Nog 1 nachtje slapen....

Morgen is het zover, dan ga ik voor de tweede keer deze zomer op reis. Dat had ik een maand geleden ook niet kunnen vermoeden.....
Ik denk dat iedereen nu wel weet, dat ik een nieuwe baan heb. Dat heb ik bijna van de daken geschreeuwd, zo blij ben ik daarmee. Uiteindelijk ben ik straks 4 maanden werkloos geweest, want vanaf 1 mei was ik niet meer in dienst bij ACN Europe. Maar ik wist al vanaf half februari dat ik mijn baan zou verliezen, dus dat is straks 6 maanden geleden. Vooral in het begin heb ik stad en land afgelopen voor werk. Gedisciplineerd heb ik afspraken gemaakt met recruiters en mensen uit mijn netwerk. En waar ik kon regelde ik introducties, zodat ik vervolgens weer nieuwe mensen ontmoette.
De meeste gesprekken waren heel erg positief. En ik hoorde vaak genoeg, dat het allemaal wel goed zou komen omdat ik een mooi profiel heb.
In het begin denk je dan bij jezelf 'eerst zien dan geloven', want met mooie praatjes heb je nog geen werk.
Maar goed, eigenlijk vrij snel heb ik nu een topjob gevonden en is alles helemaal goed gekomen. Tijdens de vakantie in Vietnam kreeg ik het verlossende woord, dat ik de baan heb.

Voor mij heeft werkloos zijn niet gevoeld als 'lekker vrij zijn', want wat ik al zei, ik ben maandenlang super gedisciplineerd geweest. Maar goed, dan kom je eind juli terug van vakantie, je weet dat je een nieuwe baan hebt, de startdatum is niet eerder dan 1 september en er staat letterlijk maar 1 afspraak in je agenda. Het arbeidsvoorwaardengesprek voor je nieuwe baan.
Ik ben dus gewoon echt nog minimaal een maand vrij. Helemaal vrij. Ik hoef geen vakantiedagen op te nemen, heb geen afspraken. Dit voelt dus wel als 'lekker vrij zijn' en vrijwel direct kreeg ik daardoor weer de reiskriebels. Alsof ik een maand van ongelimiteerde mogelijkheden voor me had.
En die maand werd al snel ingevuld. Eerst een weekend met Kim naar Parijs. Dan gelijk 4 dagen naar Gerben in Monaco. En inmiddels was ook het idee geboren om nog een verre reis te maken. Omdat Kim weer aan de slag is en Joa straks weer naar school moet, kan ik die reis niet maken met de twee mensen met wie ik het liefste de wereld ontdek. Daardoor was er wel een andere unieke kans ontstaan, want al jaren heb ik het er met Gerben over, hoe leuk het zou zijn om samen op reis te gaan. Dat is er, naast een aantal wintersportweekjes, nooit van gekomen. Het beperkt aantal vakantiedagen in een jaar gaat logischerwijze altijd naar het gezin.
Maar nu vielen voor dat plan alle puzzelstukjes in elkaar.
En tijdens mijn tripje naar Monaco, begin augustus, hebben we alles gepland en geregeld.
We waren al snel uit de bestemming: Indonesie. Mijn doel was in de eerste plaats om te kunnen duiken op een superplek. Maar nu ik niet alleen ging reizen maar met Gerben, wilde ik ook nog wat meer doen, zodat het voor Gerben ook meer een reis zou zijn. En ik vind het echt super om hem te laten zien hoe ik zelf al jaren reis.
Dus we beginnen met duiken, op Bunaken, een klein eiland voor de kust van Noord Sulawesi. Een wereldvermaarde plek voor duikers en het staat bekend als een van de onderwatergebieden met de hoogste biodiversiteit. Dat wordt smullen onder water!
En daarna vliegen we naar Kalimantan, Indonesisch Borneo, voor een aantal magische dagen met de orang utans die daar in het wild leven.
Een hele mooie combinatie van tropische ontspanning en avontuur.

Het viel niet mee om alles zo kort dag te regelen. Zowel Bunaken als de orang utans zijn plekken met een heel beperkte beschikbaarheid en de mogelijkheden zitten vaak al maanden van tevoren vol. En de extra complicatie is, dat volgende week het einde van de Ramadan is. Indonesie is overwegend een islamitisch land en dat betekent dat op veel plekken alles een week stil ligt en dat de lokale bevolking zelf massaal op pad gaat. Maar met extreem veel puzzel- en speurwerk is het toch gelukt om alles te boeken, van binnenlandse vluchten, tot hotels en het bootje waarmee we naar het binnenland van Kalimantan zullen varen. Dit is geen tripje wat we op de bonnefooi zouden kunnen doen.....

Morgen is het dan zover! Ik heb er ontzettend veel zin in. Maar ik ga Kim en Joa ongelofelijk missen.....Meer dan ik had gedacht toen ik de reis aan het uitstippelen was, merk ik nu. Het is de eerste keer dat ik zo lang niet bij mijn gezin ben.
Natuurlijk ga ik er heel erg veel van genieten, voordat het werkzame leven straks in september weer begint. Maar ik zal ook blij zijn om weer thuis te komen, om bij Kim en Joa te zijn en omdat er een mooie uitdaging op mij wacht.