Malawi, de eerste indruk

Onze vlucht uit Addis Abeba komt om 13:30 aan. Twee uur later, door de opgelopen vertraging. En de vertraging wordt nog groter doordat het heel lang duurt voordat de koffers en tassen op band liggen. Ongelofelijk, want het vliegtuig uit Addis Abeba is het enige vliegtuig van een beetje omvang wat nu op het vliegveld staat. Veel kan er dus niet te doen zijn. Maar het lijkt wel of de lading koffer voor koffer uit het vliegtuig wordt gehaald en naar de band wordt gebracht. Het kost ruim een uur voordat we alles hebben.

We hebben in Lilongwe de 4x4 geregeld, waarmee we gaan rondreizen. We huren de auto van een organisatie die Wheels of Champions heet. Het is een initiatief van Pastor Samuel Kayuni. Hij runt een weeshuis voor 27 kinderen en heeft verschillende bedrijfjes opgezet om geld te genereren en voor de kinderen te kunnen zorgen. Ook een autoverhuurbedrijf. Als je dus toch de keuze hebt waar je huurt, waarom dan niet op deze manier een steentje bijdragen aan een goed doel en nog meer kinderen helpen?

In de voorbereiding heb ik ongelofelijk veel vragen op de pastoor afgevuurd. Alles om goed beslagen ten ijs te komen, maar ook om Kim gerust te kunnen stellen dat het echt geen probleem is om zelf rond te rijden. Daardoor heb ik kennelijk de indruk gewekt ook heel hulpbehoevend te zijn en Pastor Samuel had al aangekondigd zelf voor ons op het vliegveld te staan. Iemand met zo veel vragen kon hij niet aan zijn lot overlaten door er een hulpje op af te sturen. Dit moest hij zelf doen. We houden het maar op de VIP behandeling….

De arme man moet al aardig lang op ons staan wachten, door alle vertraging.
Het was de bedoeling om met een bordje met mijn naam er op buiten te staan, maar hij was maar vast binnen komen kijken. Toen hij Kim mijn naam hoorde noemen was de link snel gelegd. Samuel is een ontzettend aardige man met een grote glimlach van oor tot oor. En we zijn in ieder geval erg welkom, want hij heeft wel 30x gezegd ‘welcome to Malawi, the warm heart of Africa’. Dat belooft een hoop.
Uiteindelijk staan we, met alle koffers en tassen, om 15:00 buiten bij de auto.

Instinctief trek in de linker portier open. Huh, waar is het stuur? Oh ja, dit is een voormalige Engelse kolonie. Links rijden en rechts sturen. Dat gaat leuk worden.

Onze huurbak is een Toyota Prado. Een overmaatse 4x4. Ruimte genoeg dus voor onze spullen en die voor het weeshuis. Met deze auto moeten we de slechtste wegen kunnen nemen en de grootste kuilen in de weg. Ook daar heb ik zo mijn verwachtingen over. Ik denk zomaar dat die 4x4 training, die ik in mei heb gevolgd, nog goed van pas gaat komen.

Na alle uitleg over de auto, Pastor Samuel neemt ruimschoots de tijd want we zijn tenslotte die hulpbehoevende Nederlanders, rijden we om 16:00 uur weg van het vliegveld. Eigenlijk balen we een beetje van de tijd. We hebben onszelf heel stellig voorgenomen om er alles aan te doen om niet in het donker te rijden. Daar hebben we geen goede verhalen over gehoord. En als het niet nodig is, waarom zou je het dan doen? Maar die belofte komt nu al in het geding, want we willen een dag relaxen aan Lake Malawi in Senga Bay en dat is 2 uur rijden vanaf Lilongwe.

De rit naar Senga Bay gaat dwars door het binnenland van Malawi. Is Lilongwe als Afrikaanse hoofdstad zelf al een cultuurshock, dan is het platteland dat helemaal. Kim is heel erg onder de indruk van de armoede die we zien. Stoffige hutjes langs de kant van de weg, niet meer dan wat lemen muurtjes en een rieten dak. Mensen die op het eerste oog doelloos voor hun huisje in de schaduw zitten. Eindeloze hoeveelheden mensen die langs de weg lopen of fietsen. Of op de weg. Heel weinig auto’s.
Malawi is een van de armste landen ter wereld en dat zie je in elk aspect. En hoe verder je van de hoofdstad komt, hoe meer basic het wordt.
Je moet ook niet proberen hier iets af te meten met je westerse blik. Natuurlijk is het dan straatarm vergeleken met Nederland. Als je niet eerder in een Afrikaans land als Malawi bent geweest, dan kan je je er niet zoveel bij voorstellen. Dat is ook een beetje wat Kim overvalt. Ze had zich dit er niet bij voor kunnen stellen. Dan is het na een lange reis en met vermoeidheid ook lastig om je voor te stellen wat hier überhaupt leuk aan is.
Maar ik ben vaker in oost en zuidelijk Afrika geweest en voor mij is het een feest van herkenning. Ik zie niet alleen de armoede, maar ook de vindingrijkheid van mensen. En overal waar je je hand opsteekt, krijg je een grote glimlach terug. Je kunt je hier verwonderen, om alles wat anders is. Want geloof me, in een hoop aspecten ga je hier 200 jaar terug in de tijd. Maar doordat alles wat anders is dan thuis, heb je hier ook weinig houvast. Dat is dan weer lastig als je juist probeert te wennen aan wat je allemaal ziet en voelt.

Joa vindt het allemaal maar bijzonder wat hij ziet. Hij kijkt met open mond naar buiten. Zo kun je heel goed het verschil tussen een volwassene en een kind zien. Een kind kijkt en verwondert zich alleen . Heeft nog geen context of gekleurde bril waarmee het kijkt en denkt niet zozeer is mooi of lelijk, arm of rijk, zielig of niet. Maar een kind ziet gewoon dat het anders is. Joa vind het allemaal cool. Vind de fietsen maar raar en de huisjes klein.

Hoe verder we van Lilongwe komen, hoe landelijker het wordt. De weg is redelijk en er zijn sowieso steeds minder auto’s, elke kilometer dat we verder van de stad gaan. Maar het aantal fietsen en voetgangers op de (snel)weg neemt toe. Het voelt raar om met 100 km/h langs mensen te rijden, met het stuur ‘aan de verkeerde kant’ in een nog onbekende auto. Het inschatten van de ruimte tussen de auto en voetgangers en fietsers is lastig.
Rond 18:00 is het compleet donker. Kennelijk is velrichting op je fiets hier geen vereiste en er komen steeds meer fietsers en voetgangers op de weg. De paar tegenliggers die we tegenkomen rijden met groot licht en verblinden je in het voorbij gaan. Er zit dus maar 1 ding op: snelheid minderen, zodat je nog op tijd kunt remmen voor de fietsers en voetgangers die ineens uit het donker opdoemen. Helemaal niet relaxed rijden.
De berichten over niet rijden in het donker kloppen dus helemaal. Maar goed, als je 20-30 km/h rijdt kan er weinig gebeuren. En zo leggen we de laatste 30 minuten in het donker af.

Om 18:30 komen we in Safari Beach Lodge aan. Volgens de website een mooi plekje aan Lake Malawi, maar doordat het pikdonker is krijgen we daar nu weinig van mee.
We worden na het inchecken naar ons hutje gebracht. Ziet er prima uit. En de mensen hier zijn ook al zo ongelofelijk aardig en relaxed. Het straalt er gewoon vanaf. Die eerste indruk is dus goed.
En na een snelle hap in het restaurant van de lodge gaan we lekker naar bed. Inmiddels zijn we ruim 28 uur onderweg geweest.