Another day in paradise

Het is gisteren onbedoeld toch weer wat later geworden voor Joa. We besluiten dan ook om vandaag niet gelijk met game drives te beginnen. Kim en Joa slapen lekker uit.
Ik sta wel al om 6:45 paraat voor een game walk. Onze min of meer privé guide is Caz. Er is op dit moment maar een ander gezin in Chikwenya en die doen hun activiteiten op andere momenten. Het is een gezin uit Zimbabwe met 3 kinderen. Als ik het goed begrepen heb dan is het een Zimbabwaanse minister en ze zitten in de presidential suite. Onze cabin is al super mooi, dus ik vraag me af hoe mooi dat er dan niet uit moet zien….

Er werkt in Chikwenya ook een 27 jarige Engelse jongen, Clint, die in Zimbabwe is opgegroeid. Zeven jaar geleden is hij met zijn ouders uit Zimbabwe gevlucht vanwege het geweld tegen blanken. Daarbij zijn zijn ouders alles kwijt geraakt. Ze hadden zo’n 500 hectare land en dat is afgepakt.
Clint is net terug in Zimbabwe omdat hij in Engeland niet kon aarden en hij heeft sinds 3 weken een baan bij Chikwenya. Hij gaat ook leren voor ranger en daarom loopt hij deze ochtend met ons mee. Wij kunnen het prima vinden met Clint, dus het is gezellig dat hij mee gaat.

Mana Pools zit vol met ‘big game’ zoals dat zo mooi heet. Groot wild. Het is ook een Unesco World Heritage Site. Uitverkoren als een van de vijf mooiste natuurparken ter wereld en het schijnt het wildpark te zijn met de hoogste dierdichtheid. Dat beloofd in ieder geval een hoop goeds voor onze drives en walks.

We gaan 3 uur lopen vandaag en het is inderdaad overweldigend wat we tegenkomen. Je struikelt bijna over de dieren.
In dit gebied zitten naast krokodillen en nijlpaarden vooral ook veel olifanten. En dat maakt de walk erg spannend. De crocs en hippo’s glijden en plonsen (in die volgorde) het water in als je ook maar enigszins in de buurt komt. En dan bedoel ik al op honderden meters afstand. De olifanten zie je ook al van verre, maar de truc is om niet te dichtbij te komen en niet in de wind. Olifanten hebben een slecht zicht en vertrouwen niet alleen op hun ogen. Ze hebben wel door dat je er bent, vooral ook door andere dieren die weglopen of alert reageren. Maar pas als de wind de lucht van mensen hun kant opblaast, dan hebben ze de bevestiging die ze zoeken. Er kunnen dan een paar dingen gebeuren. Of ze lopen weg. Of ze laten weten dat jij beter de benen kunt nemen. Olifanten hebben het niet zo op mensen. Dus de kans is groot dat ze duidelijk laten weten dat jij hier teveel bent.
Een boze olifant haalt de 60 km/h dus wegrennen heeft weinig zin. Een goede ranger zorgt dus dat je uit de wind blijft en loopt voorzichtig om de olifanten heen.
De wetenschap hoe olifanten over mensen denken en de aanwezigheid van leeuwen, jachtluipaarden en cheeta’s maakt zo’n loopsafari dus gewoon spannend.
Toch voel ik me prima op mijn gemak. Leuk spannend zullen we maar zeggen. Ik heb geen moment het gevoel dat ik hier als een soort lokaas rondloop.
Wilde dieren zijn in principe allemaal bang voor mensen. Dus als je geen bedreiging voor ze bent, dan zal je ook niets gebeuren. En een ranger gaat ook niet vrolijk iedere dag lopen als het levensgevaarlijk zou zijn.
Toch gaan er af en toe verhalen rond van momenten dat het mis gaat. Een man opgegeten door een leeuw of een ranger gedood door een olifant, terwijl de klant rennend heeft kunnen ontkomen. Maar goed, dat is hetzelfde als auto rijden. Als je dat niet doet, dan zal je ook nooit een auto ongeluk krijgen. En dat gebeurd nou eenmaal ook weleens.

Kim heeft in South Luangwa al afgezien van de game walk en wil het in Mana Pools ook niet doen. Ze voelt zich niet genoeg op haar gemak om daar de lol van in te kunnen zien. Dan moet je het inderdaad niet doen. Spannend is leuk, maar niet als je er ongemakkelijk bij bent of er echt angst voor hebt dat er wat kan gebeuren. Dan kan je beter iets anders doen.

Tijdens mijn game walk kom ik een stuk of 20 olifanten tegen. Dat is echt het hoogtepunt van de ochtend. Als je op zo’n 50 meter staat te kijken naar een olifant en hij krijgt jou ook in de gaten, dan gaat toch je hartslag even omhoog.
Dus met de nodige adrenaline kom ik weer terug bij de lodge.

Na het ontbijt gaan we weer vissen. Dit keer wat langer dan gisteren, want dan hebben we wat meer tijd om tijgervis aan de haak te slaan. We vonden het gisteren echt heel erg leuk. Joa voorop.
Het waait redelijk hard vandaag en dat is op zich niet gunstig om te vissen. Maar de boat driver zoekt een mooi rustig plekje op. Als we voorbij komen varen staat een hippo jong van nog geen paar weken oud als genageld aan de grond. Zijn moeder is nergens te bekennen en het dier heeft nog geen idee wat het moet doen.
Voor het goede visplekje gaan we vandaag niet vanaf de boot vissen, maar we klimmen aan land en lopen een klein stukje over een eilandje in de Zambezi. Uiteraard kijken we eerst goed om ons heen om te kijken of er geen krokodillen liggen. Waar we gaan vissen is een hoge oever en daar hoeven we niet bang te zijn voor crocs, want die klimmen niet zomaar omhoog.
Het blijkt een topplek te zijn, want we hengelen de ene na de andere vis uit het water. Er is een half uur waar elke worp beet lijkt te zijn. Binnen een uur hebben we ruim 30 grote vissen gevangen. Vooral tillapia.
Joa is totaal niet bang voor de vissen. Hij houdt ze vast als een volleerde visser en helpt mee om ze van de haakjes af te krijgen. Hij hengelt zijn eigen vissen binnen, maar mag ook die van de boat driver binnen halen. En hij legt alle vissen bij elkaar op een grote hoop.

Als iedereen tevreden is met zijn vangst gaan we weer richting de boot. Nu is het tijd voor het grote werk. De tijgervis.
We leggen de boot in de stroming. Snijden een tillapia aan reepjes en gooien de lijnen uit. Voor de tijgervis gebruiken we grotere werphengels en zwaardere molens. Deze vissen kunnen wel meer dan 10 kg wegen.
We hebben tijdens het vissen op de tillapia al een paar keer een kleine tijgervis aan de haak gehad, maar die ontsnappen steeds omdat de lijn dan breekt. Hun scherpe tanden gaan dwars door de vislijn. En dat zijn nog maar kleintjes.
De lijnen die we nu gebruiken hebben ijzerdraad aan de onderkant en een hele grote haak.

Om een lang verhaal kort te maken….we hebben een paar keer bijna beet. Maar dat telt natuurlijk niet. Dan zien we grote tijgervissen uit het water springen, maar weten ze zichzelf van de haak te bevrijden door de springen en te draaien.

Mensen uit de hele wereld komen speciaal naar de Zambezi om op tijger te vissen. Dus ik had ook niet verwacht dat wij als amateurs zomaar even een joekel aan de haak zouden slaan. Maar goed, geluk kan je altijd hebben natuurlijk.

Uiteindelijk zijn we toch heel tevreden met de vangst van vandaag en trots varen we terug. En wat is er dan mooier om je eigen gevangen vis op te kunnen eten. Het is hier all-inclusive, dus de kok draait er zijn hand niet voor om, om binnen no time een grote schaal met gefrituurde tillapia snacks voor ons neer te zetten. Dat smaakt prima!

Als we terug lopen naar ons huisje zien we dat we bezoek hebben. Eerst loopt er een baby olifantje bij ons huisje. Maar als er een kleintje is, dan kan de moeder niet ver weg zijn.
En nog geen minuut later komt er ook een groot vrouwtje de bush uitgelopen, vlak langs onze voordeur. De olifanten zijn heel erg nieuwsgierig en blijven dicht bij ons huisje scharrelen. De olifanten zijn zo dichtbij, dat Kim en Joa vanuit binnen voorzichtig door de luxaflex naar buiten gluren. Ik probeer heel voorzichtig vanaf het terras wat foto’s te maken.
Eigenlijk moeten we nu eten om op tijd klaar te zijn voor de game drive, maar door de olifanten voor de deur kunnen we niet naar buiten en moeten wachten tot ze een veilig stuk zijn opgeschoven.
Wachten voor een olifant, het komt ons bekend voor.

We doen vandaag dus een avond drive. Om Joa niet al te laat naar bed te laten gaan eten we van tevoren. Om 19:00 gaan we weg. Het is dan al donker, dus we gaan gelijk met de grote schijnwerper op pad. Ook ’s avonds wemelt het van de dieren.
We zien weer hele groepen olifanten. ’s Avonds heeft dat ook wel wat spannends, want olifanten zijn extra geïrriteerd door het felle licht van de schijnwerper. Je kan dus niet rechtstreeks met de lamp op de olifanten schijnen, maar je moet wel goed in de gaten houden wat de dieren doen.
Wat wel scheelt is dat olifanten (een ook de andere dieren) mensen in een auto niet als mensen zien. Ze zien de auto en alles wat er in zit als een geheel. Maar goed, het geluid van de motor en de lamp irriteert ze normaal gezien wel. Dat is ook de reden dat de ranger de motor uitzet als we naar olifanten kijken. Alleen als je verder wilt rijden is het tricky omdat je er voorzichtig langs moet.

Ieder mens heeft een fobie of een echte angst en Kim komt er vandaag achter wat de hare is. Buffels. En dan niet een buffel, maar een grote groep.
Als we door het donker verder rijden staan we ineens oog in oog met een groep van zo’n 50 buffels, die allemaal richting de auto kijken. Kim verstijfd helemaal, zoals iemand met hoogtevrees. Ze wil maar een ding, wegwezen van deze plek.
Buffels zijn ook gevaarlijke dieren. Als ze zich bedreigt voelen en aanvallen, dan komen ze aangestormd en trekken nooit terug. Het idee dat er dus zo’n vijftig van die dieren klaar voor de start kunnen staan is Kim een beetje te veel. Caz legt nog wel uit dat buffels nooit een auto zullen aanvallen. Maar dat stelt Kim niet gerust. Dat is hetzelfde als iemand met hoogtevrees vertellen dat hij niet bang hoeft te zijn voor hoogte en niets moet voelen. Dus er zit maar een ding op….we rijden verder.
Om 20:30 zijn we terug bij ons huisje en Kim is nog helemaal onder de indruk van de groep buffels.