Een dag (bijna) helemaal niets

We hadden het al van de familie Carp gehoord, maar Gecko Lounge ligt niet op een rustige plek. Sterker nog, het ligt als een soort relaxte hippie enclave midden in een redelijk traditioneel vissersdorpje, aan een mooi stuk strand.
En de mensen in het dorpje staan met het krieken van de dag op. Dat betekent dus voor 6:00…..
Zucht. We waren er natuurlijk wel op voorbereid, maar uitslapen is er echt niet bij.
Toch vonden we het de moeite waard om hier naartoe te komen, want het is een mooie plek en er is hier ook nog het een en andere te doen, zoals duiken.

Eerst kraaien de hanen. Vervolgens rijdt het minibusje, wat mensen oppikt, luid toeterend door de straten en daarna hoor je links, rechts en achter je het dorp tot leven komen.
Ook hier is geen nachtleven, waardoor je midden in de nacht naar bed zou moeten gaan. En al was het er, als je met een kind op vakantie bent zit dat er toch niet in. Dus we liggen ook elke avond op brave tijden op bed. We kijken wel een hoop films op de laptop. En dat is wel erg relaxed. Lekker voor je huisje. Kaarsje aan. Drankje erbij.
En ook al word je om 6:00, hooguit 6:30 wakker, we halen onze uurtjes slaap ruimschoots. Wat ik al eerder zei, je leeft hier gewoon een ander ritme en volgt het daglicht, net als de mensen hier.

Als we ons huisje uitkomen is het een drukte van belang op het strand links van Gecko Lounge. Er staan zeker 200 mensen zich te wassen in het meer. Met grote ogen kijken we naar het schouwspel. Dit blijkt de wekelijkse grote wasbeurt van de mensen hier te zijn.
Alle volgende dagen zien we dat niet. Dus kennelijk is het echt iets van de zaterdag.

Ondanks dat we nog een paar belangrijke dingen moeten regelen, besluiten we om vandaag even helemaal niets te doen. Gisteren zijn we in het donker aangekomen en hebben we nog niet echt kunnen zien waar we zitten.
Nu, in het vroege ochtendlicht zien we overal relaxte hangmatten voor ons huisje. Een mooi strand, strandstoelen en alle eten en drinken binnen 10 stappen onder handbereik.
Na drie weken rondreizen is het even tijd voor helemaal niets.

We ontbijten heerlijk en gaan op het strand liggen. De enige beslissingen die we op een dag als vandaag hoeven nemen is hoe laat we gaan eten, wat we dan willen eten, gaan we op het strand liggen of in een hangmat en wie gaat er deze keer drinken halen. Alleen van die gedachten worden we al moe. Lui, kan ik beter zeggen.

Het meer is heerlijk helder, alleen met een graad of 25 net een beetje koud om heel de dag in te hangen. Toch is Joa niet uit het water weg te slaan.

Omdat Gecko Lounge dus midden in een dorpje ligt, zien we links en rechts iedereen zijn dagelijkse ding doen. Alles wordt in het meer gedaan. Kleding wordt gewassen, hele teilen met afwas worden hier schoongemaakt en de lokale kinderen spelen net als Joa heel de dag in het water. Het is leuk om naar te kijken. En ondanks dat het wat luidruchtig is ’s ochtends, is het leuk om iets mee te krijgen van hoe mensen hier leven. Je hebt heel de dag iets om naar te kijken en je hebt meer het gevoel dat je ergens in Afrika bent. Dat mis je als je als je ergens in een afgelegen en afgesloten resort zit.

De kinderen hebben Joa natuurlijk al lang gespot en willen heel de tijd met hem spelen. Hij is vooral populair omdat hij als enige een bal heeft. Joa vindt dat soms leuk en soms niet, want de kinderen doen natuurlijk niet altijd precies wat hij wil.

De kinderen en de mensen die iets te verkopen hebben, mogen niet het strand voor Gecko Lounge op. Wij worden dus niet lastig gevallen door mensen die houtsnijwerk of een boottochtje verkopen. Maar Joa kan daardoor ook niet met de kinderen spelen op ons stukje van het strand. Hij moet dan naar hun stukje toe. Voor ons is het belangrijk dat we hem steeds kunnen zien natuurlijk.

’s Middags willen we voor Joa nog even kijken of er wat speelgoed voor op het strand te vinden is. We hebben gehoord dat er een supermarktje verderop moet zitten.
We weten dan nog niet precies hoe het ook hier echt niet toeristisch is.
Maar daar komen we vlot achter als we wat rondrijden door het dorpje. Behalve wat aftandse speelgoedjes is er niets te krijgen. Een supermarkt is er zeker niet, alleen wat kleine stoffige winkeltjes met etenswaren.
We zien in de verte dat er een markt aan de gang is en rijden ook daar nog even langs.
Dat is een ervaring op zich, want er is een andere blanke te vinden en wij zijn de grote bezienswaardigheid. Gelukkig vinden we voor Joa een setje tennisballen en is het ritje niet voor niets geweest.

Wat we hier direct merken is dat de mensen veel minder gereserveerd zijn en misschien iets meer gewend aan blanke toeristen. Dit is het Afrika wat ik ken. Overal mensen die ‘hello’ naar je roepen en vrolijk zwaaien. Ik ben blij dat Kim dit ook nog meemaakt deze vakantie, want dit is het Afrika waar ik over verteld heb. De mensen zijn ook absoluut niet opdringerig of vervelend. Iedereen is juist heel erg behulpzaam en er wordt geen handje opgehouden om vervolgens om geld te vragen.

Later deze week wil ik een paar duiken maken in het meer. Een van de redenen om naar Cape Maclear te komen is dat hier de enige twee duikscholen van Malawi zijn.
We gaan aan het einde van de middag langs om te kijken wat we kunnen regelen, maar helaas zijn de mensen van de duikschool al naar huis. Morgen nog maar een keer proberen.