Hoezo vrijdag de 13e?

Het is heel verleidelijk om weer heel de dag bij het zwembad of op het strand te gaan liggen. Maar het stadje lonkt ook wel. Het oude centrum staat in zijn geheel op de werelderfgoedlijst en er is genoeg te zien. Gisteren zijn we er in het donker aangekomen om wat te eten. Dat zag er al mooi uit. Maar misschien toch goed, om ook even bij daglicht wat cultuur op te snuiven.

We beginnen weer relaxed. Geen wekker. Heerlijk ontbijt. En dan op naar het zwembad. Als een goed toerist betaamt heb ik nu ook maar vast vroeg wat bedden 'gereserveerd'. If you can't beat them, join them.
Het is weer heerlijk om helemaal niets te doen. Alhoewel....niets doen? Joa vindt gewoon weer ergens een energievoorraad om los te gaan in het zwembad.

Ik heb Joa ook een belofte gemaakt. Dat was al in januari. Kim en ik kwamen net terug uit de VS/Bahamas en we hadden Joa verteld dat we daar op jetski's gescheurd hadden. Dat leek hem ook wel cool. Dus ik heb beloofd dat ik hem ook een keer op een jetski zou meenemen. En laten ze hier nu jetski's hebben.....
Dus we gaan ook een half uur het water op om lekker even te varen. In het begin vindt hij het allemaal maar hard gaan, maar langzaam maar zeker wil hij zelf steeds harder. Het is echt onwijs leuk om dat samen met hem te doen. Ik laat hem ook nog even voorop zitten en sturen/gasgeven. Dat vindt hij natuurlijk het mooiste.

Om een uur of half drie besluiten we naar Hoi An te gaan. Eerst even de was wegbrengen.
Aan de overkant van de straat bij het hotel staan wat winkeltjes en daar kan je je was laten doen. Dat is beter dan in het hotel. Ik bedoel eigenlijk, dat is goedkoper dan bij het hotel. Daar kost een onderbroek wassen al 2 Euro.... Hier rekenen ze 1,50 per kilo. Klinkt een stuk beter. We nemen altijd voor een week kleding mee en wassen dan een paar keer onderweg. Gaat prima. Reist lekker licht en je hebt je kleding altijd binnen 24 uur terug.

We regelen hier ook gelijk een scooter, want we willen morgen wat van het achterland gaan verkennen. Land van rijstvelden en kleine slaperige dorpjes. Door de scooter nu alvast te regelen hebben we er ook vandaag nog wat aan. Hoeven we niet steeds de taxi te pakken naar het stadje.
Voor een helm voor Joa wordt natuurlijk ook gezorgd en als een echt Vietnamees gezin gaan we op pad. Met z'n drieen op de buddy seat. Joa voorop, ik in het midden en aan het stuur, Kim achterop.
Alles wijst zich natuurlijk vanzelf op een scooter, zeker als je motor rijdt of vroeger een brommer hebt gehad. Maar we krijgen toch nog 1 tip: hier zit de toeter. Hahaha. Tja, die is hier natuurlijk het belangrijkst. Even testen.....ja, hij doet het!
En binnen een paar minuten zitten we toeterend in het verkeer.

Eigenlijk gaat het verrassend makkelijk. We rijden gewoon zachtjes, niet harder dan 35 km/h. Maar het moet gezegd worden, de Vietnamezen rijden ook niet hard. Met deze snelheid rijden we prima met het verkeer mee. Zelfs op grote doorgaande wegen rijden auto's hier niet harder dan 60 km/h. Dus snelheid is geen gevaar of probleem. Het is meer dat het druk is op de weg en door al het getoeter lijkt het heel hectisch. Maar als je er tussen rijdt is het gewoon overzichtelijk. En het is bij lange na niet zoals in HCMC. Daar zou ik zelfs niet voor mijn lol op een scooter gaan zitten.

In 10 minuten zijn we in het stadje. Een parkeerplek vinden voor de de scooter is ook niet lastig, want overal zie je groepjes scooters staan.
Hoi An is inderdaad een leuk stadje. Niet spectaculair of zo, maar wel mooi, met allemaal oude Japanse handelshuisjes en Chinese tempels. Een sfeervol plaatje. Maar ook erg toeristisch. Sinds we in Vietnam zijn hebben we nog niet zoveel toeristen gezien. De cylco, die in HCMC bijna uit het straatbeeld is verdwenen rijdt hier bij bosjes. Blij dat we die ervaring dus in HCMC hebben gehad.

Na een uurtje rondlopen schiet me ineens iets te binnen. Kim was na het wegbrengen van de was nog even snel naar de hotelkamer terug gegaan, terwijl ik de scooter regelde. Maar ik heb de sleutel niet van haar teruggekregen en ze heeft zelf iets aan zonder zakken..... Hmmm.....waar is de sleutel? Het is vandaag vrijdag de 13e toch?
Dus we gaan snel op de scooter terug naar het hotel. Kim met visioenen van een compleet leeggehaalde hotelkamer.
De eerste plek waar we kijken is waar we op de scooter zijn gestapt. En ja hoor, daar ligt het kaartje (de sleutel) gewoon in het gras. Gelukkig ligt er hier in Vietnam genoeg rommel naast de weg. Dus dat was niemand opgevallen. Voor het goede gevoel gaat Kim toch snel nog even kijken of alles nog in de hotelkamer ligt. En ook dat is het geval. Dus met een juiste dosis gemoedsrust rijden we weer terug naar het oude centrum van Hoi An.

We hebben gehoord dat vandaag om 17:00 kinderen kung fu les krijgen, net buiten het stadje. Dat is wel een leuke stop, vooral voor Joa. Hij ziet in Vietnam overal 'Kung Fu Panda' huisjes. Voor de mensen zonder kids, dat is een tekenfilm van Disney, met volop tempels etc. En overal waar wij tempels en pagodes zien, roep Joa hard 'Kung Fu Panda'. Hier in Hoi An heeft hij bij een toeristenzaakje ook een soort van kung fu pak zien hangen en hij is er op gebrand dat vandaag nog te scoren van zijn vakantiegeld, maar op de meeste plekken hebben ze het niet in zijn maat. Maar als Kim en ik eerder op de dag naar onze hotelsleutel staan te zoeken is Joa een zaakje ingestapt en heeft vakkundig alles gescand. En.....ja hoor, hier hebben ze zijn pak. Dus terwijl wij ons nog druk maken over de sleutel is voor hem de deal al beklonken.
Maar om vervolgens ook echt kung fu les te zien is natuurlijk helemaal de slagroom op de taart voor hem. Voor ons is het vooral erg grappig en aandoenlijk om zo'n 100 kleine kinderen les te zien krijgen op een pleintje naast de rivier.

We kiezen vanavond een restaurantje uit wat een topreview krijgt in de Planet. En daar is geen woord van gelogen. Ik parkeer de scooter lekker makkelijk voor de deur.
Maar als we met volle maag terug naar de scooter lopen....shit...hij staat er niet meer. Dus het eerste wat er door je gedachten schiet is dat de scooter is gestolen. En hoe ga je dat dan regelen hier? Prima recept voor problemen vermoed ik.
We schieten de restauranteigenaar aan om het probleem te melden en die zegt niets en wenkt ons alleen om mee te komen. Na een minuut of 5 lopen komen we bij een of andere vage schuur aan en daar staan ongeveer 10 scooters binnen. Kennelijk is dit een soort depot en onze scooter is weggehaald omdat we geparkeerd hadden op een plek waar dat niet de bedoeling was. Gelukkig, wat een opluchting! En door de hulp van de restauranteigenaar krijgen we hem ook gewoon grastis mee. Hoezo vrijdag de 13e? Tot nu toe al twee keer heel erg veel geluk gehad.

Blij rijden we terug naar het hotel. Ons favoriete liedje op de scooter is ondertussen 'ik heb een toe toe toeter op mijn Vietnam scooter'. We zingen het hard mee en toeteren op de maat door het verkeer heen.
Als we bij het hotel aankomen zie ik dat ik een gemiste oproep heb op mijn telefoon. Ik herken het nummer.....dat is de HR dame van het bedrijf waar ik de baan hoop te krijgen. Kriebels in mijn buik, want vandaag zou ik ook wat horen.
Dus als Kim Joa onder de douche zet, zoek ik even een stil plekje op om te bellen.
Om een lang verhaal kort te maken..... IK HEB DE BAAN!!!!!!!!!!
Ik geloof niet dat er veel dingen in mijn leven zijn geweest waar ik zo blij om ben. En wat een bijzondere plek om het te horen. Dat vergeet ik niet snel meer.
En....ik geloof nooit meer in vrijdag de 13e. Ha. Drie keer geluk vandaag. En het slot is knallend zullen we maar zeggen.
Als ik op de kamer terug kom probeer ik Kim te laten geloven dat ik slecht nieuws heb gekregen. Maar ik heb absoluut geen poker face, dus ze heeft het gelijk door. Met z'n drieen springen we door de kamer van blijdschap. Ik word gewoon algemeen directeur van een heel mooi bedrijf. Dit is mijn ambitie en dit is helemaal de baan die ik zocht. Ze zouden me eens moeten zien springen. Hahaha, meneer de directeur.
Werk en prive gescheiden houden heet dat toch?

Gelukkig doet de wifi het vanavond goed en we sturen appjes naar iedereen die zo met mij heeft meegeleefd in de afgelopen maanden. Even het goede nieuws over de baan delen.