Opnieuw ben ik me weer bewust van de omvang van ons huis op wielen. Door haarspeldbochten met 11 meter lengte is soms best spannend. En het gewicht is enorm, waardoor de RV ook heel anders op remmen reageert. Niet echt een sportwagen zullen we maar zeggen. Het is serieus stuurwerk en ook serieus goed opletten op de snelheid. Heuvel af ga je al snel als een blok beton de berg af. Ik heb geen idee hoe zwaar de camper is, maar hij wint aardig rap snelheid heuvel af. Om de remmen te ontzien moet ik veel op de motor afremmen.

Aan de andere kant van de bergketen ligt de Pacific, de Stille Oceaan. De kust is hier heel erg ruig, maar wat je aan de oostkant niet hebt en hier wel....zandstranden.
Langs de kust moeten we nog een kilometer of 40 naar het noorden, dwars door Pacific Rim National Park heen. Aan het einde van de weg, letterlijk waar de weg stopt, ligt Tofino. Hier staan we 3 nachten op de Bella Pacifica campground. Alweer een heel mooie plek tussen de bomen en aan het strand. Vanaf de camper kijken we zo het strand op.
De dag is eigenlijk alweer voorbij. Geen tijd meer voor leuke dingen, alleen nog wat praktische. Elk fatsoenlijk RV park heeft wasmachines en drogers staan en dat komt goed uit, want we hebben ondertussen een aardige stapel was.
We sluiten de dag af met een filmpje kijken en gaan op tijd naar bed. Morgen vroeg op.