Orka's en grijze walvissen in Tofino

Aan de pacifische kust, tussen Tofino in het noorden en Ucluelet in het zuiden ligt Pacific Rim National Park. Een beschermd gebied en een van de gematige regenwouden op de wereld. Regenwouden hebben we vaker gezien, maar die lagen allemaal rond de evenaar.
We hebben vanmiddag pas om 17:00 weer iets in de planning staan en besluiten om wat van het nationaal park te gaan bekijken. Bij de visitors info aan het begin van het park horen we dat er om 11:00 een ranger walk op Long Beach is en we besluiten daar naartoe te gaan. Het is een kilometer of 20 verderop en we komen net wat te laat aan. Gelukkig zien we de ranger met zijn groep mensen nog staan en we kunnen nog makkelijk aanhaken.
De ranger is een soort van Canadese Freen Vonk. Enorm enthousiast over alles wat hier te zien is. Hij vertelt honderduit over wat er langs het strand te vinden is, van de kleine wormpjes in het zand die voedsel zijn voor de vogels, de zee-anemoontjes in de getijdepoelen en de mosselen en oesters in het water. Na een klein uurtje is de wandeling voorbij en moet Joa zijn energie even kwijt. Long Beach doet zijn naam eer aan, want het is een 15 kilometer lang zandstrand, ruimte genoeg dus.
Dit is echt een ruig strand en je ziet dat het een groot deel van het jaar geteisterd wordt door stormen en golven. De golven maken het dan ook een surfparadijs. Maar dat het er af en toe heftig aan toe kan gaan blijkt uit de enorme boomstammen die als een soort van oversized mikado-spel over het strand uitgestrooid. Voor kinderen een speelparadijs van reuze-afmeting.

We krijgen Joa met moeite weer mee terug naar de camper, maar het is al laat aan het worden en we moeten nog lunchen. We besluiten om niet in Tofino te gaan lunchen, maar in Ucluelet, aan de andere kant van het nationaal park. De dorpjes liggen 45 kilometer uit elkaar, allebei op de uiterste punt van het schiereiland waar we op zitten.
Ucluelet is al net zo'n relaxed surfdorp als Tofino. Klein haventje, leuke gekleurde huisjes en overal surfplanken.

Na de lunch rijden we terug naar Tofino, omdat we nog een keer met The Whale Centre de zee op gaan. Nu om de grijze walvissen te kunnen zien, die van april tot en met oktober 'resident' zijn in dit gebied. Net als gisteren is Howy weer onze kapitein en gids en we gaan weer met dezelfde speedboot. Ook nu moeten we de speciale pakken weer aan. Vandaag eigenlijk nog logischer, want waar we gisteren in de baai bleven om beren te kijken, gaan we nu de open zee op voor de walvissen.

De boottocht is te gek. De speedboot heeft 2 dikke motoren van 250pk en gaat echt als een raket door het water. Door de golven heen is het net een achtbaan en Joa zit helemaal te genieten. Het kan niet wild genoeg gaan. We komen soms meters uit het water. Al zouden we niets zien, dan is het voor Joa al geslaagd. Haha.
We varen meer dan 45 minuten op open zee en hebben nog niets gezien. Zou er nog wat gaan gebeuren? Je kan natuurlijk ook een keer pech hebben.
Maar dan zien we een andere boot liggen in de verte. Die heeft iets gespot. Het is een mannetjes orka. Als we dichtbij zijn, zien we een rugvin van bijna 2 meter uit het water komen en de typische zwart-witte kleuren van zijn lichaam.
Howy vertelt dat orka's hier niet vaak voorkomen. Er zit geen resident groep. Orka's die hier af en toe te zien zijn, zijn wat ze noemen 'transcient', op doortocht. En als ze gezien worden, dan krijgen ze in Tofino ook gelijk alle aandacht.
Het is natuurlijk weer erg mooi om de orka van relatief dichtbij te zien, maar we willen ook graag grijze walvissen zien. Hopelijk raakt dat niet in het gedrang door alle aandacht voor deze orka. Als ik voorzichtig vraag of we ook nog grijze walvissen gaan zien, is het antwoord 'misschien'. Hmm.....

We blijven erg lang bij de orka. Er is alleen geen pijl op te trekken, waar hij weer boven gaat komen. Dat was in Telegraph Cove makkelijker.
Deze orka is aan het jagen en hij is 'all over the place'.
Het patroon is zelfs zo vreemd, dat Howy denkt dat hij gedesorienteerd is.
Op een gegeven moment hoor ik Howy