Hobbeldebobbel 2 en de lange rit dwars door Zambia

Traditiegetrouw gaat de wekker weer vroeg. 6:00 deze keer. Ach, het lijkt misschien vroeg en dan denk je ‘waarom zou je zo vroeg opstaan tijdens je vakantie?’. Maar je ritme verschuift hier gewoon. Het is grofweg van 6:00 tot 18:00 licht. In het donker kan je hier verder niet zoveel, dus dan moet je het van de uren hebben dat het licht is. ’s Avonds gaan we ook niet later dan 22:00 naar bed. Dus dan is 6:00 opstaan wel te doen.

We pakken onze spullen in, ontbijten nog in Flatdogs en checken dan uit. De rekening valt niet mee. Alles bij elkaar komt relatieve luxe op een plek, midden in de bush, dus wel met een prijskaartje. Alles moet hier natuurlijk naartoe worden gebracht en we weten zelf hoe beroerd die weg is.
Dezelfde weg, die we nu in omgekeerde richting moet rijden.
Maar het is absoluut de moeite waard geweest. Wat een fantastische plek om op safari te gaan. Wat een geweldig bush camp. Alles is hier heel goed geregeld. De staff is heel vriendelijk en de kwaliteit van alles was top. Gisteren kwam de een van de watchmen naar ons toe om te zeggen dat hij de volgende 2 dagen vrij zou zijn en dat hij wist dat we gingen uitchecken. Hij vond het een eer om voor ons gezorgd te hebben. Dat had niets met een fooi te maken, maar gewoon hoe de mensen hier zijn. Ongelofelijk gastvrij, beleefd en netjes. Ik heb ook wel eens anders meegemaakt in Afrika….
En dan nog de dieren in het kamp. Waar maak je het nou mee dat de olifanten, apen, nijlpaarden en al het andere wild gewoon door je voor- en achtertuin loop?
Gelukkig gaan we deze vakantie nog een keer op safari in Zimbabwe, want stiekem ga je het toch wel een beetje missen.

Bij het ontbijt komen Alexander, Mirjam en Pim ons nog gedag zeggen. Zij rijden later die ochtend naar Malawi, maar zijn speciaal wat eerder uit bed gekomen. Echt heel leuk dat ze die moeite genomen hebben. Het is erg gezellig geweest en het verblijf in Flatdogs was er nog leuker door.

Uiteindelijk gaat het uitchecken op zijn Afrikaans….een tikkeltje langzaam. Dus we rijden pas om 8:00 weg.

Gelukkig hebben we het allerberoerdste wegdek nu als eerste. Dat is toch wel prettiger, want dan ben je nog fris en kan je de hobbels en kuilen wat beter hebben.
Het eerste uur rijden we weer van kuil naar kuil en weer verbazen we ons er over dat dit toch echt een weg is. Voor het geval we het echt niet geloven, hij staat gewoon op de navigatie. Halverwege Chipata komen we een door zijn hoeven gezakte vrachtwagen tegen. Ze hebben hier de gewoonte om vrachtwagens op ongeveer 3x het maximum gewicht te beladen. Dat lijkt lekker efficiënt. Maar als bij de 100e kuil je as breekt dan sta je wel op een rotplek vast met je gestrande truck. De ANWB kennen ze hier niet.

Na drieënhalf uur komen we in Chipata aan. Hier doen we nog snel een paar boodschappen en gooien we de tank vol. Vanaf hier hebben we nog zo’n 5 uur te rijden, een kleine 600 kilometer naar het westen. En tot aan Chongwe, ons einddoel van vandaag, is dit zo’n beetje het enige stukje op westers lijkende beschaving wat we tegen komen. Van Chipata tot aan Lusaka loopt de Great East road. Een van de paar belangrijke ‘snelwegen’ in Zambia. De weg is gelukkig prima geasfalteerd, dat is lekker voor de gemiddelde snelheid. Maar om een beeld te schetsen van het aantal auto’s in dit land: we komen in 5 uur tijd maximaal 25 andere auto’s tegen. Een deel daarvan in de vorm van gestrande vrachtwagens. Allemaal met hetzelfde probleem, de te zware belading.
Joa heeft er allemaal niet zo’n oog voor. Die zit lekker te DS’en. Eens in de zoveel tijd stoppen we even voor een plaspauze. Gewoon langs de kant van de weg, bij gebrek aan andere faciliteiten. Want je komt hier alleen maar langs lemen hutjes, die letterlijk langs de snelweg staan. Het enige waar we op letten als we stoppen, is of dat niet in iemands voortuin is, of dat er niet teveel fietsers en voetgangers zijn.

Net voor het donker komen we in Chongwe aan. We slapen hier 1 nachtje, voordat we morgen naar Chitumbo Village gaan. Daar is ons project.
De dame waar ik al zo’n 6 weken mee in contact ben om alles voor het weeshuis in goede banen te leiden heeft een lodge voor ons gereserveerd en gezorgd dat we morgen door een jongen uit Chitumbo naar het dorpje worden gebracht.
Onze lodge voor deze nacht is een voorbeeld van Afrikaans chique. Chongwe is absoluut niet toeristisch en dit is niet een plek waar je als Europeaan snel zou boeken. Niets is recht aan de kamer die we hebben, niets is af, niets werkt goed. Maar het is schoon en prima voor een nachtje. We zijn hier tenslotte ook voor een missie.

De jongen, die ons morgen naar Chitumbo Village zal brengen, Anthony, komt alvast even langs om zich voor te stellen. Hij is een 19 jarige jongen, die in Chongwe voortgezet onderwijs volgt. Maar hij is opgegroeid in Chitumbo en heeft daar op het schooltje gezeten wat wij gaan helpen.
Na het eten gaat bij ons het lampje redelijk snel uit. Het was vanmorgen vroeg en we hebben lang gereden. Morgen is een bijzondere dag en eigenlijk het hoogtepunt van onze reis naar Zambia.