Van vliegtuig naar klotok

Om 05:00 gaat de wekker. OK, we zijn gisteren echt te laat gaan slapen......Zo voelt het ieder geval wel.
Om 05:30 nemen we het shuttlebusje van het hotel naar het vliegveld en we nemen daar wat ontbijt. Het is even zoeken naar iets wat onze maag kan verdragen op de vroege ochtend. Dit is de 'domestic terminal' en de meeste tentjes verkopen nasi en andere warme gerechten, die ik verder heerlijk zou vinden als avondeten.
Maar gelukkig vinden we ook een zaak met sapjes, thee en croissants.

Voor we het weten gaan we om 07:00 alweer de lucht in en binnen een uur landen we in Pangkalan Bun. Een piepklein vliegveld, waar misschien 4 vluchten per dag aankomen en vertrekken.
Op het vliegveld worden opgehaald door onze gids, die de komende 4 dagen met ons meegaat naar Tanjung Puting National Park. Het is 20 minuten rijden van Pangkalan Bun naar Kumai, waar onze boot ligt. Op de boot hebben verder nog een kapitein en zijn scheepsmaatje.

In het begin in onze gids niet zo spraakzaam, maar gelukkig spreekt hij goed Engels. Kumai is voor mij onherkenbaar veranderd. In 2005 was ik ook in dit dorpje en ben ik 3 dagen in Tanjung Puting geweest, maar de tijd heeft hier niet stilgestaan.
Wat wel opvalt is dat we overal vogeltjes horen. Dat kan ik me ook niet herinneren van de vorige keer. We vragen aan de gids waarom we overal vogels horen in een dorpje en dat het geluid niet harder of zachter wordt als we verder rijden. Hij vertelt dat het geluid niet van echte vogels komt, maar uit speakers. Een paar jaar geleden heeft een Chinees ontdekt, dat dezelfde zwaluwen, die in grotten met hun spuug vogelnestjes bouwen, ook hier in Borneo voorkomen. De Chinezen zijn gek op die vogelnestjes, en trekken er soep van. Per kilo wordt er een kapitaal betaald voor deze nestjes en in o.a. Thailand en Vietnam wagen mensen op gammele bamboeladders van soms wel 20 meter hoog hun leven om de nestjes te oogsten.
In Kumai en in dit deel van Borneo zijn geen grotten, maar hebben ze de 'legbatterij-variant' bedacht. Elk huis hoger dan 2 verdiepingen is speciaal gebouwd voor deze nestjes. Uit duizenden speakers komt het geluid van de zwaluwen en iedere avond komen ze terug naar hun kunstmatige grotten. De meesten zijn een verdieping of 5 hoog en aan de binnenkant besmeerd met zwaluwpoep om een zo natuurlijk mogelijk omgeving te maken. En hier bouwen de zwaluwen dan trouw hun nestjes, die vervolgens heel Makkelijk geoogst worden voor de export naar China. Bizar....

Voordat wij onze boot op gaan, kopen we nog wat sapjes, frisdrank en snacks. Naast de normale maaltijden hebben we dan ook nog wat lekkers.
De boot, die de komende 3 nachten ons drijvende hotel gaat zijn, is een simpele houten boot, van een meter of 12 lang en 2.5 meter breed. Bovenop het dek zitten we als we varen, eten we en zullen we slapen. Het is totaal niet luxe, maar het gaat straks wel heel luxe voelen als we door de jungle glijden. Het is een soort van openlucht woonboot. Hier wordt het 'klotok' genoemd. Dit is de enige manier om hier in het binnenland te komen. De rivier als weg.

Snel wordt er nog een coolbox met extra ijs geregeld voor onze aankopen. Zo, onze minibar is klaar! En we zijn klaar om te vertrekken.
We volgen een half uur de grote rivier, waaraan Kumai ligt en gaan dan een kleinere rivier op, de Sekonyer. Dit is de ingang van het nationale park.
Langzaam zien we het landschap aan ons voorbij komen. Links en rechts een lange haag van grote palmbladeren die uit het water groeien.
We voelen ons super relaxed als het groene landschap aan ons voorbij komt. We hoeven niets anders te doen dan een beetje luieren aan dek, om ons heen kijken of een boekje lezen.
Rond lunchtijd wordt het eten klaargezet. Wow, hebben ze dit kunnen klaarmaken op deze eenvoudige boot? De lekkerste gerechten komen op tafel. Dit is dus de luxe waar ik het over had. A table with a view zullen we maar zeggen. We hebben weer een geluksmomentje. Kijk ons hier nu zitten. Heerlijk eten en dan varen door de jungle, met nog een heel mooi programma voor ons!

In Tanjung Puting zijn 3 orang utan rehabilitatie centra. Kleine kampjes, waar de orang utans worden geholpen om zelfstandig te kunnen leven in het bos. De meesten zijn uit gevangenschap bevrijd en moeten leren hoe ze aan eten kunnen komen en hoe ze zich gedragen in hun eigen natuurlijke habitat. Als ze vervolgens worden uitgezet trekken sommigen diep de jungle in, ver weg van de centra. Sommigen blijven rond de kampjes en de voederplatformen omdat ze weten dat ze daar elke dag bananen en suikerriet kunnen vinden.

Wij gaan langs alle drie de rehabilitatiecentra. De eerste is Harapan en daar komen we na de lunch aan. Ieder dag om 15:00 krijgen de orang utans hier te eten, dus wij relaxen nog even op de boot, voordat we de jungle in lopen.
Inmiddels zijn we, jammer genoeg, niet meer de enige klotok bij de aanlegstijger en we zullen de ervaring moeten delen met wat andere toeristen. Er liggen een stuk of 7 boten. Zeven jaar geleden zat ik op de enige klotok op de rivier en voelde het allemaal heel erg exclusief. Het is dus iets toeristischer geworden in de tussentijd.

Het heeft net heel even geregend, maar als we de boot af gaan is het gelukkig weer droog. Al na tien minuten zien we de eerste orang utan in de bomen hangen. Cool!
Bij het voederplatform hangt ook al een groot alfa-mannetje rond. Hij weet wat er komen gaat...... Als de bananen en het suikerriet worden neergelegd komen er nog 2 harige rode vrienden aan. Je hoort ze al van ver aankomen, want heel subtiel slingeren ze niet door de bomen.
We staan op een meter of 10 afstand te kijken naar het snackuurtje van de orang utans. Net of er harige mensen zitten. Zeker als je in hun ogen kijkt, dan zie je dat we heel dichte familie zijn.
We staan zeker een uur ademloos te kijken, want al staan we bij een voederplatform, dit zijn gewoon wilde dieren in hun eigen natuurlijke omgeving en ze zijn zo dichtbij dat we alle details kunnen zien.

Steekt dat grote mannetje nou zijn middelvinger op? Ja! Dat is grappig. Dit zijn natuurlijk geen getrainde dieren. Het lijkt wel een geregisseerd momentje, maar dat kan helemaal niet. Alsof hij naar ons kijkt en wil zeggen 'fuck you'. Snel maak ik een foto.

Als we terug zijn bij de de klotok varen we nog anderhalf uur stroomopwaarts en daar leggen we de boot aan voor de nacht. Niet op zomaar op een toevallige plaats, maar precies naast een boom met een familie proboscis apen. Die zoeken tegen de schemering een hoge boom op aan de waterkant en slapen daar. Zo hoog mogelijk, voor de veiligheid.
De proboscis aap komt alleen in Borneo voor en valt op door zijn aparte neus. Vooral het mannetje heeft een neus die meer weg heeft van het mannelijk geslachtsdeel dan van een reukorgaan. Vandaar mijn vrije vertaling van proboscis uit het Latijn: de piemelneusaap.
We hebben ongeveer 25 apen tegenover ons in de boom en als het donker wordt zie je ze een voor een in slaap vallen.

Wij krijgen weer een fantastische maaltijd geserveerd. Tien punten voor de kok op onze boot!

Vanmorgen zijn we natuurlijk erg vroeg opgestaan en daardoor duurt het niet lang voordat we na het eten echt de vermoeidheid voelen. Ook hier is het rond 18:00 - 18:15 pikdonker en daardoor voelt het na het eten alsof het heel erg laat is.

Na het eten wordt ons bed klaargemaakt op het dek. Twee matrassen die netjes opgemaakt worden en een grote klamboe. Het is dat ik met mijn beste amigo op reis ben, maar net al een diner bij kaarslicht en nu een gezellig bed onder de klamboe......heel romantisch.

Op bed proberen we nog even film te kijken, maar we houden dat allebei niet vol. Eerst zit ik te knikkebollen en daarna valt Gerben in slaap. Morgen weer een dag.....