Een bijzondere avond

De ene kant van de Zambezi is Zambia, de andere kant Zimbabwe. De rivier is de grens. We kijken dus iedere dag op het land waar we twee weken in hebben rondgereisd en we zien er elke dag de zon ondergaan.
Ook bij het ontbijt is dat ons uitzicht.
We hebben net een ochtend game drive gedaan en zitten op ons gemakje te eten.
Het was geen spectaculaire safari, maar het gebied is ongelofelijk mooi. In South Luangwa hebben we gewoon heel erg veel geluk gehad met de leeuwen en luipaarden.
Die zitten hier ook, maar laten zich nog niet zo vaak zien.
Mana Pools is een park wat meer dan 60 kilometer langs de oever van de Zambezi ligt. Direct langs de rivier heb je de flood plane (het gebied wat 2x per jaar overstroomt bij hoge waterstand tijdens het regenseizoen), daar achter ligt het Mopane bos. We zitten nu nog niet op de helft van het droge seizoen. Er is landinwaarts nog wel een beetje water te vinden voor de dieren. Richting het einde van het droge seizoen, in oktober en november, wanneer het ook gruwelijk warm is, komen bijna alle dieren naar de flood plane omdat de rivier dan de enige plek is waar nog water te vinden is. Dan hoef je niet eens rond te rijden, maar zit alles gewoon voor je neus.

En als ik zeg niet spectaculair, dan gaat het alleen om de bijzondere ‘National Geographic momenten’. Het zit echt bomvol met dieren en vooral de olifanten zijn natuurlijk erg leuk om te zien.

Straks gaan we weer vissen. Ja ja, we hebben een nieuwe hobby. Hahaha.
We willen onze laatste kans pakken om tijgervis aan de haak te slaan.
Tijdens het ontbijt zitten we lekker te kletsen over alle leuke reacties op onze verhalen. Op de een of andere manier is het fijn om wat van thuis te horen als je in zo’n andere wereld zit.
We krijgen ook reacties van mensen die zich afvragen of Kim het wel net zo leuk heeft als Joa en ik. Daar moeten we een beetje om gniffelen. Het is gewoon een bijzondere reis en we maken ongelofelijk veel mee iedere dag. Zelfs van A naar B rijden is een avontuur. Laten we het er op houden dat alle zintuigen hier geprikkeld worden. Soms is het ronduit spannend en zijn er misschien iets te veel prikkels tegelijk. Misschien is dat wel wat mij zo aantrekt aan Afrika. Maar ik vind Kim al super stoer, dat ze hier met mij en Joa naartoe wil gaan. Het lijkt tot nu toe in niets op een relaxvakantie ergens aan een strand. Het is meer een enorme levenservaring. En wie door de momenten met wilde dieren en straatarme bevolking heen kan kijken, wordt beloond met mooie dingen. Verwondering en avontuur. Dingen die je nooit meer vergeet. Ook dat is natuurlijk vakantie.
En ik heb Kim vanaf haar eerste cultuurshock in Malawi steeds meer zien wennen aan hoe anders Afrika is en ook steeds meer zien genieten van alle mooie dingen.
Ik was helemaal trots toen ik haar op de laatste dag bij het weeshuis zag stralen en van iedere minuut zag genieten dat we die dag concreet iets deden voor de mensen in Chitumbo. Dat zijn pure momenten en reizen is ook dat meemaken.
En…..het relaxgedeelte moet nog komen. We gaan aan het einde van de rit nog 5 volle dagen naar Lake Malawi voor zon en strand. Ook om bij te komen van al die momenten met nijlpaarden tegen de tent, buffels in het pikdonker, armoede, het gebrek aan westers comfort en twijfelachtig eten. Ik beschrijf de dingen zoals we ze meemaken, de leuke, de spannende en ook de minder leuke dingen. En ondanks alle plezier en mooie dingen had Kim ook best een paar dingen willen skippen.
Maar voor iedereen die zich er zorgen over maakt, ook Kim vindt het hier super.

Vandaag hebben we geluk met vissen. We vangen weer een hoop tillapia en chessa. Dus we hebben ook genoeg aas voor de tijgervis.
En ja hoor, als we langzaam de Zambezi stroomafwaarts drijven, langs de crocs en de hippo’s hebben we beet. De boat driver vangt een heel klein tijgervisje en Joa mag hem binnenhalen. Trots staat hij met de hengel in zijn handen. Niet lang daarna heeft Kim ook beet. Zij vangt een serieuze formaat. Hij weegt tweeënhalve kilo en heeft tanden waar je je vinger niet tussen wil stoppen.
Kim laat het dan ook heel slim aan Clint over om de vis van de haak te halen. Maar ze wil hem best even showen voor de camera.
Het is gelukt. Dit kunnen we ook weer van het lijstje afvinken. Tijgervis gevangen op de Zambezi. Check.

’s Middags gaan we nog een keer op game drive. Deze keer wat eerder dan gisteren. Het uur voor zonsondergang is hier het allermooiste en om dan de flood plane vol te zien staan met dat gouden licht is heel erg mooi.
We zien zo’n honderd meter van het pad een olifantenschedel liggen en die wil Joa graag van dichtbij zien. Caz, onze ranger, stopt de auto en vraagt of we er naartoe willen lopen. Hij pakt zijn geweer erbij en zo hebben ook Kim en Joa hun game walk gedaan. Een korte weliswaar, maar toch.
Vlak voor zonsondergang stoppen we om even wat te drinken en snacken. Dat is een moment waarop je je weer prima realiseert waar je bent. Een onvoorstelbare plek om naast de auto te staan, colaatje in de hand, met olifanten op de achtergrond. De flood plane vol met impala’s, bavianen, bush buck, water buck, eland. Een luid orkest van nijlpaarden maakt het plaatje compleet.

Als de zon onder is gaan we nog een uurtje door het donker. Maar helaas voor Kim staan we na een half uur ineens weer oog in oog met de kudde buffels. Daardoor vindt Kim het wel genoeg voor vandaag.

Omdat we vandaag vroeg begonnen zijn, eten we na de game drive. We zijn nu de enige gasten in Chikwenya en ze willen er iets bijzonders van maken voor ons.
Door de buffalo encounter zijn we iets vroeger terug dan gepland en dat levert een klein probleempje op want ze zijn nog niet klaar met de verrassing. Mensen rennen heen en weer van en naar ons huisje. We worden gevraagd om nog 5 minuten in de zithoek te wachten voordat we naar ons huisje gaan. De staff doet zo geheimzinnig dat Kim vermoed dat er iets ergs aan de hand is. Ze weet niet precies wat, maar denkt dat het iets met een eng beest en ons huisje te maken heeft en dat de mensen het niet durven vertellen om haar niet bang te maken.
Maar niets is minder waar. Als we naar ons huisje lopen hebben ze op de veranda voor ons huisje de tafel gedekt. Er branden kaarsjes en we krijgen een flesje rose van het huis.
Dit moet een van de meest romantische settings zijn die ik ooit heb gezien. Voor ons eigen huisje, aan de flood plane met de geluiden van de nacht onder en naast ons. De grazende olifanten en nijlpaarden. En dan een diner bij kaarslicht.
Ze weten hier wel hoe ze gasten in de watten moeten leggen! Het maakt de Chikwenya ervaring voor ons helemaal af.