Terug naar Lilongwe
Door: Mirko
Blijf op de hoogte en volg Mirko
11 Augustus 2011 | Malawi, Cape Maclear
Vandaag rijden we terug naar Lilongwe. Morgen vertrekt ons vliegtuig en we willen niet het risico lopen door pas morgen die kant op te gaan.
We pakken op ons gemak alle spullen in en ontbijten nog bij Gecko Lounge.
Als we aan het ontbijt zitten, staan 3 van Joa’s vriendjes alweer aan de andere kant van de schutting te wachten. Ze roepen weer heel de tijd jampi (bal) en Joa weet inmiddels wat dat betekent.
Maar Joa gaat niet meer met ze voetballen, hij geeft zijn voetbal en drie tennisballen weg.
Het ventje waar hij het meeste mee heeft gespeeld krijgt ook zijn waterpistool. De kinderen zijn er helemaal beduusd van.
Als we gedag zeggen en weg willen lopen maken de kinderen duidelijk dat Joa nog even moet wachten. Een paar minuten later komen ze terug met een zelfgemaakt armbandje en twee kettinkjes voor Joa. Kim en ik krijgen allebei kippenvel op onze armen. Kindjes die zelf helemaal niets hebben willen toch graag iets weggeven. We leggen Joa uit hoe bijzonder dat is en dat hij natuurlijk heel zuinig moet zijn op de kado’s die hij heeft gekregen.
.
Omdat er inmiddels wel 30 kinderen op het strand staan en Joa maar een paar dingen had om weg te geven (zijn DS houdt hij liever zelf….) willen we nog wat snoep halen bij het buurtwinkeltje om de hoek, zodat we alle kinderen wat kunnen geven. Kim en Joa gaan er op uit en zijn 10 minuten later met een grote zak lollies terug. Volgens mij hebben ze de hele voorraad in het dorpje opgekocht.
Joa mag ze uitdelen en alle kinderen zitten netjes te wachten wat er gaat gebeuren. Maar wat er dan gebeurt hadden we niet verwacht. De kinderen zien dat Joa lollies gaat uitdelen en ze worden helemaal gek. Het lijken wel wilde dieren. Joa wordt compleet bedolven onder de kinderen en schrikt daar natuurlijk van. Dus Kim springt er tussen en pakt de zak lollies. Maar dan verlegd de aandacht zich naar Kim en zij kan de zak lollies nog maar ternauwernood aan een van de oudste kinderen geven.
We hebben zo’n 50 lollies en er zijn tussen de 30 en 40 kinderen. Dat is dus geen enkel probleem, maar de kinderen zijn echt bang dat er geen lolly voor hun is.
De meute kinderen gaat als een dolle over het strand achter de zak met snoep aan. Het is echt heel treurig om te zien. De allerkleinsten worden vertrapt door de grotere kinderen. Als we dit hadden geweten hadden we het heel anders aangepakt natuurlijk.
Dit zijn kinderen die waarschijnlijk nooit zomaar zoiets krijgen als een lolly. Als er thuis al geen geld is, of misschien net genoeg voor een gezin om het hoofd boven water te houden (de meeste gezinnen leven hier van de vis die ze vangen of de maïs die ze verbouwen), dan is er zeker nooit geld voor ‘luxe’ zoals een lolly.
Joa is echt helemaal onder de indruk over wat er gebeurt. Thuis krijgt hij natuurlijk gewoon een snoepje als hij dat wil. Hier gaan kinderen zo’n beetje over lijken voor een lolly. Tja, dat zet je wel aan het denken.
Ik zie dat er een handjevol heel kleine kinderen langs de kant staan te kijken. Zij maken geen schijn van kans op iets lekkers in deze gekte. Dus ik besluit er tussen te springen om met een paar lollies uit de strijd te komen. Het lukt me om er zonder kleerscheuren 5 te bemachtigen en zo ook de kleintjes blij te maken.
We praten er nog lang over na terwijl we nu toch echt richting Lilongwe gaan.
Voor de laatste keer rijden we door het Afrikaanse land. Vier weken geleden gaf precies deze weg een cultuurshock. Nu zitten we relaxed te kletsen en gaan we het missen, als die mensen langs de weg. Het is hier nooit saai om te rijden.
In Lilongwe hebben we voor de laatste nacht een huisje gereserveerd in Mabuya Camp. Er stond een waanzinnig goede review in de Lonely Planet en op de website zag het er ook goed uit. Maar als we daar aankomen vragen we ons af waar we in hemelsnaam terecht zijn gekomen. Dit is echt helemaal niets. Wat een aftandse toestand. OK, we hebben deze vakantie slechter gezeten. Bij het weeshuis was het ook alles behalve luxe, maar dit is de hoofdstad en hier is voldoende keuze waar je je geld wilt uitgeven.
Dus de beslissing is snel genomen, we gaan op zoek naar wat anders. En die zoektocht duurt niet lang. We hadden ook een tweede keuze, Korea Garden Lodge. En die blijkt prima te zijn.
Het is halverwege de middag en we kunnen nog lekker een paar laatste uurtjes met een drankje aan het zwembad zitten.
Het avondeten is, hoe kan het ook anders gezien de naam van de lodge, Koreaans.
We pakken op ons gemak alle spullen in en ontbijten nog bij Gecko Lounge.
Als we aan het ontbijt zitten, staan 3 van Joa’s vriendjes alweer aan de andere kant van de schutting te wachten. Ze roepen weer heel de tijd jampi (bal) en Joa weet inmiddels wat dat betekent.
Maar Joa gaat niet meer met ze voetballen, hij geeft zijn voetbal en drie tennisballen weg.
Het ventje waar hij het meeste mee heeft gespeeld krijgt ook zijn waterpistool. De kinderen zijn er helemaal beduusd van.
Als we gedag zeggen en weg willen lopen maken de kinderen duidelijk dat Joa nog even moet wachten. Een paar minuten later komen ze terug met een zelfgemaakt armbandje en twee kettinkjes voor Joa. Kim en ik krijgen allebei kippenvel op onze armen. Kindjes die zelf helemaal niets hebben willen toch graag iets weggeven. We leggen Joa uit hoe bijzonder dat is en dat hij natuurlijk heel zuinig moet zijn op de kado’s die hij heeft gekregen.
.
Omdat er inmiddels wel 30 kinderen op het strand staan en Joa maar een paar dingen had om weg te geven (zijn DS houdt hij liever zelf….) willen we nog wat snoep halen bij het buurtwinkeltje om de hoek, zodat we alle kinderen wat kunnen geven. Kim en Joa gaan er op uit en zijn 10 minuten later met een grote zak lollies terug. Volgens mij hebben ze de hele voorraad in het dorpje opgekocht.
Joa mag ze uitdelen en alle kinderen zitten netjes te wachten wat er gaat gebeuren. Maar wat er dan gebeurt hadden we niet verwacht. De kinderen zien dat Joa lollies gaat uitdelen en ze worden helemaal gek. Het lijken wel wilde dieren. Joa wordt compleet bedolven onder de kinderen en schrikt daar natuurlijk van. Dus Kim springt er tussen en pakt de zak lollies. Maar dan verlegd de aandacht zich naar Kim en zij kan de zak lollies nog maar ternauwernood aan een van de oudste kinderen geven.
We hebben zo’n 50 lollies en er zijn tussen de 30 en 40 kinderen. Dat is dus geen enkel probleem, maar de kinderen zijn echt bang dat er geen lolly voor hun is.
De meute kinderen gaat als een dolle over het strand achter de zak met snoep aan. Het is echt heel treurig om te zien. De allerkleinsten worden vertrapt door de grotere kinderen. Als we dit hadden geweten hadden we het heel anders aangepakt natuurlijk.
Dit zijn kinderen die waarschijnlijk nooit zomaar zoiets krijgen als een lolly. Als er thuis al geen geld is, of misschien net genoeg voor een gezin om het hoofd boven water te houden (de meeste gezinnen leven hier van de vis die ze vangen of de maïs die ze verbouwen), dan is er zeker nooit geld voor ‘luxe’ zoals een lolly.
Joa is echt helemaal onder de indruk over wat er gebeurt. Thuis krijgt hij natuurlijk gewoon een snoepje als hij dat wil. Hier gaan kinderen zo’n beetje over lijken voor een lolly. Tja, dat zet je wel aan het denken.
Ik zie dat er een handjevol heel kleine kinderen langs de kant staan te kijken. Zij maken geen schijn van kans op iets lekkers in deze gekte. Dus ik besluit er tussen te springen om met een paar lollies uit de strijd te komen. Het lukt me om er zonder kleerscheuren 5 te bemachtigen en zo ook de kleintjes blij te maken.
We praten er nog lang over na terwijl we nu toch echt richting Lilongwe gaan.
Voor de laatste keer rijden we door het Afrikaanse land. Vier weken geleden gaf precies deze weg een cultuurshock. Nu zitten we relaxed te kletsen en gaan we het missen, als die mensen langs de weg. Het is hier nooit saai om te rijden.
In Lilongwe hebben we voor de laatste nacht een huisje gereserveerd in Mabuya Camp. Er stond een waanzinnig goede review in de Lonely Planet en op de website zag het er ook goed uit. Maar als we daar aankomen vragen we ons af waar we in hemelsnaam terecht zijn gekomen. Dit is echt helemaal niets. Wat een aftandse toestand. OK, we hebben deze vakantie slechter gezeten. Bij het weeshuis was het ook alles behalve luxe, maar dit is de hoofdstad en hier is voldoende keuze waar je je geld wilt uitgeven.
Dus de beslissing is snel genomen, we gaan op zoek naar wat anders. En die zoektocht duurt niet lang. We hadden ook een tweede keuze, Korea Garden Lodge. En die blijkt prima te zijn.
Het is halverwege de middag en we kunnen nog lekker een paar laatste uurtjes met een drankje aan het zwembad zitten.
Het avondeten is, hoe kan het ook anders gezien de naam van de lodge, Koreaans.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
