Orka's

Telegraph Cove is eigenlijk niet eens een dorpje. Het is een oude nederzetting uit de jaren '30 en '40 van de vorige eeuw en de oorspronkelijke huisjes staan er nog. Dat zijn nu vakantiehuisjes die je kan huren. Het is piepkleine baai met een haventje en de huisjes zijn met een boardwalk (wat is hier eigenlijk het Nederlandse woord voor?) aan elkaar verbonden. Er is een bar, een restaurant, een klein hotel, een walvismuseum en dat is het. Alles draait hier om walvissen & orka's kijken en vissen. Het is dus niet dat we hier een druk programma hebben en doen lekker rustig aan deze ochtend. Lekker op het gemakje ontbijten en een beetje rondhangen bij de camper.
Pas rond 10:30 lopen we van het RV park naar het haventje, een wandeling van ongeveer een kilometer. Gelukkig gaat het redelijk met de voet van Kim maar ideaal is het niet.... We lopen een beetje rond op de boardwalk en gaan naar het walvismuseum. Vanavond gaan we de zee op om walvissen en orka's te zien, dus een beetje voorpret en voorbereiding kan geen kwaad. Het is nog echt een interessant mueum ook en het pronkstuk is het skelet van een 20 meter lange bultrugwalvis. Wat een joekel. Stel je voor dat je dat door het water ziet gaan.

Omdat er verder weinig te doen is lopen we terug naar de camper om te lunchen en nog even te relaxen. En op tijd voor onze tour gaan we eind van de middag weer richting de haven. Als we net de camping af zijn komt er een golfkarretje aangereden en ik stop de man om te vragen of hij het erg zou vinden om Kim mee naar beneden te nemen. Scheelt weer een behoorlijk stuk lopen en spaart haar voet. Het is geen enkel probleem. Ook Joa kan achterop en zelfs ik kan staand nog een plekje vinden. Kim probeert nog een deal met de man te sluiten, om iedere keer dat we naar boven of beneden moeten, de man als taxi in te schakelen, maar daar trapt hij helaas niet in.

Al een paar maanden terug heb ik onze plekken gereserveerd bij Stubbs Island Whale Watching, want ik had gehoord dat het 's zomers snel vol zou kunnen zitten. Dat risico willen we niet lopen, we zijn speciaal hiervoor naarr Telegraph Cove gekomen. Maar reserveren bleek voor vanavond niet nodig, er zijn maar 12 mensen op de boot en we hebben alle ruimte om te staan en zitten waar we willen. We hoeven absoluut niet te dringen voor een mooie foto als we straks wat zien. Als we wat zien natuurlijk, want dat kan je met de natuur nooit garanderen.
Om 17:30 varen we weg. Het is koud op het water, heel koud. De hele dag heeft de zon zich niet laten zien en was het maar een graad of 16. Op het water staat ook nog eens een koude wind, en ondanks onze laagjes kleding en een windstopper is het ongemakkelijk koud. Dit voelt nog even niet als een zomervakantie.....
Maar wat we op het water zien maakt dat meer dan goed. Het wemelt van de bruinvissen, een soort familie van de dolfijn. En overal springen zalmen letterlijk uit het water omhoog. Grappig om vissen net boven het water door de lucht te zien vliegen.
Het duurt ook niet lang voordat we in de verte vinnen boven het water uit zien steken en water omhoog zien spuiten.

Met de boot varen we langs de kust van Vancouver Island en de talloze kleine eilandjes voor de kust. Het is hier prachtig. Een zwoele zomeravond was lekkerder geweest, maar dat mag de pret niet drukken.
De vinnen die we zagen blijken van orka's te zijn en we zien er zeker een stuk of 12. Als de boot stil ligt hoor je het geluid als ze ademhalen wanneer ze boven water komen. Ademloos staan wij er naar te kijken. Wat een mooie beesten en wat een magisch moment. Alledrie staan we heel erg te genieten en het voelt heel bijzonder om hier te zijn. Echt zo'n moment om de tijd even stil te zetten. De boot waarmee we zijn heeft onderwatermicrofoons en we kunnen de orka's met elkaar horen communiceren. Er is ook een biologe aan boord en zij vertelt ons vanalles over de dieren. Ook dat iedere orka zijn eigen stemgeluid heeft en dat ze de dieren zo uit elkaar kunnen houden en identificeren. Op die manier is geteld dat er 240 orka's permanent in dit gebied leven.
We zien moeders met kalfjes en grote mannetjes. Aan de rugvinnen zie je duidelijk het verschil.
In de verte zien we ook bultrugwalvissen. Het mooiste moment is als zo'n kolos helemaal uit het water springt en met een enorme splash op het water landt. Jammer genoeg te ver weg voor een mooie foto.
Door al dat moois zijn we de kou helemaal vergeten. Als we terugvaren zien we nog meer bultruggen en deze keer van veel dichterbij.
Als kers op de taart zien we enorme zeeeleuwen, zeehonden en de bekende amerikaanse adelaars.
We zijn er helemaal vol van als we weer naar de camper teruglopen. Echt te gek. Gelukkig gaan we in Tofino nog een keer walvissen kijken.
Doordat we er zo vol van zijn, hebben we het in eerste instantie niet eens door dat we op de boardwalk zo langs een zwarte beer lopen. Ineens zien we hem wel en dat voelt toch een beetje spannend, een beer zo dichtbij. Op zich is het verder niet gevaarlijk, want de beer is banger van mensen dan wij van hem en door het geluid wat onze stemmen maken loopt hij rustig de andere kant op.

Omdat het inmiddels 21:00 is, leggen we Joa gelijk op bed en het duurt niet lang voordat we zelf ook gaan. De meeste avonden kijken we nog even een serie of film. Vaak niet lang, want de ogen vallen vanzelf dicht.