Vancouver Island

Ook vandaag geen tijd om lekker uit te slapen. Niet dat dat was gelukt, want los van het feit dat wij door het tijdverschil nog steeds vroeg wakker worden, vertrekt ook de Harley Davidson club in alle vroegte van de campsite. Het geknetter van de motoren heeft volgens mij iedereen wakker gemaakt.
Wij rijden tegen 07:30 weg. Op zich hoeven we daar niets een heel vroeg voor op te staan, want binnen no time zijn de slides ingevouwen en zijn het water, de electra en het riool afgekoppeld. Ontbijt stellen we nog heel even uit, want daar hebben we straks vodoende tijd voor als we moeten wachten voor de veerboot naar Vancouver Island. We moeten daar 30-60 minuten van tevoren zijn. Eerst moeten we ook de grens nog over en dat duurt soms enorm lang, vandaar dat we in ieder geval wat extra tijd in hebben gecalculeerd. Er is een website waarop je de wachttijden kan volgen. Gisteren was de wachttijd 100 minuten. Nou, daar zit je niet op te wachten als je een veerboot moet halen. Vanmorgen heb ik voor de zekerheid om 06:00 de wekker gezet om te checken hoe lang de wachttijd is. Die was op dat moment minder dan 5 minuten, waardoor we rustig aan kunnen doen en ik draai me dus nog een keertje om, totdat de Harley's de camping af roffelen.

Voordat we de grens over gaan gooi ik de tank nog even vol. De bezine kost hier nog geen 80 Eurocent per liter, dat valt mee. Maar wat wel schrikken is, is de hoeveelheid die ik in de tank moet gooien terwijl hij pas voor een derde leeg is. De camper rijdt nog niet eens 1 op 3,5...... Dat gaat dus heel hard. Er zit wel een 250 liter tank in, dus het is niet dat we iedere paar kilometer hoeven tanken, maar als we dan tanken, dan loop je er, ondanks de lage benzineprijs, toch aardig op leeg.

De grensovergang is gelukkig geen probleem. Uiteindelijk zijn we er binnen 10 minuten doorheen. Vervolgens moeten we nog een kilometer of 30 richting Vancouver voor de terminal van de veerboot. Daar zijn we nu ruim om tijd, zodat we heerlijk op het gemakje kunnen ontbijten in de camper. Bij de terminal zit een Starbucks, dus een goede koffie en thee zijn ook snel geregeld.

De grote camper gaat zonder problemen op de veerboot en staat, hoe kan het ook anders, tussen de vrachtwagens. Vanaf de kust van het vaste land zien we Vancouver Island al liggen en het is ook maar 2 uur varen naar Nanaimo.
Vandaag is sowieso een lange reisdag, want we rijden naar het noorden van Vancouver Island. Vanaf Nanaimo is het nog 5 uur rijden naar onze bestemming vandaag, Telegraph Cove.

Onderweg stoppen we een paar keer. Bij een mooi kiezelstrand bijvoorbeeld. Ik kies de plekken om te stoppen zorgvuldig uit, want vanwege de lengte kunnen we de camper niet zomaar overal stil zetten.
Net als gisteren op het strand van Birch Bay (ook een kiezelstrand) wil Joa lekker stenen gooien. Even zijn energie kwijt. We doen ook elke keer een wedstrijdje wie het meest ver kan gooien en scheren met platte stenen. Beide records heb ik op dit moment nog in handen. ;-)
Ook stoppen we nog even bij een winkel voor wat vers brood en de laatste boodschappen, die we gisteren vergeten zijn. Het is hier wel duur zeg. We zijn inmiddels al een flink eind naar het noorden gereden. Er zijn steeds minder stadjes en dorpjes en we komen ook steeds minder verkeer tegen. Hoe meer naar het noorden, hoe meer afgelegen. En dat doet dus iets met de prijzen van de boodschappen. Gelukkig hadden we het meeste al.

Vancouver Island is 460 km lang en 80 km breed en wij gaan naar het noord-oosten. We rijden door eindeloze bossen met naaldbomen. Het lijkt hier nog het meest op een Scandinavisch land. De natuur is echt prachtig en dat maakt de rit leuk en mooi. We komen langs fjorden en bergmeren en ondertussen komen we al haast geen enkele andere auto meer tegen. De meeste bezoekers van Vancouver Island blijven in het zuiden, in de buurt van de hoofdstad Victoria. Wij hebben voor Telegraph Cove gekozen omdat het de beste plek op het eiland is, om orka's te zien en de enige plek voor grizzly beren. Dat is best de moeite van het rijden waard. Ook in Victoria zou je orka's kunnen zien, maar daar zitten er veel minder en is de kans groot dat je met 20 boten naar 1 orka aan het kijken bent.

Het rijden gaat ondertussen prima en het went heel snel om in zo'n bakbeest rond te sturen. Ik ben me niet meer zo bewust van de omvang en mijn plek op de weg. Het voelt gewoon prima, alsof ik nooit anders gedaan heb.

Tegen 18:30 rijden we Telegraph Cove binnen en we parkeren onze camper weer acheruit op een mooie plek op de camping in het bos. Ook dat achteruit rijden went, net als alle handelingen om de camper uit te vouwen en aan te sluiten. Zo lastig is het allemaal niet, maar gisteren was het nieuw en voor het eerst. Toch loop ik tegen een uitdaging aan, want stroom en water zitten op deze campeerplek zo ver uit elkaar dat er geen enkele manier is om de camper neer te zetten, zodat ik bij beide kan. Ik loop naar de campground manager om te vragen of we een andere plek kunnen krijgen, maar hij heeft een handigere oplossing: een verlengstuk voor de waterslang en daarmee lukt het prima.
Kim maakt vanavond voor het eerst een echte maaltijd klaar in de keuken van de camper. We eten pasta en die is prima gelukt. Het leek een goed idee om weer buiten te eten, want ook hier staat een picknicktafel op onze campeerplek, maar binnen een minuut zitten we weer met ons bord binnen. Het stikt hier van de muggen.....